คลั่งรักซาตาน 2

#5

“แน่นอนค่ะ ขอให้มีความสุขกับการพักผ่อนนะคะ โทรอนโต ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานต้อนรับกล่าวอย่างสุภาพก่อนวางสาย

เมษาวางสายและหันกลับมาสนใจห้องพักต่อจากนี้ของตัวเองต่อทันที เธอเดินสำรวจ ห้องนี้แต่งสไตล์หลุย เธอไม่อยากคิดราคาต่อคืนเลย โชคดีมันก็เกิดขึ้นกับคนอย่างเธอได้เหมือนกัน เมษาคิดได้ตามนั้นจึงเดินออกไปยังระเบียง ลมพัดเข้ามาปะทะทำให้เธอรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก มองตึกและแม่น้ำ วิวดีมาก กลางคืนคงจะสวยกว่านี้เป็นแน่

“อะไรนะ!!!” เคลย์ตันย้ำถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบเมื่อเขาพยายามระงับอารมณ์ เมื่อได้รับการรายงานเรื่องที่สั่งให้ลูกน้องไปจัดการ เหตุผล ...เป็นแขกลำดับที่หนึ่งล้าน เป็นอภินันทนาการจากทางโรงแรม... พระเจ้า!!!! นี้เขาจ้างพนักงานมันสมองระดับไหนไว้ให้ทำงานในโรงแรมระดับหกดาวของเขากันละเนี๊ยะ

ฮา ฮา ฮา เสียงหัวเราะของฟีลีนดังออกมาในทันทีที่ได้ยินเช่นกัน “เอาน่า นายจะไปว่าลูกน้องไม่ได้นะ เคยกันซะที่ไหน ปกติก็แค่นำทางพาขึ้นห้องเสิร์ฟให้นายถึงบนเตียง ทำไม่เป็นก็ไม่แปลก...ตลกสิ้นดีเลยว๊ะ” เคลย์ตันมองเพื่อนด้วยแววตาขวางๆ และเผื่อแผ่สายตานั้นไปยังลูกน้องที่รีบก้มหน้าและขอตัวออกจากห้องอาหารไปอย่างรวดเร็ว

“ตกลงวันนี้นายจะแค่มานั่งหัวเราะขำขันกับเรื่องผู้หญิงที่กำลังจะขึ้นเตียงกับฉันเหรอไงว๊ะ”

“เออ เออ โอเค มาเข้าเรื่องเลยก็ได้ โรงแรมนั้นมีเบื้องหลังแปลกๆว๊ะ เท่าที่คนของฉันไปสืบมา นายแน่ใจเหรอนะว่าอยากได้จริงๆ ถึงแม้จะไม่มีคู่แข่งแต่บางอย่างบอกฉันว่า ถ้านายเข้าไปยุ่งกับโรงแรมนั้น อาจจะมีเรื่องไม่ดีเข้าตัวนายได้นะ”

“เจ้าของเป็นมาเฟียเหรอไง”

“แค่มาเฟีย ฉันรู้อยู่แล้วว่า นั้นไม่เรียกว่าปัญหา แต่เท่าที่คนของฉันตามสืบจับตามอง โรงแรมแห่งนั้นเป็นฉากหน้าในการฟอกเงินของพ่อค้ายาเสพย์ติดที่มีชื่อเสียงในสังคมเลยว๊ะ” เคลย์ตันคิ้วขมวด มันน่าเสียดายที่จะปล่อยโรงแรมในทำเลแบบนั้นทิ้งไป แต่ก็แน่นอนว่าระหว่างธุรกิจโรงแรมกับค้ายา อย่างหลังทำรายได้ได้ดีกว่าหลายร้อยเท่า 

“คนของนายยังไม่รู้ว่าใครที่มีหน้าตาในสังคมคนนั้น” ฟีลินพยักหน้า

“คนคนนี้ไม่ธรรมดา”

“เป็นไปได้มั้ยว่า โรงแรมแห่งนั้น เป็นโรงงานผลิตยาเสพย์ติด”

“เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว๊ะ” เคลย์ตันครุ่นคิด เพราะอย่างนี้สินะ ทางโรงแรมถึงไม่พยายามอัพเกรดโรงแรมให้เป็นระดับห้าดาว หกดาว เพราะที่นั้นปรับปรุงสักหน่อย ทำเลที่ตั้งสามารถขึ้นระดับหกดาวได้อย่างไม่ต้องสงสัย 

