ตอนที่ 8 ไม้กันหมา
1717 คำ
กลวัชรกุลีกุจอไปค้นถังขยะจะเอาไปทิ้ง บานประตูจากปิดสนิทเปิดเข้ามาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย สาวสวยในชุดพยาบาลกำลังจะทักทายกุ๊ดมอร์นิ่ง เห็นสภาพเขาคุ้ยถังขยะเข้าไปก็จ้องมองตาปริบ น้องมาลีตามเต๊าะเขามาเกือบหนึ่งปี นับจากเธอย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลบ้านเกิด พ่อน้องเป็นผู้ใหญ่บ้าน เขาเข้าไปพูดคุยด้วยบ่อยๆ ตามประสาคนอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ความหล่อของเขาแผ่ออร่าไปหลายร้อยเมตร ทิ่มตาทิ่มใจหญิงสาวถึงขั้นที่อดทนเป็นฝ่ายรอเขาไปจีบไม่ไหว บุกเองเลย
เช้า เที่ยง เย็น น้องมาลีบิดมอเตอร์ไซค์ฟีโน่เข้ามาหาเขาถึงในไร่ จะในไร่ชา โรงเก็บของ หรือสำนักงาน น้องมาลีก็ตามหาเขาเจอทุกที่
ยังงงอยู่เลย แอบมาติดจีพีเอสไว้บนหัวเขาหรือเปล่า
“น้องมาลี”
กลวัชรรีบถอยออกห่างจากถังขยะ
“หาอะไรเหรอคะ ให้หนูมาลีช่วยหาไหมคะ”
“ไม่เป็นไรครับ คนของพี่น่าจะเก็บไปทิ้งแล้ว”
“งั้นเหรอคะ ดีเลย ถ้าว่างแล้ว มากินข้าวด้วยกันไหมคะ หนูมาลีเพิ่งออกเวรเช้าค่ะ ซื้อของอร่อยๆ หน้าโรงพยาบาลมาฝาก มีซูชิหน้าปลาไหลย่าง ของโปรดพี่กลด้วยนะคะ อยากชิมไหมเอ่ย”
“ไม่ครับ พี่เรียบร้อยแล้ว”
“ไม่ปฏิเสธก็ว่ามาเถอะ ไม่ต้องกั๊กค่ะ”
สาวพยาบาลสุดแซ่บเดินบิดเอวเป็นนางงาม ไล่ต้อนกลวัชรมาจนมุมบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน กดดันให้นั่งลง ส่วนเธอวางถุงอาหารหลากหลายอย่างลงบนโต๊ะ หยิบมาแค่กล่องบรรจุซูชิหลายชิ้นเตรียมนำมาป้อนชายที่หมายปองจะสอยมาเป็นคู่ชีวิต
“น้องมาลี ไม่เป็นไรครับ พี่กินข้าวเช้ามาแล้วจริงๆ”
เขาซัดก๋วยเตี๋ยวไปสามชาม อิ่มแปล้ ออนท็อปด้วยผักฟรีจากทางร้าน ถือจานไปตักแล้วตักอีกแม่ค้ากลอกตามามองแรงใส่ กลัวจะขาดทุนก็เพราะเขา ส่วนยายเด็กผักกาดกระเพาะเล็กกินถ้วยเดียวก็อิ่ม ซดน้ำไปหมดถ้วยตามประสาคนหิวโหยไม่ค่อยได้อยู่ได้กินของดีๆ
“ไม่รักหนูมาลีเหรอคะ ถ้ารักต้องกินเยอะๆ นะคะ”
ไม่น่ารีบวางขันน้ำมนต์เลยกู น่าจะมีผีตามติดมากับน้องหนูมาลีอีกหลายตน
“อ้ำ...”
ป้อนธรรมดาโลกไม่จำ น้องหนูมาลีทิ้งบั้นท้ายลงบนตักแกร่ง ป้อนใกล้ชิดชนิดที่เกือบจะป้อนจากปาก
ไม้จัดการธุระให้เจ้านายเพิ่งเสร็จกลับมาเห็นฉากวาบหวิว ไหล่สั่นไปตามๆ กันทั้งลูกน้องและเจ้านาย กลวัชรตกใจถึงขั้นรีบยกน้องหนูมาลีในชุดพยาบาลลงไปจากตัก
“อุ๊ย! ขอโทษครับคุณกล ไม้ไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดความสุข”
‘ความสุขพ่อมึงเหรอ’ กลวัชรขยับปากด่า
เธอค้อนใส่มารความสุข พริบตาเดียวเท่านั้นเคลื่อนกายอรชรเข้ามาเกาะกอดบนท่อนแขนแกร่ง กลางวันแสกๆ ยังไม่เว้น จะรวบหัวรวบหางจับเขาเป็นผัวให้ได้ว่าอย่างนั้น กลวัชรแกะมือยุ่มย่ามออกไปให้พ้น น้องหนูมาลีตามมาเกาะใหม่ ก็แกะใหม่อยู่อย่างนั้นสองรอบสามรอบไม่เป็นผล กลวัชรหาทางอื่นเพื่อชิ่งหนี
“มาตามเข้าไร่เหรอ รอแป๊บ หยิบกุญแจรถก่อน!”
