๑๕
กระต่ายมองรชานนท์ที่ตักข้าวต้มเข้าปากเงียบๆ อย่างคิดไม่ตก เธอเข้าใจในส่วนที่เขาไม่ไว้ใจเธอ เธอถึงพยายามทำตัวเป็นมิตรที่ดีเพราะมองว่าการเข้าใจและอยู่ร่วมกันแบบสันติมันเป็นทางออกวิธีที่ดีที่สุด
แต่บอกตรงๆ ว่าเธอยังไม่รู้ใจของเขา ยังไม่รู้แน่ชัดว่าในใจของเขากำลังคิดอะไร
"ผมอิ่มแล้ว คุณจะล้างแผลให้ผมก่อนหรือจะให้ผมไปอาบน้ำก่อน"
"พี่นนท์ไปอาบน้ำก่อนก็ได้ค่ะ เสร็จแล้วค่อยออกมาล้างแผล" รชานนท์มองนิ่งอย่างชั่งใจ สุดท้ายเขาก็ตอบรับออกมาเบาๆ
"อือ ผมอาบไม่นานหรอก ก่อนจะออกจากบ้านอาบมาแล้วรอบหนึ่ง คุณเตรียมอุปกรณ์ล้างแผลให้พร้อมเลยก็แล้วกันมันจะได้ไม่เสียเวลา" คำบอกกล่าวประโยคนั้นยิ่งพาลพาให้หัวใจดวงน้อยเต้นหนัก ดวงตากลมโตเหลือบมองร่างสูงโปร่งของคนที่ถือชามข้าวต้มติดมือออกไปด้วย ความคิดบางอย่างที่อยู่ในหัวหลุดออกมาผ่านทางดวงตาอย่างชัดเจน
ทว่ารอยยิ้มเล็กๆ กลับผุดขึ้นที่มุมปากของคนที่พึ่งก้า
