คือเธอ

เรื่องบังเอิญ

หลายวันต่อมา

หลังจากมุกรินออกไปคุยงานกับลูกค้าด้วยความราบรื่นเธอก็กลับเข้ามาในบริษัท มัณฑนากรสาวหุ่นบางในชุดคล่องตัวเก็บของเสร็จก็เตรียมตัวจะเลิกงาน แต่ถูกเจ้านายหนุ่มก็เอ่ยทักขึ้นก่อน

“จะกลับแล้วเหรอ”

“ค่ะ คุณปริญญ์มีอะไรให้มุกทำหรือเปล่าคะ” มุกรินหันไปตอบเจ้าของบริษัท ปริญญ์ ดีไซน์ ที่เธอทำงานอยู่ นอกจากปริญญ์จะมีสถานะเป็นเจ้านายของเธอแล้วเขายังเป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเธอ เจ้านายหนุ่มจึงให้ความสนใจพนักงานอย่างมุกรินเป็นพิเศษ แต่สำหรับมุกรินในเวลางาน เธอตระหนักอยู่เสมอว่าตัวเองเป็นเพียงพนักงานคนหนึ่ง จึงมักจะรักษาระยะห่างและให้เกียรติปริญญ์ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องเช่นนี้ทุกครั้ง

“เปล่า พอดีวันนี้ผมจะผ่านไปทางบ้านมุก จะติดรถผมกลับด้วยกันไหม” แม้ว่ามุกรินจะพยายามไม่ให้เพื่อนร่วมงานติฉินนินทาว่าเธอใช้อภิสิทธิ์ของการเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องมาก่อน แต่สายตาของชายหนุ่มก็ไม่อาจซ่อนเร้นความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่ายเอาไว้ได้ ปริญญ์มีใจให้มุกรินตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยและเขาก็เคยสารภาพรักกับเธอ แต่เพราะมุกรินไม่มีเคยคิดกับปริญญ์เกินกว่าความเป็นพี่น้อง ในตอนนั้นเธอจึงปฏิเสธเขาไป

“ขอบคุณนะคะแต่วันนี้มุกมีธุระน่ะค่ะ งั้นมุกขอตัวก่อนนะคะ” มุกรินก้มศีรษะลงเล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษก่อนจะเดินผ่านปริญญ์ไปอย่างพยายามจะไม่ใส่ใจสายตาของพนักงานคนอื่น ๆ จริงอยู่ที่มุกรินเป็นคนมีความสามารถ แต่ความรู้สึกดี ๆ ที่ปริญญ์มีให้เธอก็ทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าหลายครั้งที่เธอมีโอกาสได้ทำงานใหญ่ ๆ เป็นเพราะมีปริญญ์ช่วยสนับสนุน ซึ่งแน่นอนว่าพนักงานในบริษัทต่างก็พากันคิดแบบนี้

เนื่องจากรถคู่ใจยังอยู่ในศูนย์ซ่อม มุกรินจึงต้องนั่งแท็กซี่ไปทำงาน ความจริงเงินเดือนของเธอก็พอจะดาวน์รถใหม่สักคันมาขับ อีกทั้งคุณประภพเองก็เคยจะถอยรถป้ายแดงให้ แต่เธอปฏิเสธจะรับเพราะที่ผ่านมาเธอก็รบกวนคุณประภพมามากพอแล้ว

มุกรินสูญเสียแม่ตอนอายุแปดขวบ มณวดีเป็นลูกคนเดียว พ่อกับแม่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน คงมีเพียงญาติห่าง ๆ ที่อาศัยอยู่ต่างจังหวัด แต่ทุกคนต่างก็ปฏิเสธการรับเลี้ยงดูหลานเพราะไม่มีใครอยากรับภาระเพิ่ม ส่วนญาติฝ่ายพ่อก็ไม่สามารถติดต่อใครได้ เด็กน้อยอายุไม่ถึงสิบขวบจึงกลายเป็นคนไร้ญาติขาดมิตร แม้กระทั่งพ่อที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ขาดการติดต่อ

เกียรติ ถูกผีพนันเข้าสิงจนไม่สนใจลูกน้อยกับภรรยา บกพร่องต่อหน้าที่ของการเป็นหัวหน้าครอบครัว มณวดีถูกสามีทำร้ายร่างกายเพราะต้องการเอาเงินไปผลาญในบ่อน เป็นสาเหตุให้มณวดีตัดสินใจหย่าขาดกับสามีและเลี้ยงลูกตามลำพัง ทว่าโชคชะตาก็ไม่ได้โหดร้ายกับมุกรินจนเกินไป ชีวิตของเด็กน้อยคนหนึ่งเหมือนฟ้าหลังฝน หลังงานศพของมณวดีเสร็จสิ้นคุณประภพก็มารับมุกรินไปอยู่ด้วย ซึ่งตอนนั้นเธอก็คุ้นเคยกับคุณประภพอยู่แล้วเพราะเคยมาที่บ้านบ่อยครั้งและคุณประภพก็ยังเคยให้ความช่วยเหลือสองแม่ลูก

