“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ ท่านจะฆ่าฉันเหมือนในภพชาติก่อนหรือเปล่า?”
“เหตุใดเจ้าจึงถาม ทั้งที่รู้คำตอบอยู่เต็มอก?” เสียงย้อนถามของท้าวอสุเรนทร์นั้นยังคงความนิ่งสุขุมไว้เช่นเคย อีกทั้งยังให้ความรู้สึกเย็นชาดูขัดกับภาพใบหน้าเปื้อนน้ำตา หลังจากที่เขาสามารถปลิดลมหายใจของอริในชาติภพเก่าโดยสิ้นเชิง
แต่ด้วยน้ำเสียงและท่าทางแบบนั้นของท้าวอสุเรนทร์นั่นแหละ ฉันจึงไม่คิดที่จะถามอะไรออกไปอีก ซึ่งมันก็เป็นเขาเสียเอง ที่เอ่ยแทรกความเงียบระหว่างเราออกมา
“เรารอเวลามาเนิ่นนาน เฝ้านับวันรอคืนให้ถึงวันที่ทวิภพเปิดออก หมายทำดั่งคำมั่น ลงมาเยือนดินแดนมนุษย์เพื่อทำตามคำประกาศ…”
“ท่านก็แค่จะลงมาฆ่ามนุษย์คนหนึ่งที่ไม่มีทางสู้” ฉันขัดเพราะรู้ดีกว่าเขาตั้งใจจะบอกอะไร เพราะรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องเดียวกัน อีกทั้งฉันเองก็ได้ยินมาด้วยหูแล้ว ดังนั้นหากต้องฟังเรื่องเดิมซ้ำๆ มันก็ดูจะจำเจเกินไป “ท่านแม่งไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยว่ะ!”
ห
