ไอ้หมื่นผีบ้านี้ก็... ทำอะไรไม่อายคนอื่นบ้างเลยเล่นอุ้มฉันแบบนี้ติ๋มก็เขินนะ คนที่บาร์พากันมองฉันอย่างตาร้อน แต่กูไม่แคร์ พวกมึงมีบุญได้เท่ากูไหมละ เคยโดนมันอุ้มแบบกูไหมละ ชิส์!
เบะปากอย่างผู้ชนะ
ตุบ! มันจะมีสักครั้งไหมที่มันวางกูลงเตียงเบา ๆ
“จิ๊ส์! ไอ้หมื่นกูเจ็บหลังนะเว้ย วางกู... อุ้ย” อุ้ยเขินสิ ฉันยังพูดไม่จบไอ้หมื่นสุดหล่อมันก็ขึ้นคร่อมตัวฉันแล้ว หน้าแทบติดกันแบบนี้ หายใจด้วยกันเลยไหม
“วางกูอะไร หื้อ” ก้มหน้ามาใกล้ ๆ ยิ่งใกล้ยิ่งรับรู้ถึงลมหายใจที่สุดแสนจะละมุน
“เปล่า เอากูสักทีเถอะไอ้หมื่นอย่าลีลาท่าละมุนละไมเยอะ มันไม่เข้ากับหน้ามึง” ทำไมจะไม่เข้า มันเข้าจนกูเคลิ้มตาม แต่ที่พูดแบบนั้นเพราะกูเขิน
“ถ้าไม่เข้ากับหน้ากู แล้วทำไมมึงต้องหน้าแดงด้วย เอานิ้วมาลูบแก้มฉัน โอ๊ยอีบ้า
“จิ๊ส์! มึงจะเอาไม่เอา ห้ะ!” พูดตัดความเขินออกไปหน่อย
“เป็นบ้าอะไรของมึง เงี่...ขนาดนั้นเลยหรือ
