ตอนที่ 4 คำมั่นจากบิดา (2)
1618 คำ
ชัยรัมภาค่อยๆ พลิกรูปดู ที่ด้านหลังมรตัวอักษรเขียนด้วยลายมือเอาไว้
‘สักวัน…พวกเราจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน’
ลงชื่อบิดาของเธอและคงเดช
“มะ…หมายความว่ายังไงหรือคะ”
“จริงๆ แล้วลุงกับไอ้ชัยคุยกันเอาไว้ว่าอยากให้ลูกของเราทั้งสองคนแต่งงานกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้น หนูรัมภากับลูกชายของลุงคงได้ทำความรู้จักกันมาตลอดตั้งแต่เป็นเด็กแล้วล่ะ”
คงเดชอธิบายพลางยิ้มกว้าง ต่างจากคนฟังที่ค่อยๆ หุบยิ้มทีละนิด
“เดี๋ยวนะคะ คุณลุงกำลังจะบอกว่า…จะให้ภาแต่งงานกับลูกชายของคุณลุงหรือคะ?!”
“ใช่ ลุงนัดลูกชายลุงมาด้วยนะ เดี๋ยวสักพักก็คงขึ้นมาแล้วล่ะ”
“อะไรนะคะ?! ตะ…แต่ภายังไม่ได้ตกลงเลยนะคะ อีกอย่าง…เรื่องแต่งงานมันก็เป็นเรื่องใหญ่มาก แถมยังเป็นเรื่องที่คุณพ่อกับคุณลุงพูดคุยตกลงกันเองด้วย” ชัยรัมภาโต้แย้ง
เธออยู่เป็นโสดมาถึงยี่สิบแปดปี จู่ๆ จะมาให้แต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้งั้นหรือ จะให้ยอมได้ยังไงกัน ถึงจะเคยมีความรักตอนช่วงเรียนมหาวิยาลัยอยู่บ้าง แต่ทั้งชีวิตนี้ หล่อนก็ไม่เคยผ่านมือผู้ชายหรือเปิดใจคุยกับเพศตรงข้ามมาก่อนด้วยซ้ำ
“ใจเย็นๆ ก่อนนะหนูภา ลองเอากลับไปคิดดูก่อน ลูกชายลุงเป็นคนดีนะ ถึงจะยังไม่ได้จริงจังกับชีวิตมากนัก แต่ก็เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งเลย ถ้าพวกเราได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน ไอ้ชัยที่อยู่บนสวรรค์ก็คงจะดีใจและหายห่วงแน่ๆ ที่สำคัญ…หนูภากับลูก แล้วก็คุณแม่ของหนูก็จะได้ไม่ต้องลำบากอีกต่อไปนะ” คงเดชพยายามเกลี้ยกล่อม
“ขอบคุณนะคะ หนูรู้ว่าคุณลุงหวังดี แต่ว่าเรื่องแต่งงานนี่มันค่อนข้างจะ…”
หัวเด็ดตีนขาดยังไงหล่อนก็ไม่มีวันยอมแต่งงานแน่นอน ให้เธอทำงานเป็นแม่บ้านล้างห้องน้ำทั้งบริษัทยังจะเป็นไปได้เสียกว่า
“หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ ถ้าคุณลุงอยากจะช่วยจริงๆ หน฿ขอแค่งานดีๆ มั่นคงสักที่ให้หนูได้ทำเพื่อเลี้ยงแม่กับลูกชายก็พอค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
เธอยกมือขึ้นไหว้ลาเขาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางลิฟต์เพื่อกลับออกไป แต่ยังไม่ทันจะเดินไปถึงประตูลิฟต์ สายเรียกเข้ามือถือก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
กริ๊ง กริ๊ง
เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์คุณครูของโรงเรียนที่ต้นกล้าเรียนอยู่ หล่อนรีบกดรับสายด้วยคิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
“สวัสดีค่ะ”
[คุณแม่ของน้องต้นกล้าใช่ไหมคะ?] ปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
[คือว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ เมื่อสักครู่มีคนกลุ่มหนึ่งบุกมาที่โรงเรียน มาหาน้องต้นกล้าแล้วถามหาคุณแม่ค่ะ คนพวกนั้นบอกว่าคุณแม่มีหนี้ที่ต้องชดใช้แล้วก็พูดจาไม่ดีใส่น้องต้นกล้าก่อนจะกลับไป แต่ว่า…]
“แต่อะไรคะ เกิดอะไรขึ้นกับต้นกล้าคะ?!”
