๑๘
"...ถ้ากลับถึงบ้านปลอดภัยแล้วช่วยโทรกลับมาบอกพี่หน่อยได้ไหม" ปกรณ์รั้งแขนเรียวเบาๆ พร้อมกับเอ่ยขอด้วยความห่วงใย
ตอนแรกเขาลังเล ไม่กล้าแตะต้องตัวคนรักเก่าเพราะกลัวว่าเธอจะไม่พอใจกับการกระทำของเขา
แต่ตอนที่แท็กซี่จอดรอรับผู้โดยสาร วินาทีที่เธอจะเดินจากกัน เขาจำเป็นต้องรั้งเธอไว้จริงๆ
"อย่าเลยค่ะ ต่ายบอกไปแล้วว่าเราไม่มีความจำเป็นที่จะติดต่อกันอีก อย่าทำให้คนของพี่ไม่สบายใจไปมากกว่านี้เลย"
"แต่มันไม่เกี่ยวกับเขา"
"ระหว่างต่ายกับพี่มันไม่มีคำว่าเราแล้วเหมือนกัน" นายแพทย์หนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ เขารีบล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า รีบถ่ายป้ายทะเบียนรถเก็บไว้อย่างเร่งรีบ การกระทำนั้นส่งผลให้กระต่ายเบือนหน้าออกไปอีกทาง
เขายังทำเหมือนที่เคยทำตอนยังคบกัน หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงรู้สึกดีกับการกระทำของเขามาก แต่ตตอนนี้มันไม่ควรมีความหมายใดๆ กับเธอเลย
"ถ้าอย่างนั้นต่ายอย่าลืมโทรบอกเพื่อนตัวเองก