อีกอย่างหนึ่งที่มุกรินให้ความไว้วางใจจนยอมไปอยู่กับคุณประภพเป็นเพราะก่อนหน้านั้นมณวดีเคยสั่งเสียเอาไว้

ถ้าแม่ไม่อยู่แล้วมุกไปอยู่กับคุณลุงภพนะลูก แล้วพอโตขึ้นมุกจะต้องกตัญญูต่อคุณลุงให้มาก ๆ นะรู้ไหม

แววตาของคุณประภพในวันนั้นอ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนกับวันแรกที่เด็กหญิงรู้จัก คุณลุงใจดีได้พูดกับเธอขณะเอามือลูบศีรษะเธอเบา ๆ

จากนี้ไปลุงจะเป็นคนดูแลหนูมุกเอง ลุงจะให้ชีวิตใหม่แก่หนู ลุงจะชดเชยทุกอย่างให้แม่ของหนูมุก ลุงสัญญา

เด็กในวัยเพียงแปดขวบไม่อาจเข้าใจความหมาย และเมื่อวันเวลาผ่านไปมุกรินก็ค่อย ๆ ลืมเลือนคำพูดเหล่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่จดจำได้ขึ้นใจคือหนี้บุญคุณที่เธอจะต้องตอบแทน คุณประภพได้ให้ชีวิตใหม่ ให้ที่ซุกหัวนอน ให้กินอิ่มท้อง ให้เงินและให้การศึกษา สักวันเธอจะต้องทดแทนหนี้บุญคุณนี้ ต่อให้ต้องแลกกับความสุขทั้งชีวิตก็ตาม

คุณประภพให้มุกรินย้ายออกมาจากบ้านหลังเดิมเพราะสังคมและสภาพแวดล้อมที่นั่นไม่เหมาะให้เธออยู่ โดยคุณประภพได้จ้างให้คนตามหาญาติของเกียรติจนเจอในที่สุด หลังทราบเรื่องราวและความเลวร้ายของน้องชายตนเอง อนงค์ ก็รับปากกับคุณประภพว่าจะเป็นคนดูแลหลานสาวให้ดีที่สุด คุณประภพเห็นถึงความเอ็นดูหลานของผู้เป็นป้าแท้ ๆ ก็ได้ซื้อบ้านหลังหนึ่งให้ป้ากับหลานอยู่และได้ส่งเงินให้ใช้จ่ายทุกเดือนเพราะคุณประภพเองไม่สามารถรับเลี้ยงมุกรินอย่างเปิดเผยได้

แม้ระหว่างคุณประภพกับมณวดีจะเป็นเพียงอดีตคนรักที่มีเพียงความห่วงใยให้กัน แต่คนนอกรวมถึงภรรยาในสมรสอย่างคุณตะวันฉายกลับปักใจเชื่อว่าทั้งคู่ยังแอบไปมีสัมพันธ์ลึกซึ้งจนมีลูกด้วยกันนั่นก็คือ มุกริน จริงอยู่ว่าคุณประภพสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ด้วยการตรวจความสัมพันธ์ทางสายเลือดได้

แต่การที่เขารับลูกของมณวดีมาเลี้ยงดูอย่างไรเสียคนอื่นก็ต้องมองไม่ดีอยู่วันยังค่ำ และสิ่งที่คุณประภพเป็นห่วงยิ่งกว่าชื่อเสียงและคำติฉินนินทาเหล่านั้นคือความรู้สึกของเด็กคนหนึ่งที่ต้องเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ในวันข้างหน้า

มุกรินเป็นเด็กเรียนดี คุณประภพจึงได้ส่งเสียให้เธอเรียนต่อ

จนกระทั่งเมื่อเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัย เธอก็ได้เลือกเรียนคณะออกแบบตกแต่งภายในซึ่งเป็นสายอาชีพที่คุณประภพปลูกฝังให้เธอเรียนรู้ตั้งแต่เด็กและบังเอิญว่ามุกรินเองก็สนใจในด้านนี้ เธอจึงตั้งใจเรียนและได้ทำงานในสายอาชีพของมัณฑนากรตามความต้องการของคุณประภพ

