CHAPTER 9
1591 คำ
CHAPTER 9
“อือ...”
เสียงลากยาวของตัวเองเกิดขึ้นในขณะที่ยังไม่ลืมตาแต่คลำตบไปทั่วผ้าห่มบนตัวเพื่ออะไรก็ไม่รู้ขนาดฉันยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเมื่อเกิดความพอใจมือจึงเปลี่ยนเป็นยึดออกไปกลางอากาศบิดซ้ายทีขวาที
เช้านี้ปวดเมื่อยตัวที่สุดทว่ายังไม่ทันจะคิดอะไรต่อมีเหตุการณ์หนึ่งเข้ามาแทรกการดีดเด้งตัวเองลุกขึ้นนั่งจึงเกิดขึ้นทันทีพร้อมกับการลืมตา
จูบ...
เมื่อคืนนี้...
บนเตียงนี้...
“เป็นไปไม่ได้”
คำพูดออกมาจากปากด้วยน้ำเสียงแหบแห้งฝืดจนต้องกระแอมหลายทีแต่อาการก็ผิดปกติและนั่นก็ทำให้ฉันรับรู้ว่าตัวเองไม่สบายจริงๆ ทุกอย่างเมื่อคืนก็เกิดขึ้นจริงไม่มีคำว่าฝันหรือเป็นไปไม่ได้ เกมส์ชิงจูบแรกของตัวฉันไปยังไม่พอเขายังทรมานทำให้เกือบหมดลมหายใจสุดท้ายฉันก็สลบไปเอง
คิดได้แบบนี้แล้วมีเหรอที่ฉันจะยังนั่งทำตัวตามสบายไม่ทุกข์ร้อนอยู่บนเตียงใหญ่นี้ แค่มีอาการเจ็บคอเล็กน้อยอาการปวดหัวหายไปแล้วการเคลื่อนตัวลงจากเตียงคว้าเสื้อคลุมสีขาวที่แขวนไว้มาใส่จากนั้นก็เร่งฝีเท้าออกจากห้องนอนโดยไม่คิดหันไปมองมันอีกแต่พอเท้าก้าวออกไปก็มีสายตาหนึ่งมองมายังฉัน
“ตื่นแล้วเหรอค่ะ ป้ากำลังอุ่นข้าวต้มเตรียมให้พอดี”
“เอ่อ... ” สายตาอ่อนโยนมองลงมาที่ฉันไม่นานสายตานี้ก็เลื่อนไปยังโต๊ะกินข้าว บนโต๊ะนี้มีถ้วยข้าวต้มใบใหญ่ที่กำลังส่งกลิ่นหอม มีแก้วน้ำเปล่าและน้ำส้มวางเรียงกันอยู่ด้วยแต่ฉันก็ไม่สนใจนักมองผ่านไปเลยด้วยซ้ำ มองไปด้านนอกบรรยากาศเริ่มมืดสลัวนิดๆ แม่บ้านที่นี่เริ่มทำงานเช้าขนาดนี้เลยเหรอ “นี่กี่โมงคะ”
“หกโมงเย็นแล้วค่ะ”
“หกโมงเย็น!”
“ใช่ค่ะ คุณไม่สบายคุณเกมส์ห้ามรบกวนค่ะ” แค่ได้ยินชื่อสายตาฉันก็รีบมองไปรอบห้องเพื่อสำรวจหาบุคคลที่พึ่งถูกกล่าวออกไป ตอนนี้ฉันระแวงไปหมดและอยากออกไปจากคอนโดนี้เต็มแก่ “ตอนนี้คุณเกมส์ยังไม่กลับหรอกค่ะคุณ...”
“หนูชื่อขิมค่ะ”
“คุณขิม”
“ไม่ต้องมีคุณหรอกค่ะป้า หนูไม่ได้ปะ...”
