ครั้นเมื่อ กุมภัณฑ์ยักษาวอดวาย
ทั่วธรณินสิ้นหายมลายโศก วิปโยคเคลื่อนคลายสลายสิ้น
ความสมบูรณ์คืนสู่ทั่วผืนดิน โศกาสิ้นไร้อาดูรเพิ่มพูนสุข
ทั่วหล้าหมดทุกข์เริงสังสรรค์ แต่ยามนั้นยังมีหนึ่งระทมหนัก
อัสสุชลเปรอะพระพักตร์ไม่คล้ายสิ้น เสียงร่ำไห้ยังคงแว่วให้ยลยิน
ไม่หมดสิ้นโศกาและอาดูร ท้าวอสูรเฝ้าคืนวันคล้อยเคลื่อนผ่าน
หวังพบพานยลหน้าอีกสักหน หมายให้ทุกข์ในอุระคลายตรอมตรม
“ท้าวยักษาคงมิระทมจมบ่อน้ำตา”
“อึก...หะ หากเมื่อใดที่กูมีโอกาสได้อุบัติในชาติภพใหม่ ...กะ...กูจักขอเป็นชนมีสองมือสองเท้า มะ...มีรูปร่างอรชร...อึก..ฉะ โฉมงามดั่งนางสวรรค์ ...คะ ครั้นเมื่อฤกษ์งามยามดี ทวิภพเปิดออก..อึก..กะ กูจักเป็นนารีชน พะ..เพียงตนเดียวที่ท้าวอสุเรนทร์ต้องตา...หมะ...หมายปองเคียงคู่...สืบไปจากนี้..ในทุกภพทุกชาติ...”
สิ้นเสียงอ้อนวอนร้องขอและลมหายใจของกุมภัณฑ์ ท้องฟ้าซึ่งเคยมืดครึ้มด้วยลมฟ้าลมฝนก็พลันเป