“เปล่าครับ”
ไอ้นี่ก็รีบปฏิเสธเกิ๊น!
เบรกยี่ห้อไหนที่ว่าดีก็ไม่ทำให้เขาหัวทิ่มได้เท่าไอ้ไม้
“แค่จะมาบอกว่าเมื่อกี้คุณกฤตโทรมาครับ ถามถึงคุณกล พอรู้ว่าคุณกลอยู่ในไร่ ก็บอกจะแวะไปโรงพยาบาลกับคุณรส ถ้าคุณกลติดงาน ไม่ต้องกลับไปก็ได้ คุณกฤตกับคุณรสจะดูแลเอง”
“เฮ้ย! ไม่กลับไปได้ยังไง คุณย่าฝากฉันให้ช่วยดูแลผักกาดเป็นพิเศษเชียวนะ ไม้ แกรีบโทรกลับไปบอกพี่กฤตเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องเข้าไปโรงพยาบาล ฉันจะไปเอง ยกผักกาดให้อยู่ในการดูแลของฉัน”
ไม่พกถุง แค่ยืดอกเล่นเฉยๆ กลวัชรแสดงความเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่ค่อยมีนัก ถ้ามี ก็คงไม่เล่นใหญ่ขอน้ำมนต์จากพระมาปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายออกไปจากห้องทำงาน เขาแค่หาทางหนีทีไล่ ดึงยายเด็กผักกาดมาเป็นไม้กันหมา
อยู่กับยายเด็กผีปอบอย่างน้อยก็ไม่ถูกผู้ใหญ่จับคลุมถุงชน แต่ทิ้งเขาให้อยู่กับน้องมาลีนานๆ คาดว่ากระดูกชิ้นโตน่าหม่ำชิ้นนี้จะกลายเป็นอาหารหมาผู้หิวโซ ไม่เอานะ เขายังไม่อยากถูกน้องมาลีแทะตอนนี้
ไม้เบิกตากว้าง
กลวัชรเบิกตากว้างกว่าให้มันช่วยรับมุกเขาที
“ผักกาด”
มาลีพูดชื่อนั้นเสียงเขียว
“พี่กลพูดถึงหลานยายปอบท้ายไร่เหรอคะ”
ไม่ยอมให้เขาไปง่ายๆ มาลีดึงท่อนแขนแกร่งกักตัวกลวัชรไว้
“หรือว่าคนที่อยู่กับยายเด็กนั่นเมื่อคืนจะใช่พี่กลจริงๆ หนูมาลีได้ยินเพื่อนพยาบาลเล่าว่าเห็นพี่กลในโรงพยาบาล หนูมาลีไม่เชื่อ คนอย่างพี่กลเหรอ จะลดตัวลงไปคลุกคลีกับยายเด็กขายปลา มอมแมม ซกมก สกปรกคนนั้น ช่วยบอกหนูมาลีได้ไหมคะ ว่ามันไม่จริง!”
“จริงยิ่งกว่าจริงอีกครับน้องมาลี ไม่เชื่อถามไอ้ไม้”
มาลีหันขวับไปทางคนงานผิวเข้ม ไม้เลิ่กลั่กก่อนจะพยักหน้า
“จริงครับคุณมาลี”
“เมื่อวานพี่ไปรับผักกาดที่ตลาดพากลับไปส่งที่บ้าน บังเอิญยายจันทร์ล้ม พี่พาไปโรงพยาบาล ยายจันทร์เสียก็อยู่เป็นเพื่อนผักกาด ไปส่งผักกาดถึงที่พัก ตอนเช้าก็ไปรับผักกาดไปส่งที่โรงพยาบาล เพิ่งจะมาหย่อนก้นนั่งไม่ถึงสองนาทีน้องมาลีก็บิดมอเตอร์ไซค์มาหาพี่ถึงที่นี่ เสียเวลาเปล่าเลยครับ เพราะพี่กำลังจะวนรถกลับไปหาผักกาดพอดี ขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่คุยด้วย”
“นี่พี่กลสนใจยายเด็กคนนั้นเหรอคะ!”
สนใจมากกว่าน้องหนูมาลีพยาบาลสาวทรงโตงั้นเหรอ
เธอมียอดผู้ติดตามในติ๊กต๊อกหลักหมื่นเชียวนะ ครีมอกฟูรูฟิตเจ้าไหนดังต่างก็ติดต่อมาให้รีวิว ได้ขึ้นรูปในเพจหนุ่มหล่อสาวสวยเชียงใหม่เป็นประจำ
แล้วยายเด็กคนนั้นเป็นใคร ถ้ามันจะได้ขึ้นรูปในเพจ ก็คงจะเป็นเพจสมาคมผีปอบผีกระสือแห่งประเทศไทย!
“สนใจมันลงได้ยังไง!”
