“ก็เจ้าไง คนที่คอยบีบนวดให้เรา…” ซึ่งนั่นดูเหมือนจะเป็นคำตอบ “เรามิเคยเข้าใกล้นารีหรือนางอัปสรตนไหน หากมิจำเป็น...ฉะนั้นเราจึงมีแค่เจ้าเท่านั้นที่คอยดูแล”
ฉันคือคนที่เคยดูแลเขามาตลอดงั้นเหรอ นอกจากเป็นทหารเอกแล้ว ทุกเรื่องของท้าวอสุเรนทร์ก็อยู่ในความดูแลของฉันเมื่อภพชาติเก่าทั้งหมดเลยงั้นสินะ
“แล้วใยชาตินี้จึงกระทำการใดไม่ได้เรื่องเสียอย่าง”
คำพูดกึ่งแขวะทำฉันถีบตัวออกจากวังวนความคิด เหลือบมองไปยังเจ้าของคำพูดตาขวางแสดงความไม่พอใจ แต่แล้วก็ ต้องเป็นฝ่ายตกใจเสียเอง เมื่อพบว่าท้าวอสุเรนทร์ซึ่งควรจะนั่งก้มๆ เงยๆ นวดขาตัวเองแบบในตอนแรกนั้น ยามนี้ได้เปลี่ยนท่าทีมาเป็นเอนกายพิงพนักโซฟาโดยใช้แขนทั้งสองข้างพาดไว้ตามระนาบความยาวของโซฟา ซ้ำร้ายยังจับจ้องสายตามายังฉันซึ่งนั่งอยู่บนพื้นหน้าโทรทัศน์จอใหญ่อีกด้วย
และดูท่าว่าเขาน่าจะนั่งมองแบบนี้มาได้สักพักแล้วด้วยสิ
“อุบัติใหม่ด้วยรูปโฉมอรชรดั่งน
