บทที่11.3 ดั่งฝันฉันใด
1019 คำ
“ในตำนานท้าวอสุเรนทร์น่ะ ก่อนที่ท่านจะไม่ถูกกับกุมภัณฑ์ สองคนนี้เคยสนิทกันมาก่อนใช่ไหม เธอพอจะรู้หรือเปล่าว่าอะไรที่ทำให้กุมภัณฑ์แปรพรรค ทำลายสวรรค์กับเมืองยักษ์แบบนั้น?”
“เหตุผลเหรอ ขอคิดเดี๋ยวนะ...” ทับทิมบอกแค่นั้นก่อนเงียบไปด้วยท่าทางครุ่นคิด จากนั้นก็พูดขึ้นเมื่อเธอนึกอะไรได้ “รู้สึกว่า...กุมภัณฑ์จะใช้อิทธิฤทธิ์ที่ท้าวอสุเรนทร์มอบให้ แอบลอบขึ้นสวรรค์ลักพาตัวนางสวรรค์ซึ่งเป็นที่หมายตาของท้าวอสุเรนทร์ไปล่ะมั้ง”
“ลักพาตัวเหรอ!?”
“อื้อ เหมือนว่ากุมภัณฑ์เองก็ชอบนางสวรรค์ตนนั้นเหมือนกัน ก็เลยผิดใจกับท้าวอสุเรนทร์น่ะ”
“ที่แท้ก็แค่ผิดใจกันเพราะเรื่องผู้หญิงงั้นเหรอ?” อีกหนที่ฉันย้อนเมื่อสิ่งที่ได้ฟังดูไม่ตรงกับสิ่งที่คิดไว้สักเท่าไหร่
“ใช่ ทำไมอ่ะ เธอคิดว่าท้าวอสุเรนทร์กับกุมภัณฑ์ผิดใจกันเรื่องอะไร?”
“ฉันคิดว่าเขารักกันซะอีก” และนี่แหละคำตอบของฉัน พอพูดออกไปทับทิมก็นิ่งไปทันที “ดูอย่างตอนที่ท้าวอสุเรนทร์เกือบโดนลูกหลงตอนที่มียักษ์ตีกันที่หน้าเมืองสิ กุมภัณฑ์ยังรีบเข้าไปปกป้องแบบไม่กลัวตัวเองตาย ไหนจะคำพูดแปลกๆ เวลาที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันอีก”
“คำพูดแปลกๆเหรอ?” หลังจากทับทิมเงียบไปครู่หนึ่งเธอก็ถามขึ้น
“ใช่ คำพูดสองคนนั้นพูดจาใส่กันเหมือนเป็นห่วงเป็นใยกันอะไรแบบนั้นอ่ะ”
“อย่ามาเพ้อเจ้อสิเม...นี่มันตำนานท้าวอสุเรนทร์นะอย่าเอาเรื่องเล่ามาล้อเล่นแบบนี้สิ อีกอย่างทุกอย่างในตำนานถูกเขียนด้วยคำกลอน มันจะมีคำพูดเป็นเรื่องเป็นราวแบบนั้นได้ยังไงล่ะ พูดอย่างกับตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์จริงหรือไม่ก็เกิดเป็นกุมภัณฑ์มาก่อนอย่างงั้นอ่ะ”
เกิดเป็นกุมภัณฑ์มาก่อนงั้นเหรอ...
จริงด้วยสินะ...
“แล้วหลังจากที่ท้าวอสุเรนทร์ฆ่าและสาปส่งกุมภัณฑ์สำเร็จล่ะ เรื่องราวต่อจากนั้นเป็นยังไง?” พอคิดถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังต้องประสบพบเจอ รู้อีกทีปากก็ขยับถามออกไปแบบนี้เสียแล้ว แบบนี้น่ะ เขาเรียกว่าเป็นอาการของคนที่เริ่มมั่นใจว่าภพชาติเก่าตัวเองเคยเกิดเป็นอะไรหรือเปล่านะ...
