ตอนที่ 7 จอมบูลลี่
1584 คำ
โตเป็นสาวนมตั้งเต้าไม่เคยเปลือยกายต่อหน้าชายใด จึงเป็นธรรมดาที่ผิวแก้มผักกาดจะแดงระเรื่อ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วออกมาเล้าไก่จะให้อาหารก็เห็นพวกมันรุมจิกกินข้าวเปลือกบนดิน ย้ายไปคอกหมู เจ้าหมูอู๊ดๆ ก็กำลังเอร็ดอร่อยกับการกินรำ รำสำรองเหลือไม่ถึงครึ่งถุง เขาประชดหรือเปล่า จะให้พวกมันกินอิ่มไปถึงอาทิตย์หน้าเลยเหรอ ผักกาดยิ่งไม่มีเงินอยู่ด้วย สิ้นเปลืองแย่เลย
เด็กสาวเดินตากแดดตากลมผ่านทางเดินแคบมาขึ้นกระบะโฟล์วีลยกสูง กลวัชรติดเครื่องยนต์เปิดแอร์นอนรอสบายใจเฉิบ มีแคะขี้มูก ลดกระจกออกดีดทิ้งพร้อมกับเลิกคิ้วโชว์
“ล็อกบ้านหรือยัง อ้อ ไม่สิ ไม่ต้องล็อกก็ไม่มีใครเข้ามาหรอก เพราะไม่มีอะไรให้ขโมย ที่น่าสนใจ เห็นจะมีแค่หมูกับไก่”
“ว่าบ้านกาดไม่ดี แล้วทำไมต้องแอบเข้ามาดูกาดเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“ฉันไปแอบดูเธอตอนไหน แค่จะเข้าไปตามต่างหาก”
“ผิดผี ถ้ายายอยู่ ยายจะจับให้แต่งงาน”
“ผิดผีอะไรของเธอ ผีปอบเหรอ หรือผีกระสือ”
“ผีปอบ” ผักกาดตอบกึ่งประชด
กลวัชรตบมือดังแปะ!
“นั่นไง ยอมรับแล้วว่าเป็นผีปอบ”
ผักกาดเม้มปาก ชักจะงอนเขาขึ้นมาจริงๆ
“เธออย่าฝันไปหน่อยเลยว่าฉันจะสนใจเธอ ฉันชอบคน ไม่ได้ชอบผี หรือถึงเธอจะเป็นคนก็ชอบไม่ลงอยู่ดี สภาพนี้ใครจะอยากได้มาเป็นเมีย ผิวขาว หน้าหลอน หุ่นไม้กระดาน นมก็เล็กเท่าซาลาเปาอันละห้าบาท เหอะ อย่าหวังสูงไปหน่อยเลยว่าฉันเห็นแล้วจะน้ำลายหก เห็นแล้วอยากเอาน้ำมะนาวมาบีบล้างตาล่ะสิไม่ว่า!”
“ทำไมต้องว่ากาดเป็นผี กาดไม่ใช่ผีสักหน่อย”
ผักกาดน้อยใจ
ใครๆ ก็ชอบพูดลับหลัง จากที่ไม่มีใครคบค้าสมาคมอยู่แล้ว ก็ยิ่งไม่มีใครคบไปกันใหญ่ หาของป่าไปขายในตลาด คนที่ซื้อก็มีแค่คนแก่รุ่นราวคราวเดียวกับยายจันทร์ ที่ให้ความเอ็นดูผักกาด
คนอื่นในหมู่บ้านที่อายุน้อยลงมาหน่อย ต่างตั้งแง่รังเกียจผักกาดกันหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งเขา เปลือกตาผักกาดกะพริบถี่ ถูกเขารังเกียจน้ำตาก็พานจะไหล
“ได้ส่องกระจกดูหน้าตัวเองหรือเปล่า ตาโหลๆ หน้าหลอนๆ ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละวะ ถ้าเป็นตอนกลางคืนฉันไล่เธอไปนั่งหลังกระบะนานแล้ว ไม่ให้มานั่งหน้ารถด้วยกันหรอก”
“ฮึก...”
ไม่ต้องไล่ ผักกาดไปเองได้
ดันประตูรถปิดคืนให้กลวัชร พาเรือนร่างผ่ายผอมไปท้ายกระบะ ปีนขึ้นไปนั่งปิดหน้าร้องไห้ เขาไม่ยอมออกรถสักที ผักกาดร้องไห้เสียงดังขึ้น เอามือทุบรถ ถ้าเขาไม่ไป ผักกาดจะกลับกระต๊อบปั่นจักรยานเข้าเมืองเองให้รู้แล้วรู้รอด
กลวัชรใกล้จะเป็นโรคประสาทไปกับยายเด็กผักกาด
ยัง!
