CHAPTER 10
“งั้นจะสั่งอะไรก็บอกมา”
ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องพอแลสายตาไปมองเกมส์เขายกมุมปากยิ้ม ให้มันได้อย่างงี้สิเรื่องเงินๆ ทองๆ มักเป็นปัจจัยอันดับหนึ่งสำหรับคนจนอย่างฉันเสมอ ทุกรายจ่ายล้วนแล้วต้องใช้เงินทั้งนั้น
ฉันเคยคิดนะ...
อยากเกิดเป็นคนร่ำรวยบ้างอยากได้อะไรก็ซื้อให้หมดใช้เงินแก้ไขกิเลสตัณหาของตัวเองที่ฉันรู้ว่ามันไม่เคยพอ ความอยากได้นั่นอยากได้นี่เข้ามาให้ตลอดเวลา อยากพูดว่าโอ้ยประเป๋าแค่แสนกว่าเองฉันมีแล้ว คอนโดริมแม่น้ำวิวสวยติดอันดับแค่หลายสิบล้านเองฉันมีแล้ว รถรุ่นใหม่ฉันมีแล้วทว่าโมเมนต์พวกนั้นเป็นแค่ฝัน
ฝันที่ไม่เคยเป็นจริง
ฝันที่ชาตินี้ก็ไม่เคยได้สัมผัส
ฝันที่เป็นแค่เรื่องเพ้อฝันซ่อนอีกชั้น
“อยู่ที่นี่จนกว่าจะหายป่วย”
“ไม่มีทาง” ฉันตอบกลับได้อย่างทันถ่วงทีขืนอยู่คอนโดนี้ต่อความปลอดภัยไม่มีเลยด้วยซ้ำ จิตใจคนยากหยั่งถึงกับเกมส์ก็เช่นกัน เราทั้งสองไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วห่
