“เพราะเป็นเธอ...”
พี่สิงห์พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ เขากำลังหลอกล้ออะไรฉันอยู่กันอีก
ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังจะยอมอ่อนให้เขา แต่อีกความคิดมันก็พยายามจะรั้งตัวเองเอาไว้ไม่กลับไปให้เขารังแกอีก
“จะเก็บพริ้งไว้ทำไมคะ ในเมื่อสักวันเดี๋ยวพริ้งก็โดนพี่สิงห์เขี่ยทิ้งอยู่ดี...” ฉันถามออกไปน้ำเสียงปนเศร้า มันอึดอัดมากจริงๆ
พี่สิงห์เงียบ ความเงียบของเขามันยิ่งทำให้ฉันเจ็บเพราะมันก็เหมือนพี่สิงห์กำลังตอบฉันอยู่ว่ามันมีวันนั้นแน่นอน วันที่เขาเขี่ยฉันทิ้ง....แค่มันไม่ใช่วันนี้แค่นั้นเอง
“พริ้งอยากลงไปข้างล่างค่ะ”
“ฉันไม่ให้ไป!!” พี่สิงห์รีบพูดห้าม แถมยังทำเสียงแข็งตะคอกใส่ฉันด้วย เมื่อกี้ยังเงียบอยู่เลย
“ทำไมคะ” มันมีเหตุผลอะไรกันที่เขาไม่ยอมให้ฉันลงไป เพราะพี่ม่อนหลานชายของตัวเองน่ะหรอ
“อยากลงไปอ่อยมันมากรึไง ไอ้ม่อนน่ะ ห๊ะ!!”
ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีมากๆ สินะเลย