“ผักกาดออกจะน่ารัก น่ารักเท่าน้องมาลีเลยครับ”
“น่ารักเท่าหนูมาลี มะ... หมายความว่าหนูมาลีหน้าเหมือนยายเด็กผักกาด เป็นผีปอบ ผีปอบไล่จกตับชาวบ้าน พะ... พี่กลว่าหนูมาลีเหมือนผีเหรอคะ พี่กล กลับมาก่อนค่ะ” สะบัดสะบิ้งวิ่งไล่ตามไม่ทัน เขาคว้าไหล่ลูกน้องวิ่งหนีไปนู่นแล้ว
“มองอะไรยะ!” ลูกสาวผู้ใหญ่ทศผู้ใหญ่บ้านหมู่สิบวีนตู้มเดียว คนในสำนักงานรีบเอาหัวปักลงหน้าจอคอมพิวเตอร์ ไม่มีใครกล้าหันมามองพยาบาลสาวอีกเลย
“หน็อยแน่ นังผักกาด นังเด็กหน้าผี ฉันจะเล่นงานแก บอกพ่อให้ป่าวประกาศขึ้นหอกระจายข่าว ไม่ให้ชาวบ้านซื้อผักซื้อปลากับแก!”
มาลีกัดฟันกรอด
ตามติดกลวัชรกับผักกาดไม่ให้คลาดสายตา พวกเขาจัดการเรื่องเอกสารเสร็จแล้วมารอหน้าห้องดับจิต ก็ตามมาสอดส่องดูให้ชัดๆ อีกครั้ง มีอะไรในตัวเธอที่สู้ผักกาดไม่ได้ ทำไมกลวัชรถึงให้ความสนใจยายเด็กนั่นถึงขั้นมาก้อร่อก้อติก
ผักกาดทิ้งกลวัชรให้นั่งอยู่กับพี่ไม้ มาเข้าห้องน้ำคนเดียว มีผู้หญิงคนหนึ่งแอบตามมา ออกจากห้องน้ำมากดน้ำฟรีจากตู้ผู้หญิงคนเดิมก็ตามมาอีก ชูสองนิ้ว หันไปทำตาแป๋วใส่เจ้าของมือถือที่แอบถ่ายรูปเธอ เสียง แชะ นั้นถึงจะเบา ผักกาดก็หูดีได้ยิน
เจ้าของมือถือได้สบตาหลอนๆ ของผักกาดผ่านหน้าจอโทรศัพท์ หันรีหันขวางก่อนรีบวิ่งหนีไป
ผักกาดไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นเลือกที่จะปล่อยผ่าน นำแก้วกระดาษสองอันมากดน้ำใส่จนเต็ม เดินเชื่องช้าไม่ให้น้ำหก กลับไปหากลวัชรกับพี่ไม้ที่นั่งหน้าตาบูดบึ้งหน้าห้องดับจิต
“กินน้ำไหม กาดกดมาเผื่อ”
“มะ... ไม่เป็นไรครับ พี่ไม้ไม่ค่อยหิว”
“กูดื่มเอง” กลวัชรเหมาสองแก้ว ไอ้ไม้คงกลัวยายเด็กผักกาดคายน้ำลายใส่ “เมื่อไหร่จะได้กลับสักที เบื่อแล้วนะ”
“ใกล้แล้ว”
ผักกาดเข้ามานั่งบนพื้นปูนถัดจากเขา กลวัชรกำลังดื่มน้ำเพลินๆ ปรายหางตามามองเรือนร่างผ่ายผอม อึดใจเดียวเท่านั้นเขายกบั้นท้ายออกห่างจากยายเด็กผักกาด
“เธอไม่ใช่สเปกฉัน ไม่ต้องเบียดมานั่งใกล้ขนาดนี้ก็ได้”
“เปล่านะ กาดแค่จะถาม รู้จักคนที่อยู่ข้างถังขยะตรงนั้นหรือเปล่า เขาตามถ่ายรูปกาดใหญ่เลย ตอนนี้ก็กำลังถ่าย”
เบ้าหน้าบ้านๆ แบบนี้ใครจะมาแอบถ่าย
กลวัชรอยากด่าสวนกลับไปเหลือเกิน หากเขาไม่ตาไวชำเลืองไปเห็นมาลีเสียก่อน กลมกลืนกันมาก สวมชุดพยาบาลซุกตัวอยู่ข้างถังขยะ ญาติคนไข้ผ่านไปผ่านมาเหลียวมองเป็นแถบนึกว่านางพยาบาลหลุดมาจากโรงพยาบาลจิตเวช
“ทำอะไร”
ตากลมโตคู่นั้นขยายออกไม่กว้างเท่าดวงตาพี่ไม้
คุณกลกับน้องผักกาด ฉะ... ฉะ... ฉะ... ฉิบหายแล้ว!
“เฉยๆ เถอะน่า”
กลวัชรค่อนข้างอาย เขาไม่ได้อยากโอบไหล่กอดยายเด็กตัวผอมกะหร่องเลยสักนิด แต่ทำไป เพราะอยากไล่น้องหนูมาลีออกไปจากชีวิตต่างหากล่ะ
- ผู้เขียน