“แล้วถ้าฉันไม่ถอย นายจะยังรับจ้างฉันทำงานนี้ต่อไปมั้ย” เคลย์ตันพูดออกไปหลังจากครุ่งคิดอยู่สักพัก สร้างความแปลกใจให้กับฟีลินเป็นอย่างมาก

“นายอยากได้โรงแรมนั้น หรือ อยากช่วยสังคมกันแน่ว๊ะ”

“ถ้านายทำสำเร็จ สองสิ่งนั้นก็เป็นของฉันไม่ใช่เหรอ ไม่จำเป็นต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง”

“มันไม่ง่ายเลยนะโว้ย”

“ของยาก มันมีคุณค่าเสมอ” ฟีลีนยิ้มออกมา พร้อมยกนิ้วโป้งแสดงสัญลักษณ์ยอดเยี่ยมให้กับเพื่อน ที่ร่วมงานและร่วมสัมพันธ์ความเป็นเพื่อนมานานกว่าสิบปี เคลย์ตันดูภายนอกเหมือนเป็นคนสนุกร่าเริง ยิ้มง่ายให้กับทุกคน แต่จะมีสักกี่คนที่สามารถตีความหมายรอยยิ้มของเขาได้ คนที่เขายิ้มให้ในวันนี้ วันรุ่งขึ้นก็ย้ายที่นอนไปอยู่ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลอย่างไม่มีสาเหตุ คนที่เขายิ้มให้ในวันนี้บางรายต้องเสียธุรกิจไปภายในหนึ่งสัปดาห์ เพราะฉะนั้นเป็นคำเตือนว่า อย่าทำให้หนุ่มเจ้าสำราญหน้าตาดีที่ร่ำรวยมหาศาล ยิ้มให้เลยจะดีกว่า ถ้าคุณตีความหมายในรอยยิ้มนั้นไม่ออก

“ตกลง แต่ต่อจากนี้ไป นายและลูกน้องต้องพกปืน”

เคลย์ตันเปิดแฟ้มที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะในห้องพักส่วนตัวของโรงแรมชั้นที่สามสิบสาม ชั้นนี้สามารถสร้างห้องพักระดับสวิทได้แค่สามห้องนั้นเท่านั้น หนึ่งในนั้นเป็นห้องส่วนตัวของเคลย์ตันยามที่เขามาประจำที่นี่ และตอนนี้เหลือว่างแค่หนึ่งห้องเท่านั้น เพราะอีกห้องมีแขกที่เคลย์ตันกำลังอ่านข้อมูลเกี่ยวกับตัวเธอ พักอยู่

เมษา  เกียรติกำจร เป็นลูกคนเดียว วัยยี่สิบปี กำลังศึกษาระดับปริญญาตรี เธอมาจากเมืองไทย เพราะวัยและหน้าตาของเธอ จู่ๆก็ทำให้เคลย์ตันหงุดหงิดขึ้นมาอย่างทราบเหตุผล เธออายุแค่ยี่สิบและจัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง แล้วเธอใช้สมองส่วนไหนในการตัดสินใจเดินทางข้ามทวีปเพียงลำพัง แล้วถ้าเธอไม่ได้เลือกมาที่นี่ เด่นสะดุดตาแบบเธอจะไปเจอผู้ชายแบบไหน แค่คิด เคลย์ตันก็เกิดอารมณ์ขุ่นมัว จนอยากจะไปพังประตูห้องที่เธอพักอยู่ และรวบรัดครอบครองให้เธอได้รับการปกป้องและดูแลจากเขาซะตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย

เคลย์ตันจ้องมองภาพของเมษา ดวงตาเธอกลมโต แต่แฝงแววหยามเหยียบ กลายๆ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่มีแววตาแบบนี้มาก่อน  ใบหน้าในรูปไร้ซึ่งรอยยิ้ม ทำให้เขารู้สึกว่าในดวงตานั้นปิดบังซ่อนเร้นบางอย่างไว้ ผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างเธอทำไมดูไม่มีความสุขเลย 

