#4
1541 คำ
“ก็ไม่น่าจะมีปัญหานะคะ ดูสิค่ะ ร้านเขาก็ขายดีอยู่ เพราะงั้นรสชาติต้องดี”
“ไม่เอา ฉันไม่ชอบการคาดเดา ฉันชอบความชัดเจน จำไว้ด้วย...” มดแดงเลิกคิ้วมองคุณเค ด้วยความแปลกใจ ‘ฉันชอบความชัดเจน’ แล้วทำไมเธอต้องจำด้วยละ หรือว่าเขาจะบอกให้เธอรู้ว่าแผนการท่องเที่ยวของเขาต้องชัดเจน
เค-วอลลิส เงียบและไม่มีทีท่าจะส่งของในมือตัวเองให้มดแดง “ชิมก่อนสิ”
“มันไม่เผ็ดนะคะ” มดแดง ให้เหตุผล ตามความเข้าใจ ว่าคนตรงหน้าอาจจะหลงลืมไปว่า สตอร์เบอรี่ปั่น ไม่มีพริกเป็นส่วนประกอบ แม้มันจะสีชมพูแดงๆก็ตาม
เค-วอลลิส มองบน และพยายามเก็บอาการ ยายเด็กคนนี้ คิดว่าเขาซื่อบื้อขนาดนั้นเลยเหรอ
“ฉันเชื่อว่ามันไม่เผ็ด แต่ฉันอยากให้เธอลองเทสให้ก่อนว่ามันอร่อยมั้ย” มดแดงพยักหน้าเข้าใจ เธอลืมไปว่าตัวเองเป็นด่านหน้าเสี่ยงตายให้กับคุณเค เรื่องอาหาร มดแดงจึงเป็นฝ่ายดูดน้ำ สตอร์เบอรี่ปั่น ก่อน รสชาติไม่ทำให้เชียงใหม่เสียชื่อเลยแม้สักนิด
“อร่อยมากค่ะ..เดี๋ยวมดแดงไปขอหลอดใหม่...มา...ให้....” มดแดงพูดได้แค่นั้น
“เสียเวลา” เค-วอลลิส พูดพร้อมกับก้มหน้าลงครอบครองหลอดน้ำปั่นไม่รีรอการตัดสินใจของมดแดง และนั้นทำให้ระดับใบหน้าของเค-วอลลิส อยู่ห่างจากมดแดงแค่คืบ
‘จูบ’ ในหนังซี่รี่ห์ มีบ่อยๆ ที่แบบนี้ เรียกว่า จูบกันแล้ว จูบทางอ้อม
เค-วอลลิส มองเข้าไปในดวงตาของมดแดง ที่จ้องเขากลับเช่นกัน
“น่ากินจริงๆด้วย” มดแดงกระพริบตา กับคำพูดของคุณเค
มดแดงต้องคอยเตือนสติตัวเองไว้ เพราะตอนนี้เธอเป็นผู้คุมชะตาชีวิตของคุณเคและตัวเธอเอง ทำไมนะขากลับเธอถึงรู้สึกว่าการซ้อนมอเตอร์ไซค์ครั้งนี้แ่นหลังของเธอถึงแนบชิดคุณเคมากนัก ความรู้สึกตื่นเต้นก่อนหน้านี้ยังไม่จางไปเลยสักนิด เขายังมาสุ่มไฟความรู้สึกใหม่ให้กับเธออีก
“ขี่ช้าๆหน่อย” เค-วอลลิส เอ่ยเตือน เมื่อความเร็วมากเกินไปแล้ว มันเสี่ยงกับหลายอย่าง รวมถึงการแยกตัวห่างจากมดแดงเร็วเกินไป
“ค่ะ แต่ตอนนี้มันค่ำมากแล้วนะคะ”
“ฉันไม่ถือ”
“ค่ะ” มดแดงชะลอลดความเร็วลงอีก แต่ไอ้คำตอบมันเกี่ยวกันมั้ย ‘ฉันไม่ถือ’ แต่แล้วช่วงเวลาการตั้งสติของมดแดงก็ใกล้เข้าไปทุกที เมื่อมอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้าเขตโฮมสเตย์ในที่สุด “มดแดงขอตัวนะคะ” มดแดงไม่รีรออะไรทั้งนั้น เมื่อคุณเคก้าวขาเหยียบพื้นดินทั้งสองข้าง เธอกล่าวลาและบิดมือเร่งคันเร่ง พาตัวเองและมอเตอร์ไซค์ห่างไกลไปจากคุณเคเลยทันที
เค-วอลลิส ไม่มีการทัดทานอะไรสักนิด เขามีเพียงรอยยิ้ม ที่ตามหลังมดแดงไป “มดแดง เธอต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำไว้กับฉันแล้วละ” คำเปรยเบาๆแต่มันกำลังจะทำให้ชีวิตของมดแดงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ชีวิตที่มดแดงคาดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเธอได้