[น้องต้นกล้าหายไปค่ะ แกโดนเพื่อนๆ บางคนล้อหลังจากคนพงกนั้นกลับไป แล้วก็วิ่งหนีหายไปเลยค่ะ ตอนนี้ครูกับครูคนอื่นกำลังช่วยกันตามหาแต่ก็ไม่เจอค่ะ]
“อะไรนะคะ?!” หัวใจของหญิงสาวหล่นตุ้บไปที่ตาตุ่ม
คนพวกนั้นที่คุณครูพูดถึงจะต้องเป็นพวกเจ้าหนี้เก่าๆ ที่ตามตัวเธอเจออย่างแน่นอน ชัยรัมภากำหมัดแน่น ทำไมปัญหามากมายที่ประดังประเดเข้าใส่หล่อนขนาดนี้นะ
“ฉันพอจะเดาได้ค่ะว่าต้นกล้าไปที่ไหน ฉันจะรีบกลับไปนะคะ”
เธอตอบปลายสายกลับไปแค่นั้นก็กดวางสายแล้วรีบเข้าประตูลิฟต์ไป คงเดชมองตามหลังหล่อนด้วยความเป็นห่วงก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาใครสักคน
“ธงไชย คอยตามดูแลหนูภาด้วยนะ”
[ครับ ท่านประธาน] ปลายสายตอบรับ
สนามเด็กเล่น
ชัยรัมภาตรงมาที่สนามเด็กเล่นในชุมชน ที่ถึงแม้จะเริ่มเก่าและเครื่องเล่นหลายชิ้นเริ่มชำรุดไปตามกาลเวลา แต่ทุกครั้งที่เธอมีเวลาว่าง ต้นกล้ามักจะขอให้เธอพามาเล่นที่นี่เป็นประจำ ด้วยไม่มีเงินซื้อของเล่นดีๆ ให้เขา เด็กชายจึงสนุกสนานทุกครั้งหากได้มาเล่นที่นี่
ในอุโมงค์สไลเดอร์ที่เริ่มแตกหัก มีเสียงสะอื้นไห้ดังมากจากในนั้น หล่อนรู้ได้ในทันทีว่าคนที่อยู่ข้างในคือต้นกล้า ชัยรัมภาเดินไปทิ้งตัวนั่งยองๆ อยู่ตรงปากทางของอุโมงค์
“ต้นกล้าครับ”
“แม่!” แค่ได้ยินเสียงของหล่อน ต้นกล้าก็รีบวิ่งออกจากที่ซ่อนมาหา
เด็กชายร้องห่มร้องไห้จนหน้าแดงไปหมด วงแขนเล็กๆ กอดเธอไว้แน่น ต้นกล้าตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว ชัยมรัมภาค่อยๆ ดันตัวเขาออกแล้วเอ่ยคำถาม
“ทำไมไม่หลบอยู่ตรงนี้ล่ะครับ รู้ไหมว่าคุณครูตามหาต้นกล้ากันทั่วเลยนะ”
“ฮึก…ต้นกล้ากลัว ฮึก! พวกเขาบอกว่าจะฆ่า ฮือ…ฆ่าต้นกล้ากับแม่ ถ้าไม่คืนเงิน ฮือ…”
เด็กน้อยปลดปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากลงมา ชัยรัมภาพยายามไม่ร้องไห้ หล่อนรีบดึงเขาเข้ามากอดไว้แน่นแล้วลูบแผ่นหลังหวังให้ผ่อนคลาย
“ไม่เป็นไรนะครับ ไม่เป็นไร”
“ฮือออ! ต้นกล้ากลัว เขาจะฆ่าแม่ของต้นกล้า ฮือออ”
“ไม่มีทางครับ ไม่มีใครฆ่าแม่ได้ ไม่มีทาง”
“แต่พวกเขา…พวก..ฮืออ บอกว่าจะมาอีก ฮึก! เขาจะเอาเงินสามล้าน ฮืออออ”
ต้นกล้ายังคงขวัญเสีย ชัยรัมภากอดเขาแน่รนกว่าเดิม หล่อนเงยหน้าขึ้นมองฟ้า หวังจะให้น้ำตามันไกลหลับคืนไป ทว่ามันกลับตรงกันข้าม น้ำใสๆ ไหลเป็นทางลงมาจากดวงตาคู่สวยนั้น
เธอจะไม่ไหวแล้ว…
ถ้าต้องหนีไปอีกตอนนี้ ก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน เงินที่จะใช้ย้ายบ้านก็ไม่มีแล้ว ลำพังแค่ค่าใช้จ่ายที่ต้องหาจ่ายในอีกสามวันข้างหน้าก็แทบหัวหมุน
“แม่ครับ ต้นกล้าทำให้แม่ลำบากหรือเปล่า ฮึกกก ถ้าไม่มีต้นกล้า แม่จะสบายกว่านี้ไหมครับ ฮืออ”