“เอาเป็นว่าป้าเรียกหนูขิม โอเคมั้ย”
“งั้นหนูลาป้าเลยนะคะ สวัสดีค่ะ”
ฉันส่งยิ้มให้ป้าเขาแล้วกำลังจะก้าวเท้าเสียงของป้าแม่บ้านก็ส่งเสียงขึ้น
“คุณเกมส์สั่งให้หนูขิมกินข้าวแล้วทานยา... อยู่รอคุณเกมส์ดีกว่ามั้ย”
“หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะอยากกลับเลย”
ฉันหันตัวกลับไปพูด ความจริงทางสะดวกต่างหากไม่มีการเจอหน้าไม่มีการทักทายปล่อยให้มันจบแบบเงียบๆ ไปเลยดีกว่ากระทั่งป้าแม่บ้านเดินไปยังโต๊ะอาหารหยิบโพสอิทสีฟ้าอ่อนออกมาจากนั้นก็เดินมายื่นให้ฉัน
กลับมาคงเจอ หวังว่าจะไม่หนีไปก่อน
ความรับผิดชอบสำคัญมากไม่ใช่ งั้นก็ควรรับผิดชอบกางเกงที่ทำเปื้อนด้วย
จะกลับมาคุยเอง
-เกมส์-
“ป้าว่าหนูอยู่รอดีกว่าค่ะ ป้ากลับแล้วนะคะ”
“ค่ะ”
พอป้าเขาออกไปแล้วฉันก็ถอนหายใจพุ่งพรวดออกมาทันที เขียนสั่งมาขนาดนี้ฉันก็ต้องจำใจอยู่ที่นี่พูดเรื่องราวที่ตัวเองต้องรับผิดชอบแต่ฉันบอกให้เขาแช่กางเกงผืนนั้นเอาไว้ไม่ใช่คิดได้แบบนั้นก็วางโพสอิทเดินเข้าไปยังห้องนอนที่จากมาไม่กี่นาทีอีกครั้ง ครั้งนี้จุดมุ่งหมายคือห้องน้ำ
“ไม่จริง!”
มันต้องไม่เป็นเช่นนั้นแน่
พอฉันเลื่อนสายตามองถังขยะใต้เคาน์เตอร์ก็พบแค่ซองผ้าอนามัยที่ไม่มีด้านในเลย มีเพียงแค่ซองที่ถูกแกะใช้เมื่อเป็นเช่นนั้นฉันจึงเลือกเปิดลิ้นชักออกก็พบกับผ้าอนามัยทุกยี่ห้อถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบเต็มลิ้นชัก ความโล่งใจจึงมาเยือนตัวเองคงเป็นป้าแม่บ้านสินะที่ใส่ผ้าอนามัยให้
ความมั่นใจเพิ่มขึ้นอีกเมื่อด้านบนเคาน์เตอร์มีถุงใบใหญ่วางอยู่ ฉันจำได้ว่าถุงใบนี้เป็นใบเดียวกันกับที่เกมส์ถือกลับมาจากการซื้อผ้าอนามัยให้ตัวเองพอเปิดดูก็พบว่าด้านในเป็นกางเกงในหลายตัว กางเกงในยี่ห้อดังเคยเห็นแค่ตอนไปช้อปปิ้งเป็นเพื่อนยัยรุ้ง
นี่มันเวรกรรมอะไรวะเนี่ย
ฉันหยิบออกมาแบบส่งๆ ตัวหนึ่งและก็หันมาจัดการเลื่อนปิดลิ้นชักในตอนแรกแต่ไม่ลืมหยิบออกมาหนึ่งชิ้นวางตรงเคาน์เตอร์ไว้ ไหนๆ ก็ต้องรองั้นขออาบน้ำหน่อยแล้วกัน หนึ่งชั่วโมงกับการอยู่ในห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเองทั้งอาบน้ำสระผมทุกอย่างเรียบร้อยเหลือแค่ไม่มีชุดใส่ฉันจึงจำเป็นใส่ชุดคลุมตัวเดิมซึ่งด้านในใส่แค่บราเซียตัวเดิมและซับใน
ใครจะกล้าหยิบเสื้อราคาแพงพวกนั้นมาใส่อีก แค่กางเกงตัวเดียวก็ทำให้ฉันเดือดร้อนถึงขนาดนี้แล้วขืนเอาเสื้อพวกนั้นมาใส่คงไม่ต้องหาเงินมาใช้ชดทั้งปีทั้งชาติหรือไง เออฉันลืมบอกไปบนเตียงนอนที่มีผ้าขนหนูพวกนั้นฉันจัดการเรียนร้อยแล้วนะถึงได้ออกมานั่งที่โต๊ะอาหารด้านนอก
ไม่คิดแตะต้องอาหารแม้แต่น้อย
แกร๊ก...
แต่เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นฉันจึงหันไปมองพร้อมกับจิตใจเต้นไม่อยู่กับเนื้อตัวแป๊บเดียวก็เห็นร่างสูงของเกมส์เดินเข้ามาโดยที่มือหนึ่งถือกระป๋องเบียร์ส่วนอีกข้างก็ปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายออกพอดีแผงอกใหญ่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ หน้าท้องขาวประกอบกับซิกแพคก็เผยออกสู่สายตาฉัน
นั่น...
