ไม่รู้ว่าคลื่นพายุลูกใหญ่จะพัดผ่านออกไปในตอนไหน...
รู้แค่ว่าเพียงไม่นานทุกความรู้สึกที่เคยรับรู้ทุกแรงกระแทกกระทั้นและทุกสัมผัสที่คนตัวใหญ่ปรนเปรอมอบให้ทั่วร่างกาย ก็ถูกหยุดลง เมื่อภาพทุกอย่างซึ่งเคยเห็นผ่านตาดับมืดลง พาฉันจมดิ่งสู่ความมืดอันหนาวเหน็บ โดยปราศจากอาการใดให้รู้สึก
หากแต่ท่ามกลางความมืดนั้น เท้าทั้งสองข้างกลับค่อยๆ หย่อนแตะลงสู่พื้นที่ดำมืดอย่างช้าๆ จนสามารถทรงตัวได้ ก่อนปรากฏภาพเบื้องหน้าเป็นร่างสูงใหญ่ของยักษ์หนุ่มกุมภัณฑ์ซึ่งฉันคุ้นหน้าคุ้นตาเขาดีไม่ต่างไปจากผู้เป็นนายของเขาเลยสักนิด
ที่รับรู้ได้ขณะที่เราสองคนยืนประจันหน้าสบสายตากันโดยตรง คือความเศร้าสร้อยซึ่งฉาบไว้บนสีหน้าและแววตา ดูแตกต่างจากช่วงเวลาที่เขาใกล้ชิดกับผู้เป็นนายของตนเองราวกับเป็นยักษ์คนละตน
‘เหตุใดเล่า ข้าจึงมิสามารถบอกกล่าวความรู้สึกของตัวข้าเองได้เฉกเช่นนารีและนางสวรรค์เหล่านั้น’
ท่ามกลางความเงียบและ