เด็กชายถามทั้งน้ำตา ชัยรัมภาขมวดคิ้ว สองมือประคองใบหน้าลูกชายเอาไว้
“ทำไมถามแม่แบบนี้ล่ะครับ ต้นกล้าจะทำให้แม่ลำบากได้ยังไง”
“ก็…ก็พวกคุณลุงพวกนั้นบอกว่า…ถ้าไม่มีลูก แม่คงหาเงินมาคืนได้มากกว่านี้ ฮึก…พวกเขาบอกว่าลูกคือตัวปัญหา ฮึก!” ชัยรัมพาขบฟันแน่น นึกโกรธแค้นคนพวกนั้นที่ใจร้ายพวกจาแบบนี้กับเด็กหกขวบได้ลงคอ
“ไม่จริงเลยครับต้นกล้า ต้นกล้าไม่ได้ทำให้แม่ลำบากเลย แม่ไม่เคยลำบากเพราะต้นกล้าเลยสักครั้ง”
“แล้วทำไมพวกเราถึงไม่มีเงินเหรอครับ ถ้าไม่ใช่เพราะต้นกล้า ทำไมพวกเราถึงไม่มีเงินไปกินของอร่อยๆ ไม่มีเงินซื้อชุดสวยๆ แล้วก็ไปเที่ยวที่สนุกๆ ล่ะครับ” คำถามใสซื่อของต้นกล้าทำให้ชัยรัมภาถึงกับพูดไม่ออก
“ทั้งหมดเป็นเพราะแม่เองครับ เพราะแม่อาจจะยังพยายามไม่มากพอ ก็เลยทำให้ต้นกล้ากับคุณย่าต้องลำบาก มันคือความผิดของแม่เองทั้งหมด ต้นกล้าอย่าโทษตัวเองแบบนี้อีกนะครับ”
“แต่ว่า…” เด็กชายทำท่าจะค้าน
“ไม่มีแต่ครับ สำหรับแม่ ถ้าไม่มีต้นกล้า แม่คงไม่มีพลังมากพอที่จะสู้มาถึงทุกวันนี้ด้วยซ้ำ ต้นกล้าน่ะ…คือแหล่งพลังงานชั้นดีของแม่เลยนะครับ”
“ยังไงเหรอครับ”
“ก็อย่างนี้ไง” พูดจบ เธอก็หอมแก้มต้นกล้าฟอดใหญ่ๆ เต็มปอด “การได้หอมแก้มต้นกล้าเวลาเหนื่อยๆ เหมือนแม่ได้ชาร์ตพลังเต็มที่เลยรู้หรือเปล่า” ชัยรัมภายิ้มหวาน
ต้นกล้าเริ่มยิ้มออกบ้าง เด็กน้อยหันแก้มอีกข้างให้หล่อน
“งั้นต้นกล้าให้แม่หอมสองข้างเลยครับ ต้นกล้าอยากให้แม่มีพลังเยอะๆ”
“จริงเหรอครับ งั้นแม่หอมสองข้างเลย”
“ครับ” ต้นกล้าพยักหน้ารับ ชัยรัมภาจึงหอมแก้มเขาสลับซ้ายขวาไปอีกหลายฟอด
“ชื่นใจจังเลย แม่มีพลังล้นเหลือแล้วนะเนี่ย” ชัยรัมภาทำท่าฮึกเหิมมีพลัง
ต้นกล้ายิ้มกว้าง เด็ดน้อยรู้สึกดีที่ตนเองสามารถทำให้ชัยรัมภามีพลังได้ ความหวาดกลัวก่อนหน้าจึงค่อยๆ เบาบางลง
“ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมครับ ว่าต้นกล้าสำคัญกับแม่มากแค่ไหน”
“ครับ ต้นกล้ารู้แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นต้องทำยังไงครับ”
“กลับไปโรงเรียนครับ!” เด็กชายตอบเสียงดังฟังชัด
“ดีมากครับ งั้นเดี๋ยวแม่ไปส่งที่โรงเรียนนะ”
ชัยรัมภาจับมือพาต้นกล้าเดินไปทางโรงเรียน โดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของทั้งสองคนอยู่ในสายตาของธงไชยทั้งสิ้น เขายืนถ่ายคลิปสองแม่ลูกแล้วส่งไปให้คงเดชดู
“ครับ ท่านประธาน” หลังจากดูคลิปจบ คงเดชก็โทรกลับมาหาเขา
[ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ]
ปลายสายบอกในสิ่งที่ต้องการ ธงไชยรับคำก่อนจะแอบตามชัยรัมภาไปจนถึงโรงเรียนของต้นกล้าเพื่อปฏิบัติภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากเจ้านายของตนเอง
- ผู้เขียน
