คลั่งรักซาตาน 2

#6

ดวงตาคมเข้มหลี่ลงเมื่อมองไปยังเตียงนอน รอยยิ้มเผยออกมา และเมื่อขยับเข้าไปใกล้ รอยยิ้มค่อยๆเลือนหายไป ภาพตรงหน้าทำให้เคลย์ตันต้องกัดปากล่างตัวเอง เมษาเธอสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำ รอยแหวกด้านหน้ามันทำให้บางอย่างที่เบื้องล่างของเขามันแข็งแรงในฉับพลัน  มันอะไรกันว๊ะ!!! คำสบถในใจ

“อีกไม่นานผมจะได้เอ่ยชมว่าคุณสวยไปหมดทั้งตัวให้คุณได้ยินชัดๆ” เคลย์ตัน พูดเบาๆกับร่างที่นิทราอย่างไม่รู้สึกตัว มือแข็งแรงดึงผ้าห่มมาคลุมกายปกปิดความงดงามตรงหน้า แม้แววตาของเคลย์ตันจะฉายความเสียดายที่ทำได้แค่มาห่มผ้าให้เธอ และความอิจฉาผ้าห่มที่น่าจะเป็นร่างกายเปลือยเปล่าของเขาต่างหากที่จะห่อหุ้มโอบล้อมร่างกายของเธอ

เคลย์ตันถอยออกมา และอดย้อนคิดคำพูดของฟีลีนหลังจากที่เรื่องงานจบลง บทสนทนาก็วกกลับมาเป็นเรื่องของเมษา ที่ฟังแล้วฟีลีนจะสนใจเป็นพิเศษ ก็ไม่แปลกที่เขาจะทำให้เพื่อนแปลกใจกับเมษา เพราะไม่เคยเลยที่เขาจะทำการเอาใจผู้หญิงแบบไม่แสดงตัวตนของตัวเองแบบนี้ แน่นอนเขาต้องเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสายตาของเมษาแน่นอน แต่เธอจะรู้แค่เขาคือเคลย์ตัน 

“นายแน่ใจเหรอว๊ะ ว่าคุณเมษาเขาไม่มีคนรัก เพราะเธอต้องสวยมากแน่ๆ ไม่งั้นไม่ทำให้คนอย่างเคลย์ตันแหกกฎเป็นแน่...”

“ถ้าแกมีแฟนสวยขนาดนี้ แกจะปล่อยให้ไปไหนมาไหนเพียงลำพังเหรอ แบบเดินทางข้ามทวีปเลยนะ”

“พวกเขาอาจจะทะเลาะกันก็ได้นะโว้ย”

“ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ถือว่าเป็นชะตากรรม เพราะผู้หญิงคนนี้พระเจ้าคงสร้างมาเพื่อให้มาอยู่ใต้ร่างกายฉันสิว๊ะ...” ความมั่นใจและเอาจริงของเคลย์ตัน ทำให้ฟีลีนเป็นห่วงหญิงสาวที่ไม่เคยเห็นหน้าคนนั้นเสียแล้ว ก็ภาวนาขอให้เธอยอมเจ้าเพื่อนคนนี้ไปเลยแล้วกัน เคลล์ตันไม่เคยท้อ ไม่เคยถอย ในทุกสิ่งที่ตัวเองต้องการเลย แต่เธอคนนั้นน่าจะฉลาดที่จะเลือกผู้ชายแบบเคลย์ตัน เพราะเธอจะสบายไปตลอดช่วงเวลาที่เพื่อนเขาคนนี้ยังต้องการเธออยู่ เก็บเกี่ยวไว้ให้เยอะๆนะครับคุณเมษา ฟีลีนอวยพรให้กับเมษาทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักและเห็นหน้าอย่างจริงใจ เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา มีไม่น้อยเลยผู้หญิงที่น้ำตาตกยามที่เคลย์ตันใช้คำว่า ‘พอ’ กับพวกเธอเหล่านั้น

เช้าวันต่อมา ในร้านอาหารของโรงแรม ร่างบางที่เลือกโต๊ะริมกระจก ที่ด้านนอกมีทิวทัศน์ของต้นไม้นานาพันธ์ของท้องถิ่นถูกจัดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม แต่ดวงตาคมกลับจดจ้องอยู่ที่เมนูรายการอาหาร ไม่ใช่เวลาที่เธอจะสนใจอย่างอื่นมากไปกว่าอาหารแล้วในเช้าวันนี้ เมษาสั่งชุดอาหารเช้าพร้อมกาแฟในที่สุด เวลากว่าสิบนาทีผ่านไป พนักงานเสิร์ฟกลับมาอีกครั้งพร้อมกับออร์เดอร์ที่ลูกค้าต้องการ ยกเว้นแต่...