ยังไม่หยุดร้องไห้อีก
เขาทนมองเธอร้องไห้บนหลังกระบะต่อไปไม่ไหว ง้อด้วยการพามากินก๋วยเตี๋ยวในร้านเล็กๆ ระหว่างทางเข้าเมือง จงใจเลือกร้านที่ไกลหมู่บ้านของพวกเขามาสักหน่อย ป้องกันไม่ให้นักข่าวจิตอาสาทั้งหลายเอาข่าวเขากับผักกาดไปโพนทะนา
แม่ค้ายกก๋วยเตี๋ยวน้ำตกเนื้อเส้นเล็กมาเสิร์ฟสองชาม ยายเด็กผักกาดช้อนกรอบใบหน้าขาวซีดมามอง ขนแขนเขาลุกซู่ มันหลอนไม่ใช่เล่นเลยนะ หน้าซีด ปากซีด ตายังโบ๋อีก เส้นผมก็ไม่รู้จักหวีให้เข้าทรง แต่งตัวก็มอซอ ไม่รู้ว่าไปขอรับบริจาคเสื้อผ้ามือสองมาจากใครมันถึงได้เก่าชะมัดยาด
“มองอยู่ได้ ไม่เคยเห็นก๋วยเตี๋ยวเหรอ หรือไม่เคยกิน?”
“เคยกิน แต่ไม่ได้กินนานแล้ว”
“แล้ววันๆ กินข้าวกับอะไร”
หยิบช้อนกับตะเกียบส่งให้ผักกาด ไม่ใช่ใจดี แต่บังเอิญว่ากล่องเก็บช้อนส้อมบังเอิญอยู่ใกล้เขาก็เท่านั้น
“ผักกับปลา”
เด็กเจ้าของฉายาหลานยายปอบก้มหน้าตอบ
“เบื่อแย่เลย”
ให้เขากินผักกับปลาทุกมื้อ ไม่ไหวหรอกนะ ผอมกันพอดี
“รีบกิน ฉันจะพาเธอไปแจ้งตายให้ยาย เสร็จแล้วจะพาไปส่งที่โรงพยาบาล เบอร์โทรเรียกรถขนศพก็เขียนไว้ให้แล้ว เขาจะเอาโลงมารับไปส่งที่วัด ให้เข้ามากี่โมงก็โทรบอกเขา หรือถ้าไม่มีโทรศัพท์ก็หยอดตู้สาธารณะโทรหาเอง ปิ่นโตของย่าเอาไว้กินตอนกลางวัน จะได้ไม่สิ้นเปลืองเงินซื้อข้าวกิน สงสัยอะไรอีกไหม”
“ไม่อยู่เป็นเพื่อนกาดเหรอ”
กลวัชรขมวดคิ้วนิ่วหน้าใส่ยายเด็กน่ากลัว
“ฉันมีงานต้องทำอีกเยอะ ไม่ว่างมาเป็นเบ๊เธอทั้งวัน เสร็จเร็วก็จะมารับเร็ว ถ้าเสร็จช้า เธอก็กลับกับรถขนศพได้เลย ยังไงก็ต้องมีคนนั่งท้ายกระบะไปกับโลง คนนั้นยังไงก็ต้องเป็นเธอ”
“ฉันว่านะ เล่นของแล้วของเข้าตัวแน่เลย ถึงได้ตาย ฟังแล้วเหยียบให้มิดเลยนะ”
ไม่เป็นอันทำการทำงาน คนงานเก็บชากวักมือเรียกเพื่อนเข้ามาล้อมวงฟัง กลวัชรเพิ่งลงจากกระบะโฟล์วีลมาตามหาไอ้ไม้เอามือเท้าสะเอวตามคนงานคนอื่นเข้าไปฟังด้วยกัน
“ผีโพงที่คนเขาลือกันว่าออกอาละวาดทางไร่นาชาวบ้าน ก็ยายจันทร์นี่แหละ รู้จักไอ้น้อยไหม มันเผลอเอาไฟฉายไปส่องกระทบหน้า ผีโพงมันวิ่งเข้าหา โอ๊ย ไอ้น้อยมันกลัวจนกลายเป็นโรคประสาท จากคนปกติถึงได้เปลี่ยนเป็นคนบ้า”
ได้ยินคำว่า ผีโพง กลุ่มคนงานพากันร้องเสียงหลง กลัวไปตามๆ กัน ไม่ใช่แค่คนงานเท่านั้น กลวัชรที่แอบตามมาฟัง ในตอนนี้ขนอ่อนบนตัวเขาลุกพรึบไม่เว้นแม้กระทั่งขนอ่อนข้างกล้วยลำใหญ่
“แม่งเอ๊ย ผีปอบธรรมดาว่าน่ากลัวแล้ว อัปเกรดเป็นผีโพงเลยเหรอ ไอ้ไม้ เร็วเข้า ได้น้ำมนต์จากหลวงตามาแล้วใช่ไหม”