เค-วอลลิส วางของไว้ที่โต๊ะ และถุงพวกนั้นไม่ได้รับการใส่ใจจากเค-วอลลิส อีกต่อไป เมื่อตอนนี้สมองของเขากำลังคิดหาวีธี...คิดคนเดียวทำไมกัน เขามีแบ็คที่ดีมาก ว่าแล้วก็กดหาเคลย์ตันและประชุมสายต่อเควิ้น พี่ชายทั้งสอง
“ก่อนอื่นต้องรู้แบ็คกราวของครอบครัวเธอก่อน” เควิ้นแนะนำขั้นตอนแรกให้ เค-วอลลิส กล่าวขอบคุณ และกดโทร.หา ผู้จัดการส่วนตัวที่เป็นมากกว่าแค่ผู้จัดการส่วนตัว แจ็คกี้
“ฉันต้องการรู้รายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้าของโฮมสเตย์” คำสั่งถูกถ่ายทอดออกไปในทันที เค-วอลลิส วางโทรศัพท์และเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ สายน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวเรียกความสดชื่นให้กับ เค-วอลลิส ไม่น้อย แต่ภาพแก้มของมดแดงที่แดงปลั่งกับเสียงหัวใจของเธอทำให้ เค-วอลลิส เร่าร้อน ภาพยามที่เธอดูดน้ำปั่น ปากเล็กๆที่ครอบครองหลอดน้ำปั่น ถ้าเปลี่ยนเป็นของเขาที่เต็มโพรงปากเธอ จะรู้สึกดีแค่ไหนนะ แล้วถ้าเขาเป็นฝ่ายครอบครองเธอบ้าง สีแดงบนผิวกายของเธอที่เขาคิดว่าจะต้องทำมันไว้ จะสวยงามมากแค่ไหน
เค-วอลลิส ปรับอุณภูมิเครื่องทำน้ำร้อนให้ลดต่ำลง เพราะเขาคงต้องให้น้ำเย็นช่วยลดอุณหภูมิความต้องการของร่างกายให้ลดลงในทันที เพื่อที่เขาจะได้ไม่กระชากฝักบัวอาบน้ำให้พังคามือ เพียงเพื่อที่เขาจะได้หาข้ออ้างเรียกช่างมาซ่อมในตอนนี้ ซึ่งเขาสาบานได้เลยว่า มดแดงคงไม่ได้มาแค่ซ่อมฝักบัวอย่างเดียวแน่นอน....
เคลย์ตันหลังจากที่วางสายระหว่างพี่น้อง เขาลุกจากเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานในห้องทำงานส่วนตัว ที่อยู่ชั้นสูงสุดของโรงแรมในเมืองโทรอนโต รัฐออนแทริโอประเทศแคนาดาแห่งนี้ เป็นโรงแรมอีกแห่งในสี่แห่งที่เคลย์ตันเป็นเจ้าของ
เจ้าของธุรกิจโรงแรมที่อายุน้อย ต้องมีผู้ติดตามเป็นชายชุดดำ เพราะโรงแรมสามที่ที่เคลย์มาขยายต่อ ไม่ใช่ง่ายที่จะได้มาเป็นเจ้าของ แต่ตระกูลชอว์น ซึ่งเขาเป็นทายาทคนที่สองหากต้องการเขาก็จะต้องได้ อาจต้องใช้กลโกงบ้างอะไรบ้าง สำหรับเคลย์ตันไม่ใช่ปัญหา ธุรกิจก็แบบนี้ ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ความสำเร็จหลังจากที่เคลย์ตันได้มาแล้วต่างหาก ที่เขายอมรับว่าตัวเองมีความสามารถ เพราะการบริหารของเคลย์ตันเรียกตำแหน่งนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จที่อายุน้อยให้เขาไปครองได้อย่างเป็นเอกฉันท์ในด้านการโรงแรม