“เรียนคุณลูกค้า ดอกกุหลาบนี้มีคนฝากมาให้ครับ” เมษามองขนาดของดอกกุหลาบตรงหน้ามันใหญ่มาก เธอรับมันมาจากพนักงานด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆ “...ผมคู่ควรที่จะได้รับเกียรติในการร่วมโต๊ะอาหารกับคุณได้มั้ยครับ” ลายมือเขียนข้อความสั้นๆ และลงชื่อด้วยใช้ตัวซีเพียงตัวเดียว เมษาอ่านโน้ตแล้ว เอาดอกไม้วางริมโต๊ะอีกด้าน

“กาแฟ” เมษาหันไปทางพนักงานที่ยังยืนรออยู่ “ต้องย้ำมั้ยว่าฉันสั่งมาดื่มกับมื้อเช้า” พนักงานรีบกล่าวขอโทษพร้อมก้มศีรษะและรีบเดินออกมาทันที

ผู้จัดการร้านที่หลบมุมอยู่ ถามข้อความที่พนักงานได้รับมา เพราะมีหน้าที่ต้องรายงานต่อ พวกเขาทั้งคู่ไม่รู้ว่าการ์ดใบนั้นเขียนอะไรไว้ แต่ได้รับคำสั่งว่า ให้แจ้งข้อความที่ได้รับมาจากแขกคนสวย แต่เมื่อพนักงานบอกข้อความที่ได้รับมา ทำให้      ผู้จัดการร้านไม่แน่ใจว่าจะรายงานไปดีมั้ย แต่คำสั่งก็คือคำสั่ง

เคลย์ตันยิ้มออกมา เมื่อได้รับการรายงานจากชายชุดดำ กับคำพูดของ เมษาที่ถูกส่งต่อมายังเขา เคลย์ตันหยิบการ์ดอีกใบออกมา และเขียนบทความลงไปอีก เขาเอาไปติดกับดอกกุหลาบแดงอีกดอก และยื่นให้ชายชุดดำ เอาไปส่งต่อให้กับเมษาอีกครั้ง

เมษาเงยหน้ามองพนักงานเสิร์ฟที่ยกกาแฟมาพร้อมกับดอกกุหลาบอีกดอก เมษาเปิดอ่านการ์ดเหมือนเดิมอีกครั้ง “...มื้อนี้ผมเลี้ยงคุณนะครับ” และเช่นเดิมลงชื่อด้วยตัวซีตัวเดียว เมษาวางดอกกุหลาบดอกนี้ไว้ใกล้ๆดอกแรก และทานมื้อเช้าต่อไป พนักงานเสิร์ฟทำเพียงถอยออกมาเงียบๆ

เมษาเรียกพนักงานอีกครั้ง เมื่อเธออิ่มท้องกับอาหารเช้าและกาแฟ เธอยิ้มเล็กน้อยเมื่อพนักงานเดินมายืนข้างโต๊ะ

“เอามันกลับไป และฝากข้อความถึงเจ้าของดอกไม้ด้วยว่า...ไปขอส่วนบุญที่อื่น” เมษาหยิบดอกกุหลาบทั้งสองดอกยัดใส่มือพนักงาน

“……” พนักงานไม่มีคำพูดใดๆ ได้แต่ยืนอึ้ง แต่สิ่งที่พนักงานคิดว่าจบแล้ว มันยังไม่จบ เมษา หยิบธนบัตรออกมาอีกหลายใบ 

“ค่าอาหารเช้า...” เมษาวางธนบัตรใบแรกที่พอสำหรับค่าอาหารเช้าที่เธอสั่ง ไว้บนโต๊ะ “ เมษาทำแบบเดิมอีกครั้งกับธนบัตรอีกใบ “เผื่อพวกคุณหาเจ้าของดอกไม้ไม่เจอ...อันนี้ค่าขยะสำหรับดอกไม้นี้” และเมษาก็ทำเหมือนเดิมอีกครั้งกับธนบัตรอีกใบ “อันนี้ให้คุณค่ะ สำหรับความพยายามที่ไม่ใช้สมองของคุณเลย ครั้งนี้ฉันจะยอมให้มันผ่านไปโดยที่ไม่ร้องเรียนนะคะ เอาไปซื้ออาหารบำรุงสมองนะคะ” เมษาพูดจบ เดินออกจากร้านอาหารของโรงแรมไปอย่างสง่างาม สร้างความตกตะลึงให้เพียงพนักงานคนที่ถูกเรียกมาเท่านั้น เพราะเมษาไม่ได้ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ เรียกความสนใจจากลูกค้าคนอื่นภายในร้านเลยสักนิด บทสนทนาทั้งหมดจึงได้ยินเพียงเธอและพนักงานเสิร์ฟ

เคลย์ตันยิ้มออกมาอีกครั้งหลังจากที่ได้รับการรายงาน เคลย์ตันไม่ได้ลงไปยังห้องอาหารด้านล่าง เขายังนั่งอยู่ที่ห้องชั้นสามสิบสาม แต่รอยยิ้มครั้งนี้ของเคลย์ตัน ทำให้ชายชุดดำที่ได้เห็นค่อยๆถอยออกจากห้องทำงานของเจ้านายไปอย่างไม่ลังเล

