๑๗
แขนเรียวยกขึ้นมาเกาะไหล่บางทั้งสองข้างเป็นการโอบกอดตัวเองให้หลุดพ้นจากความเหน็บหนาว
ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตที่หรี่ลงเพราะเม็ดฝนสาดเทกระหน่ำลงมาใส่ ถึงอย่างนั้นกระต่ายก็ยังมองตามหลังรถยนต์คันหรูที่ปล่อยเธอไว้ก่อนที่จะขับจากไปจนลับสายตา
'ตะ ต่ายกลัวเสียงฟ้าร้องจริงๆ นะคะ' เธอบอกเขาในตอนที่รถยนต์จอดสนิท หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบในตอนที่มีเสียงการปลดล็อกประตูดังตามหลัง
'ผมไม่เห็นว่าจะมีเสียงฟ้าร้องบ้าบอนั่น'
'แต่นี่มันก็ใกล้จะมืดแล้ว ต่ายว่า...'
'ก็แค่ฝนตกอากาศเลยครึ้ม ไม่ได้ค่ำมืดแบบที่คุณว่า'
'พี่นนท์จะทิ้งต่ายไว้ตรงนี้จริงๆ เหรอคะ...' ดวงตากลมโตกระพริบถี่ ไม่มีคำตอบจากเรียวปากบาง เขาเพียงแค่ปรายตาไปยังประตู
เป็นที่รู้ๆ เขาจงใจทิ้งเธอ
เสียงถอนหายใจจากฝั่งทางด้านของคนขับเป็นแรงกดดันชั้นดีที่ทำให้มือเรียวยอมเลื่อนไปเปิดประตูรถอย่างว่าง่าย เธอหันมองเขาอีกครั้ง หวังว
