“จักหนีเราไปไหนรึ...แม่เมรี” และเมื่อรับรู้ว่าคนตัวใหญ่ซึ่งนอนซ้อนอยู่ด้านหลังลืมตาตื่นจากห้วงนิทราไม่ต่างกัน ฉันจึงไม่รอช้า พยายามแกะมือไม้ที่ถูกเขารวบรัดไว้ออก ทว่า...
“ท่าน! ปล่อยฉันนะ อะ..” พอขยับตัวมากเข้า อาการปวดแปล๊บก็เริ่มสำแดงอาการให้รู้สึกเป็นหนที่สอง จำต้องหยุดชะงักนอนขดตัวเป็นกุ้งอย่างคนสิ้นไร้ไม้ตอก พลอยให้เจ้าของนัยน์ตาอีกคู่ซึ่งจ้องมองทุกอิริยาบถที่ฉันแสดงออกเอ่ยขึ้นต่อว่า
“ไฉนเจ้าจึง ดื้อด้าน หัวรั้นนักเล่าแม่เมรี...” หากแต่คำต่อว่าดังกล่าวนั้นก็นำพามาด้วยความอบอุ่นจากการกอดรัดภายใต้วงแขนเดิม “อกเราอุ่นมิเพียงพอให้แม่เมรียินยอมนอนเคียงข้างกายหรืออย่างไร?”
ฟึ่บ!
คำพูดบ้าๆของยักษ์หนุ่มทำฉันแกะวงแขนของเขาคลายออกเป็นหนที่สอง พลางดึงกระชับผ้าห่มมาคลุมเรือนร่างไร้ซึ่งอาภรณ์ใดของตัวเองไว้ ก่อนตัดสินใจพลิกตัวหันไปเผชิญกับเขาซึ่งๆหน้า
ทั้งที่ตั้งใจจะพลิกหันไปต่อว่าแท้ๆ แต่พอห