มุกรินนั่งแท็กซี่มายังร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพราะเมื่อวานคุณประภพติดต่อมาว่าอยากทานข้าวกับเธอ แต่ก่อนที่จะเดินเข้าไปในร้าน มัณฑนากรสาวก็ก้มมองดูเสื้อเชิ้ตราคาไม่กี่ร้อยบาท กับกางเกงขายาวสุดแสนธรรมดาที่สวมใส่อยู่แล้วพ่นลมออกมาทางปาก ถ้ารู้ว่าคุณประภพจะนัดเธอมาทานข้าวร้านอาหารหรูหราขนาดนี้เธอก็คงเตรียมชุดมาเปลี่ยน อันที่จริงเธอก็น่าจะคิดได้แต่แรกเพราะคุณลุงประภพของเธอบอกว่าวันนี้จะแนะนำให้เธอรู้จักกับใครคนหนึ่ง จากที่คุณประภพเล่าให้ฟังว่าเขาเคยทำงานเป็นสถาปนิกมาก่อน จึงเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้รู้จักคนเก่ง ๆ

บริกรหญิงเดินนำมุกรินไปยังโต๊ะที่ถูกจองเอาไว้ล่วงหน้าซึ่งมีความเป็นส่วนตัว โดยแต่ละโต๊ะจัดอยู่ในระยะห่างกันพอสมควร ร้านอาหารแห่งนี้อยู่ในย่านธุรกิจของกรุงเทพมหานคร โดยฝั่งหนึ่งติดกับแม่น้ำเจ้าพระยาอีกฝั่งเต็มไปด้วยตึกสูงเรียงราย ทัศนียภาพยามพระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าจึงสวยงามเสียจนมัณฑนากรสาวอดชื่นชมไม่ได้

“แล้วคนที่โทรมาจองโต๊ะยังมาไม่ถึงเหรอคะ” มุกรินเอ่ยถามบริกรของร้านด้วยความแปลกใจ ปกติคุณลุงประภพของเธอไม่เคยมาช้ากว่าเวลานัด

“ยังค่ะ แต่คุณประภพแจ้งไว้ว่าให้ลูกค้าสั่งอาหารรอได้เลยค่ะ” ว่าแล้วบริกรหญิงก็ส่งเมนูอาหารให้มุกรินแต่เธอไม่ถนัดสั่งอาหารแพง ๆ เหล่านี้ บวกกับเธออยากรอให้คุณประภพมาถึงก่อนจึงสั่งไปเพียงน้ำส้มคั้นแก้วเดียว

มุกรินนั่งรอผู้นัดหมายไม่นานตาคู่สวยก็เหลือบไปเห็นร่างสูงยืนไม่ห่างจากโต๊ะ ดวงตาเรียวรีมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ เพราะเธอคิดไม่ถึงว่าคนที่คุณประภพนัดให้เธอมาเจอวันนี้จะเป็นคนในครอบครัว ตั้งแต่เธอได้รับการส่งเสียเลี้ยงดู คุณประภพก็ไม่เคยพาเธอไปทำความรู้จักกับคนในบ้านอัครราช รู้เพียงว่าภรรยาของคุณประภพเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน

“คุณมุกริน” ขณะที่มุกรินนั่งนิ่งเหมือนถูกสาปเป็นก้อนหิน อาทิตย์ก็ขมวดคิ้วหนาพลางเอ่ยทักด้วยสีหน้าแปลกใจไม่ต่างกัน

เขาก็ไม่รู้มาก่อนว่าคนที่จะมาเจอคือเธองั้นเหรอ คุณประภพจะทำอะไรกันแน่นะ ทำไมจู่ ๆ ถึงให้เธอมาเจอลูกชายตนเอง

มุกรินลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อยเพราะเธอไม่คิดว่าจะได้เจอกับอาทิตย์ที่นี่ คนที่หลีกเลี่ยงมาได้ตลอดกลับปรากฏตัวในเวลาไล่เลี่ยกันถึงสองครั้งสองครา

ไม่สิ ต้องบอกว่าอาทิตย์เป็นคนที่เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้งต่างหาก

"คุณลุงภพบอกว่าจะแนะนำคนคนนึงให้ฉันรู้จัก แต่ฉันก็ไม่คิดว่าคนคนนั้นจะเป็นคุณอาทิตย์” เมื่อไม่สามารถเลี่ยงการเผชิญหน้ากันได้และเธอก็เชื่อว่าคนอย่างคุณประภพคงจะมีเหตุผลบางอย่างถึงให้เธอมาเจออาทิตย์ เธอจึงไม่คิดจะปิดบังเรื่องที่รู้จักกับคุณประภพเป็นการส่วนตัว ถ้าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดว่าระหว่างเธอกับคุณประภพมีความสัมพันธ์ในเชิงชู้สาวเหมือนอย่างพวกเสี่ยกระเป๋าหนักที่ชอบมีบ้านเล็กบ้านน้อยเธอก็แค่ต้องอธิบายให้เขาเข้าใจ

“คุณพ่อคงจะให้คุณมุกรินมาเจอพี่ชายผมน่ะครับ แต่พอดีว่าพี่ชายผมต้องบินไปต่างประเทศด่วนเลยขอให้ผมมาแทน”