การรีบหันใบหน้ากลับมาด้วยใบหน้าเห่อร้อนราวกับไข้ขึ้นเป็นสิ่งที่ฉันทำมันทันทีแต่แล้วทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้เกมส์ได้เดินเข้ามายืนข้างเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ กลิ่นเบียร์ลอยโชว์ออกมาขนาดนี้มันใกล้ยิ่งกว่าใกล้เสียอีกเท่านั้นยังไม่พอเมื่อร่างใหญ่เคลื่อนไหวอีกครั้ง
เขาถือโอกาสวางกระป๋องเบียร์ลงใกล้กับถ้วยข้าวต้มแล้วผลักพวกมันออกไปนิดสุดท้ายก็หย่อนสะโพกนั่งบนโต๊ะแทน สายตาเหวี่ยงก้มลงจับจ้องมายังฉันทั้งที่ไม่แม้ออกเสียง
อึก...
บรรยากาศน่าอึดอัดทำเอาฉันต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง หัวใจเต้นตุบตับเหมือนตัวเองทำอะไรผิดและโดนสอบสวนอยู่
มันไม่แฟร์เลยนะ
ไม่แฟร์ที่จู่ๆ ต้องมาเป็นหนึ่งในความอึดอัดนี้ มองไปรอบตัวก็เห็นแต่หมอกควันบดบังแสงสว่างไปหมด ต้องทำยังไงถึงจะออกจากวงโคจรแบบนี้สักที
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
ความสะดุ้งเฮือกมาเยือนเมื่อลำแขนแขนซีดมีเส้นเลือดปูดยื่นมาตรงหน้า มือใหญ่เคาะลงโต๊ะให้เกิดเสียงดังเรียกให้ฉันเงยหน้าขึ้นสบตา
“อะไร มีอะไร”
ด้วยความหวาดระแวงจนเกินเหตุทำให้ฉันต้องเอ่ยแบบนั้นไปทั้งที่หน้าตาก็คงตื่นตระหนกน่าดู ช่างเหอะ สถานการณ์แบบนี้ใครจะสนกัน พูดความจริงนะถ้าเมื่อคืนไม่เกิดอะไรแบบนั้นฉันคงไม่ต้องมีไอ้อาการเกรงๆ ขนาดนี้ยิ่งเกมส์เขาแต่งตัวไม่เรียบร้อยก็ยิ่งชวนให้คิด
“เป็นอะไร มีไข้อยู่หรอ?” ไม่ว่าเปล่าฝ่ามือใหญ่ก็แตะลงกลางหน้าผากอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว “ตัวอุ่นๆ แม่งยังไปอาบน้ำเนี่ยนะขิม”
“ไม่ขนาดนั้น ต้องอาบปะล่ะ”
ถึงตัวร้อนแค่ไหนบอกเลยว่าต้องอาบให้ได้ ตัวเหนียวขนาดนั้นปล่อยทิ้งไว้เหม็นแย่แล้วบังเอิญว่าฉันเป็นคนประเภทรักสะอาดจึงปล่อยตัวไว้อย่างงั้นไม่ได้
“หน้าซีด ตัวอุ่น เรี่ยวแรงดูแล้วแทบไม่เป็นคน” คราวนี้ฉันอ้าปากค้างกับคำพูดของผู้ชายตรงหน้า ผู้ชายที่ปากคอเราะร้ายเกินไปแล้วพูดมาถึงขนาดนี้ทำไมไม่พูดต่อเลยว่าฉันเหมือนศพ “ทำไมไม่กินข้าว จะทรมานร่างกายไปถึงไหน”
“...”
“ห่วงเหมือนที่คนอื่นห่วงเธอบ้างไม่ได้หรือไง”
“...”
จะมีใครมาห่วงฉันอีก
ผู้หญิงตัวคนเดียวมีบ้านมีครอบครัวก็เหมือนไม่มี ให้ตายไปต่อหน้าก็ไม่มีใครสนใจขึ้นมาหรอก
“กินข้าวซะ” แต่ทำไมมือของฉันถึงทำในทางตรงกันข้ามกับความรู้สึกนั่นก็คือการเลื่อนถ้วยข้าวต้มมาพร้อมกับการตักขึ้นมาใส่ปาก รสชาติอร่อยขึ้นมาทันทีความกลมกล่อมของน้ำซุปทำให้คล่องคอดี “ไม่ดื้อค่อยดีหน่อย”
“แล้วเอายังไงกับกางเกง”
“อื้ม... ทุกอย่างแล้วแต่ฉันมั้ย แค่เธอทำตามที่บอกก็พอ”
“ไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”
ฉันพูดขึ้นในขณะที่กลืนน้ำซุปลงคอเสร็จ ถ้าให้ทุกอย่างแล้วแต่เกมส์มันคงไม่ไหวมั้งเกิดเขาใช้ฉันไปทำอะไรไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง เข้าตารางอย่างเดียวนะสิ
“งั้นก็จ่ายมา”
“งั้นจะสั่งอะไรก็บอกมา”
- ผู้เขียน
