๑๖
ปึงง~
เสียงปิดประตูรถยนต์อย่างแรงส่งผลให้กระต่ายที่กำลังปลดล็อกสายรัดนิรภัยออกจากลำตัวสะดุ้งโหยง ดวงตากลมโตกระพริบถี่ มองคนตัวโตที่เดินลงจากรถไปก่อนพร้อมร่มในมือไม่ลืมที่จ้องมองใบหน้าหล่อเหลา
เขาหงุดหงิด อารมณ์เสีย ก็เข้าใจว่าเขาต้องรู้สึกแบบนั้นเพราะสถานการณ์คับขันในวันนั้น ทั้งที่มันเป็นเพียงทางออกของเธอที่คิดว่าดีที่สุดในการเอาตัวรอดตอนที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง ทว่าเรื่องราวกลับถลำลึก
จะถอยกลับก็ไม่ได้ ทําได้เพียงแค่เดินหน้าอย่างเดียว
"ฟู่วว..." ลมหายใจอุ่นถูกพ่นออกมาเบาๆ กระเป๋าสะพายข้างถูกเกี่ยวขึ้นมาคล้องบ่า ขาสวยก้าวลงจากรถ รองเท้าผ้าใบคู่เก่งแตะพื้นก่อนที่กระต่ายจะปิดประตูรถยนต์อย่างระมัดระวัง
ตวัดดวงตากลมที่พยายามหลุดความเป็นมิตรออกไปให้มากที่สุดมองไปยังคนที่ไปรับเธอถึงมหาวิทยาลัยแล้วพามาที่ร้านอาหารด้วยกัน
ในตอนนี้สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนัก แม้จะอยู่ในลานจอดรถที่มีหลังคา
