“อะ อื้อ!” เสียงอื้ออึงดังขึ้นในลำคอ เมื่อคนตัวเล็กกว่าพยายามใช้มือผลักและดันตัวเราคล้ายกับเป็นสัญญาณบอกให้หยุด
ดูขัดจากกริยากร้านโลกยามพิสูจน์ให้เห็นในสถานที่แปลกประหลาดนั้นราวกับคนละคน และเมื่ออีกฝ่ายแลเห็นว่าเราคงไม่หยุดการกระทำจาบจ้วงไร้ซึ่งเกียรติใดๆเช่นนี้ลงโดยพลันเป็นแน่ ฝ่ามือซึ่งเคยผลักดันกายเราให้ถอยห่างจึงเป็นกำหมัดเล็กทุบลงมาตามหัวไหล่
หากแต่เพียงเรี่ยวแรงเท่านั้นไม่อาจทำให้เรารู้สึกได้มากไปกว่าการสะกิด ยิ่งด้วยอีกฝ่ายมีสภาพไม่ต่างจากขี้เมาเช่นนี้ด้วยแล้ว หากเปรียบเทียบความรุนแรงของกำหมัดดังกล่าวก็คงดูคล้ายลมเย็นๆ ที่พัดผ่านกระทบผิวกายเราแต่เพียงเท่านั้น อีกทั้งภาพที่ติดอยู่ในความคิดเราเป็นภาพของคู่ชายหญิงบนแท่นที่นั่งตัวยาวด้านหลังด้วยแล้ว การทุบตีที่อีกฝ่ายใช้ปฏิเสธและต่อต้านเรายามนี้ จึงหาใช่เรื่องที่เราสนใจมาก
ลิ้นร้อนแสดงกริยาทรามอย่างจาบจ้วง ไล่ลิ้มชิมรสไปตามรอยแยกริม