ลิฟท์เปิดออก เมื่อมันเคลื่อนลงมาถึงชั้นที่ต้องการของโรงแรม เคลย์ตันเดินออกมา ในลุ๊คการแต่งตัวด้วยยีนส์สีเข้มเสื้อยืดสีดำสวมแจ็คเก็ตทับไว้ และสวมแว่นตาดำ ช่วงขาที่ยาวก้าวออกไปยังประตูหมุนตรงทางออก แต่จู่ๆ ช่วงขาก็หยุดเดิน เมื่อดวงตาหลังแว่นดำ เห็นร่างบางระหงเดินผ่านประตูหมุนฝั่งทางเข้ามา
เธอคนนั้นผมดำหยักโศกยาวไปถึงกลางหลัง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวมีสไตล์ห่มหุ้มกางเกงสีเข้มเข้ารูป กับรองเท้าบูทส้นสูง เดินไปยังฟร้อนต้อนรับโดยมีเบลบอย [Bellboy] ติดตามมาพร้อมกระเป๋าเดินทาง
เคลย์ตันหยุดรอเพื่อมอง เธอคนนั้น ผู้หญิงก็มีไม่น้อยที่ทำให้คนอย่างเขาสนใจ แต่เธอคนนี้เป็นคนแรกที่อาจกำลังทำให้เขาแหกกฎเหล็ก ก็เธอกำลังจะเป็นลูกค้าของเขา แต่บางอย่างในตัวเธอทำให้เคลย์ตันเรียกผู้ติดตามชุดดำด้านหลังมา เขากระซิบบางอย่าง ผู้ติดตามคนนั้นผละและเดินไปยังแผนกต้อนรับทันที ส่วนเคลย์ตันก็เดินออกประตูหมุนฝั่งทางออกไป
“เชิญครับ” เบลบอย[Bellboy] นำทางแขกเมื่อรับคีย์การ์ดมาจากฝ่ายต้อนรับ เมษาเดินตามเบลบอยไปยังลิฟท์ เธอชื่นชมอยู่ในใจ ในความรวดเร็วในการติดต่อห้องพักแบบไม่ได้จองไว้ล่วงหน้า ที่นี่ทำให้เธอประทับใจมาก ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นไปเรื่อยๆ ชั้นที่สามสิบสาม เบลบอยเลื่อนกระเป๋าและเดินไปยังประตูห้องพักตามเลขห้อง เมษายื่นแบ้ง 20 can$ [CAD] เงินแคนาดาให้เบลบอย ก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปยังห้องพัก
แต่เมื่อเธอปิดประตู ปล่อยมือจากกระเป๋า มองห้องพักของตัวเอง ดวงตาคมโตเบิกกว้างขึ้น เกิดการเข้าใจผิดแน่ๆ เธอมองหาบางอย่างแต่ในห้องที่เธอยืนอยู่ไม่มีสิ่งที่มองหา เธอเดินเข้าไปหลังบานประตูกระจกที่เธอแค่เดินไปใกล้ มันก็เปิดกว้างให้เธออัตโนมัติ สิ่งที่เธอมองหาวางอยู่ที่โต๊ะหัวเตียง เตียงที่ขนาดใหญ่สักหกถึงเจ็ดฟุตเห็นจะได้ คิงไซด์ [King Size Bed]
“คุณเมษา ต้องการอะไรเพิ่มเติมคะ?” ทันทีที่เมษายกหูโทรศัพท์ เสียงปลายสายก็ดังแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“คงมีการเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง ฉันเปิดห้องซุพีเรีย [Superior] แต่ที่นี่ ห้องที่ฉันเข้ามามันไม่ใช่”
“ห้องนั้นเป็นห้องสวีท [Suite] คุณเมษาเป็นแขกลำดับที่หนึ่งล้านพอดีค่ะ เป็นอภินันทนาการจากทางโรงแรมค่ะ”
“อะไรนะ มีด้วยเหรอแบบนี้ อะไรจะโชคดี...” บนความโชคร้าย ประโยคหลังเมษาคิดต่อในใจ แม้เธอไม่เคยเชื่อเรื่องโชคหรือลาภลอย แต่ตอนนี้มันกำลังเกิดขึ้นกับเธอ “ฉันหวังว่าคงจริงอย่างที่ทางโรงแรมแจ้งนะคะ...คงไม่หารายได้เพิ่มโดยการลอกลวงลูกค้านะคะ เพราะฉันจะจ่ายในราคาห้องซุพีเรีย [Superior] เท่านั้น”
- ผู้เขียน