“ไม่รู้สิ ไม่น่าจะมีต่อนะ เพราะหน้าสุดท้ายของหนังสือในหอสมุดที่ใส่เรื่องราวทุกอย่างไว้ทั้งหมดมันเปิดไม่ออก อีกอย่างมันก็เก่ามากแล้ว คงไม่มีใครกล้าไปแกะไปแคะหนังสือเล่มนั้นหรอก”
“อ่อเหรอ?” น่าแปลกที่จนถึงตอนนี้ พอได้ฟังคำตอบจากปากทับทิมแล้ว ฉันกลับยังไม่รู้สึกปักใจเชื่อ เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างท้าวอสุเรนทร์และกุมภัณฑ์ที่เปลี่ยนไปอยู่ดี หรือเพราะภาพที่ท้าวอสุเรนทร์จงใจบันดาลให้เห็นบวกรวมกับจิตสำนึกในชาติภพเก่ามันทำให้ฉันยังรู้สึกค้างคาใจอยู่กันนะ
“ช่วงนี้เธอเองก็เจอเรื่องแปลกจากอาถรรพ์ท้าวอสุเรนทร์ใช่ไหมล่ะ ทำไมไม่ลองเช่าหุ่นท่านมากราบไหว้ดูล่ะ เผื่อเรื่องแย่ๆจะลดลงบ้าง” เพราะฉันเงียบไปล่ะมั้ง คราวนี้ทับทิมจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากเสนอความเห็นขึ้น “ฉันน่ะ เช่าองค์ปั้นของท่านอสุรามากราบไหว้ที่บ้าน ช่วงหลังๆมานี้เลยรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างใจเย็นกับทุกเรื่องมากขึ้น”
“เช่าองค์ปั้นเหรอ?” ฉันย้อนอย่างนึกแปลกใจ
“ใช่ นู้นไง วางอยู่ตรงนั้น” ว่าแล้วทับทิมก็ชี้นิ้วไปยังหลังชั้นหนังสือ ซึ่งด้านบนสุดมีรูปปั้นขนาดเล็กของยักษ์ในชุดเครื่องทรงสีนวลวางตั้งเอาไว้สำหรับบูชา จนอดคิดไม่ได้ว่าการที่อสุรามาปรากฏกายอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ต่างจากท้าวอสุเรนทร์ซึ่งเข้าบ้านหลังไหนไม่ได้เลยมันเพราะเหตุนี้หรือเปล่า
แต่ก็สมน้ำหน้าแล้ว ทับทิมนี่ก็ช่างคิดนะเนี่ย เลือกบูชายักษ์ได้ถูกตนเหลือเกิน อิอิ
ตลอดวันนั้นทั้งวัน ฉันเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้านของทับทิมจนถึงช่วงเย็นและอยู่ทานมื้อค่ำกับแม่ที่บ้านจนถึงช่วงดึกก่อนจะขอตัวกลับมาพักที่คอนโดตามเดิม เนื่องจากมีงานเช้า
ด้วยเพราะรถส่วนตัวมีสภาพย่ำแย่จากการขับชนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ระหว่างมา ฉันจึงจำต้องทิ้งรถไว้ที่บ้านแม่เพื่อรอช่างเอาเข้าอู้ซ่อมในวันพรุ่งนี้ เพราะงั้นคืนนี้ฉันจึงต้องอาศัยรถแท็กซี่โดยสารเพื่อพาตัวเองกลับให้ถึงคอนโด
แม้ตอนขากลับจะยุ่งยากนิดหน่อยกับการต้องยืนริมถนนเพื่อโบกรถสักคันเพื่อกลับที่พัก แต่อย่างน้อยมันก็คุ้มค่าที่ได้กลับมายังที่ที่เคยอยู่ นอกจากจะได้เจอแม่กับทับทิมจนหายคิดถึงแล้ว ฉันยังพอรู้ข้อมูลระหว่างกุมภัณฑ์และท้าวอสุเรนทร์เพิ่มขึ้นอีกนิดหนึ่งด้วย แม้ว่าสิ่งที่ได้ฟังนั้นจะไม่ตรงกับสิ่งที่คิดไว้ก็เถอะ
‘เหมือนว่ากุมภัณฑ์เองก็ชอบนางสวรรค์ตนนั้นเหมือนกัน ก็เลยผิดใจกับท้าวอสุเรนทร์น่ะ’
‘ที่แท้ก็แค่ผิดใจกันเพราะเรื่องผู้หญิงงั้นเหรอ?’ ทั้งที่มันก็ดีแล้วที่ได้รู้ข้อมูลระหว่างท้าวอสุเรนทร์กับกุมภัณฑ์ถึงเหตุผลที่พวกเขาผิดใจกันแท้ๆ แต่ว่า
แปล๊บ..
‘ใช่ ทำไมอ่ะ เธอคิดว่าท้าวอสุเรนทร์กับกุมภัณฑ์ผิดใจกันเรื่องอะไร?’ พอคำพูดประโยคนี้ดังเข้ามาในหัว ในอกกลับรู้สึกปวดแปลบขึ้นมาอย่างไร้เหตุ ทั้งที่ฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกหรือชื่นชอบอะไรในตัวยักษ์เจ้าเล่ห์นั่นเลยสักนิด แต่ทำไมในอกถึงได้รู้สึกปวดหนึบขึ้นมาแปลกๆแบบนี้ล่ะ
หรือว่านี่จะเป็นความรู้สึกของสาววายเรือแตกกันนะ...
- ผู้เขียน