“นายจะไปไหนครับ?” ชายชุดดำถาม เมื่อเคลย์ตันเดินออกมาจากห้องทำงาน

“ไม่ต้องตามมา ทั้งหมด” เคลย์ตันพูดสั้นๆ เดินไปยังประตูทางออก ลิฟท์ถูกกดเรียกขึ้นมา เคลย์ตันกดให้ลิฟท์เลื่อนลงยังชั้นล่าง และก่อนที่ลิฟท์จะเปิดอีกครั้งเขาดึงแว่นตาดำออกมาสวม และเป็นไปตามคาดการณ์ไว้ เมษาเดินมาทางฟร้อนต้อนรับของโรงแรม เธอเดินไปคุยอะไรบางอย่างกับพนักงานต้อนรับ และเธอก็ได้รับแผ่นพับแนะนำสถานที่ท่องเที่ยว และดูจากการปฎิเสธของเมษา เธอคงไม่รับการบริการรถจากทางโรงแรม 

เคลย์ตันมองการแต่งตัวของเธอในวันนี้ ผมถูกถักเป็นเปีย เธอสวมเสื้อคลุมแขนยาวสีเข้มเข้าชุดกับกางเกงยีนส์เข้ารูปสีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีดำ เธอพร้อมสำหรับการท่องเที่ยว แต่สิ่งเดียวที่ขาดไปคือกล้องถ่ายรูปเธอควรจะมีมันถ้าเธอมาเพื่อการท่องเที่ยว 

เคลย์ตันเดินไปยังฟร้อนด้านหน้าและเรียกพนักงานหญิงคนที่เมษาคุยด้วย ให้เดินตามเขามา

“คุณเมษาสอบถามเส้นทางย่านช็อปปิ้งค่ะ” พนักงานให้ข้อมูลเมื่อเคลย์ตันอยากรู้ว่าเมษาจะไปไหนบ้างวันนี้ 

“ไปเอาเบอร์ติดต่อของเธอมาให้หน่อย” เคลย์ตันออกคำสั่งต่อไป เมื่อได้รับข้อมูลที่ต้องการแล้ว

“เออ...ไม่มีค่ะ คุณเมษาไม่ได้พกโทรศัพท์ค่ะ” เคลย์ตันคิ้วขมวดเข้าหากันทันที เพราะแบบนี้มันย้ำความมั่นใจในสิ่งที่เคลย์ตันคิด ‘หนี’ 

เคลย์ตันอนุญาตให้พนักงานหญิงกลับไปทำงาน และตัวเองก็เร่งฝีเท้าเดินไปยังประตูหมุนทางออกของโรงแรม รถส่วนตัวถูกเคลื่อนเข้ามาจอดรออย่างทันท่วงที เคลย์ตันเดินเข้าไปยังตำแหน่งประจำหลังพวงมาลัย และเคลื่อนรถออกไป ถ้าตามข้อมูลที่ได้รับ เมษาจะต้องนั่งรถขนาดเล็กของโรงแรมให้ไปส่งเธอที่ถนนใหญ่เพื่อเรียกแท็กซี่หรือมั้ยก็เธออาจจะนั่งรถประจำทาง

เค-วอลลิส เปิดเมลล์ที่ถูกส่งมาในที่สุด รายละเอียดที่เขาสั่งให้ไปสืบมาเมื่อคืนนี้ ดวงตาเลื่อนไล่อ่านรายละเอียดเกี่ยวกับครอบครัวปัจจุบันของมดแดง เมื่ออ่านมาถึงรายละเอียดเกี่ยวกับมดแดงเท่าที่มี อดไม่ได้ที่จะต้องย้ายมามองตัวจริง ที่กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนในตอนนี้ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นตา มองร่างบางเคลื่อนไหวไปมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย วันนี้ทั้งวัน ไกด์พิเศษพาเขาไปทัวร์จังหวังเชียงใหม่กับสถานที่มีชื่อหลายแห่ง แม้จะยังไปไม่ทั่ว สำหรับเขาแล้ว สถานที่เหล่านั้นไม่ได้ทำให้เขามีความสุขนักแต่เพื่อนร่วมเดินทางตรงหน้าต่างหาก ที่ทำให้เขารู้สึกเป็นกันเองและสบายใจที่จะมีเธออยู่ใกล้ๆ ขอย้ำว่าแค่สบายใจ แต่ร่างกายเขามันร้องบอกให้เขาขยับเข้าไปใกล้เธออยู่ร่ำไป เพื่อต้องการความอบอุ่นของโพรงสาวโอบรัดตัวตนอยู่ทุกวินาทีไม่เว้นแม้แต่ตอนนี้