เมษาที่แช่ตัวอยู่ในอ่างขนาดใหญ่ที่มีระบบครบครันอย่างสบายตัวมาได้สักพักแล้ว หลังจากที่เธอรื้อเข้าของออกจากกระเป๋า ซึ่งเธอพกพามาไม่เยอะนัก มีแต่เงินเท่านั้นที่เธอมีเยอะจนสามารถอยู่ที่นี่ได้นานนับเดือนโดยไม่เดือดร้อน การหนีออกจากบ้านมาไกลข้ามทวีปแบบนี้ พ่อคงไม่สามารถตามหาเธอเจอแน่ๆ เพราะกว่าที่เธอจะเดินทางมาสุดปลายทางที่โทรอนโต เธอไปมาหลายประเทศ ต่อเครื่องจากประเทศโน้นมาประเทศนี้เป็นเวลากว่าสัปดาห์ ร่างกายเธออ่อนเพลียเป็นอย่างมาก แต่ถ้าจะหนีให้ไกลจากคนที่เรียกว่าพ่อของเธอได้ ก็ต้องลงทุนลงแรงแบบนี้ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา เพราะเมษาย้ายเงินจากบัญชีที่พ่อรู้มาใส่บัญชีอื่นของเธอไว้แต่เนิ่นๆ และความมั่นใจอีกอย่างว่า ถ้าเงินของเธอที่เธอถ่ายโอนมาหมดลง เธอก็สามารถดึงเงินจากบัญชีที่พ่อโอนให้ทุกเดือนมาอย่างสบาย ให้พ่อโกรธหรือเสียใจที่เธอหนีมากแค่ไหน แต่ท่านไม่มีทางตัดค่าน้ำค่าข้าวเธอแน่นอน สิ่งที่พ่อกลัวมากที่สุดในชีวิตมีแค่สองเรื่อง คือ เธอในฐานะลูกจะไม่รัก และ เธอในฐานะลูกจะลำบาก แต่...

สิ่งที่เธอเกลียดมากที่สุดคือ การหักหลัง โดยเฉพาะจากคนที่เรียกว่าพ่อ

เมษาปัดความคิดที่จะบั่นทอนสภาพจิตใจของเธอออกไป นับจากวันนี้เธอจะปักหลังอยู่ในโทรอนโตสักเดือนหรือสองเดือนแล้วแต่ความต้องการ เพราะเธอไม่มีปัญหาในเรื่องเอกสารเมื่อเพื่อนสนิทมีพี่ชายทำงานในสถานกงศุลสามารถจัดการทุกอย่างให้เธอได้อย่างน่าประทับใจ

แม้จะเข้าช่วงยามเย็นตามเวลาท้องถิ่น เมษากลับปีนขึ้นเตียงนอนขนาดใหญ่หลังจากที่เช็ดตัวให้แห้งเพียงอย่างเดียว ไม่ได้กินอะไรสักมื้อคงไม่เป็นไรมั้ง เมษา คิดแบบนี้เพราะเธออยากพักผ่อนจริงๆจังอย่างเต็มที่บนเตียงนอนสบายๆแบบนี้สักทีหลังจากที่เธอไม่พบเจอเตียงนอนมานานกว่าสัปดาห์เลย ความคิดทันต่อเหตุการณ์ปัจจุบัน เพราะทันทีที่หัวถึงหมอน เมษาก็หลับสนิทไปเลย

“ทำไมไม่ออกมาหาอะไรกินนะ” เคลย์ตันพึมพำกับตัวเอง เมื่อยังเห็นว่าระบบการทำงานในห้องพักของเมษายังทำงาน แสดงว่าเธอยังอยู่ในห้อง “แขกห้องข้างๆ เรียกให้เสิร์ฟอาหารที่ห้องมั้ย? ไปเช็คมาด่วน” คำสั่งส่งตรงถึงผู้ติดตามชุดดำ และผ่านไปแค่หนึ่งนาที

“ไม่ครับนาย คุณผู้หญิงไม่ได้ออกมาจากห้องอีกเลย ตั้งแต่ที่เช็คอินเข้าพักครับ” เคลย์ตันคิ้วขมวด และรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกให้กับผู้หญิงที่เห็นไกลๆแค่ไม่กี่นาที

“ไปเอาคีย์การ์ดมา” คำสั่งถูกถ่ายทอดไป ผู้ติดตามชุดดำ โค้งคับนับและออกไปจัดการตามคำสั่งอย่างไม่รีรอ และผ่านไปเพียงห้านาทีคีย์การ์ดก็มาอยู่ในมือของเคลย์ตัน ขายาวแข็งแรงก้าวออกจากห้องของตนอย่างไม่ลังเล 

การ์ดที่ได้มาถูกใช้เปิดประตูห้องเมษา ช่วงขาก้าวเข้าไปอย่างแผ่วเบาและเงียบ เงียบมากเช่นกันภายในห้อง เมื่อสายตามองไปรอบๆ ห้องชุดด้านนอกไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเลย สายตามองไปยังห้องนอน ขาก้าวตามทิศทางของห้อง เคลย์ตันไม่ได้กลัวสักนิดเรื่องการบุกห้องแขก ถึงแม้ไม่เคยทำแบบนี้เลยสักครั้งก็ตามที