“ขันใหญ่เลยครับคุณกล”
“เอามา กูจัดการเอง โอมเพี้ยง ความชั่วร้ายจงออกไป”
มือสั่นข้างนั้นจุ่มใบดอกพุดลงในน้ำมนต์ สะบัดน้ำตั้งแต่ลูกบิดสำนักงาน มาถึงโต๊ะตั้งคอมพิวเตอร์ คนในสำนักงานรู้ข่าวผักกาดมานอนที่นี่ต่างก็พร้อมใจประนมมือไหว้ประหนึ่งกลวัชรเป็นพระ ในห้องทำงานต้องเบิ้ล กลวัชรไม่สะบัดแล้วเขาแทบจะราดน้ำลงบนพื้นไม้บริเวณที่ผักกาดปูผ้าห่มนอน ทำพิธีปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว กลวัชรรับสเปรย์ปรับอากาศชนิดพิเศษกลิ่นลาเวนเดอร์ ฉีดอัดในห้องทำงานจนกลิ่นตีจมูกพวกเขา
“เจ้าพระคุณ ยกโทษให้ผมด้วย ผมจะไม่ให้ใครเข้ามานอนในห้องทำงานอีกแล้ว ได้โปรดปกป้องผมด้วยเถิด สาธุ ยายจันทร์ครับ ผมไม่ได้จะบูลลี่ยายนะครับ แต่ผมกลัวผีจริงๆ ถ้ายายมานอนเป็นเพื่อนหลานสาว ผมขอความกรุณาให้ออกไปจากที่นี่ หรือถ้าจะให้ดี พาผักกาดออกไปด้วยกันให้หมดเลย เพี้ยง”
คนกลัวผีขึ้นสมองประนมมือยกขึ้นท่วมหัว
“กลายเป็นสังคมรังเกียจไปเลยนะครับ”
ไอ้ไม้มันโผล่เข้ามาพูดใกล้ๆ ฝ่าเท้าจะเตะเสยยอดหน้า มันควรรู้เจ้านายของมันขี้กลัวและขี้ตกใจมากแค่ไหน ยังกล้าทำ
“คิดๆ ไปแล้วก็น่าสงสาร คนเอาไปลือว่ายายจันทร์เป็นผีโพง ผีปอบ พานรังเกียจผักกาดไปด้วย คุณกลยังขนาดนี้ พวกข้างนอกหนักกว่า ถึงขั้นจะไม่ยอมให้ผักกาดเข้ามาขายของในตลาด ในหมู่บ้านก็จะไม่ให้ผักกาดเข้ามา ต่อไปจะอยู่คนเดียวได้หรือเปล่า ผมเวทนา”
กลวัชรหรี่ตามองลูกน้องผิวเข้ม
“มึงเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไหร่ เวทนาเขาขนาดนั้น มึงรับเขามาเป็นเมีย เลี้ยงดูปูเสื่อเขาเลยดีไหม ฮะ?”
“อุ๊ย กลัวจะเป็นผีจริงๆ ตับไตไส้พุงผมจะไม่เหลือ”
“เก็บที่นอนหมอนมุ้งตรงนั้นไปทิ้งเลย อ้อ เสื้อผ้าหลังรถด้วย ทิ้งให้หมด”
“ครับ” ไม้ทำตามคำสั่ง อุ้มเอาที่นอนหมอนมุ้งเตรียมนำไปทิ้ง
กลวัชรยกขันน้ำมนต์ขึ้นเหนือหัวอีกครั้ง ก่อนจะไปวางไว้บนหิ้ง เขาถอยกลับมานั่งพักบนเก้าอี้ทำงานให้หายเหนื่อย กุมขมับให้ความระทึกที่เพิ่งจะพาตัวเองไปประสบพบเจอ
เกิดมาสามสิบปี มีปีนี้ซวยที่สุด เห็นทีเขาต้องตั้งนาฬิกาปลุกตื่นเช้าออกไปใส่บาตรกับคุณย่าที่หน้าไร่สักวัน เผื่อบุญกุศลจะช่วยให้เขาหลุดพ้นจากยายเด็กผักกาด เออว่ะ กลวัชรตบหน้าขาฉาดใหญ่ ยังมีเงินแบงค์ยี่สิบยับๆ ของผักกาดอยู่บนรถ เขาลืมบอกไอ้ไม้เอาไปทิ้ง กระปุกมาม่าเปล่าในถังขยะก็ด้วย
- ผู้เขียน
