๑๙
"ต่ายคบกับเขาอยู่งั้นเหรอ" หมอปกรณ์เอ่ยถามเสียงสั่น ความรู้สึกที่คับแน่นอยู่ในอกขึ้นมากระทันหันส่งผลให้มือหนาที่ยังพันธนาการข้อมือเล็ก ไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เสมือนกับกลัวว่าหากเขาปล่อยมือ ผู้หญิงที่เขารักมากก็จะหลุดลอยจากไป
"ปล่อยค่ะ อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวต่าย อย่าเอาความเห็นแก่ตัวที่พี่มีต้องทำให้คนอื่นแปดเปื้อนไปด้วยแบบนี้"
"ตอบพี่ก่อนได้ไหมว่าไปคบกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณย่ารู้เรื่องนี้ด้วยงั้นเหรอ ที่เขาพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง คุณย่าอยากให้ต่ายลืมพี่จนบังคับให้ต่ายไปคบกับเขาใช่ไหม"
"ต่ายบอกให้ปล่อย"
"ต่ายแค่บอกพี่แค่นั้นเอง แค่บอกว่าคุณย่าบังคับ แล้วพี่จะเป็นฝ่ายไปขอร้องคุณย่าไม่ให้บังคับต่ายแบบนี้เอง"
"ต่ายบอกให้ปล่อยไงพี่กรณ์!" มือเรียวสะบัดอย่างแรงหวังเพียงว่าจะทำให้ตัวเองหลุดพ้นจากการเกาะกุม ไม่ได้ตั้งใจที่จะสะบัดมือจนกระทั่งหลังมือไปกระแทกเข้ากับใบหน้าของอีก
