๑๔
ถ้อยคำตอบกลับที่ไม่เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อนส่งผลให้รชานนท์มองสบตากับหญิงสาวตรงหน้าตรงๆ เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ ราวกับเหนื่อยหน่ายกับปัญหาในส่วนที่เขากำลังสงสัย กระต่ายขยับตัวลุกจากโซฟาตัวเดียวกันจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนโดยมีเขาที่มองตามจนสุดสายตา
นิ้วเรียวยาวแตะเบาๆ ที่ร่องรอยของบาดแผล ความแสบที่แล่นพล่านส่งผลให้รชานนท์หลุดน้ำเสียงแห่งความหงุดหงิดออกมาเบาๆ
กระต่ายไม่ใช่ไก่อ่อนแบบที่เขาคิด คำพูดคำจาฉะฉานไม่ยอมคน ต่อให้เขาจะพยายามจู่โจมเธอด้วยวิธีไหน สุดท้ายก็เห็นว่าจะพังไม่เป็นท่า
"จะไปไหน?"
"จะออกไปซื้อพวกสำลีน้ำเกลือและอุปกรณ์ทำแผลค่ะ"
"ไม่ต้อง ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก"
"ไม่ได้หรอกค่ะ ต่ายทำให้พี่นนท์เจ็บต่ายก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ต่ายทำ พี่นนท์รอที่นี่นะคะ นี่ผ้าสะอาดค่ะ หากเลือดยังซึมให้ใช้ผ้าผืนนี้กดแผลเพื่อห้ามเลือดเอาไว้" รชานนท์ปรายตามองผ้าขนหนูสีขาวในมือของกระต่ายเพียง
