“เอาล่ะ ฉันเหนื่อยเต็มทีแล้ว อยากจะขอนอนสักงีบ จันทร์”
“ค่ะ คุณท่าน” ป้าจันทร์รีบเข้าไปหาคุณประภพพร้อมกับใช้หลังมือปาดน้ำตา ประโยคเมื่อครู่นี้ไม่ต่างอะไรจากคำบอกลาครั้งสุดท้าย หลับครั้งนี้ของคุณประภพที่หมายถึงการนอนหลับไปตลอดกาล
“อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะ” คุณประภพพยายามเค้นน้ำเสียงเท่าที่เรี่ยวแรงมีพูดลมหายใจรวยรินเต็มที หากแต่สายตาที่เริ่มมองอย่างพร่ามัวก็ไม่ลืมจะหันไปทางลูกชายคนโต ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยคำสั่งเสียออกมา
หลังจากทุกคนออกไปจากห้องน้ำตาของคุณประภพก็ไหลอาบใบหน้า ซึ่งมันทำให้ป้าจันทร์เก็บความเสียใจเอาไว้ไม่อยู่ปล่อยน้ำตาออกมาราวกับกำลังร้องไห้แข่งกัน
“คุณท่านคะ” เสียงของป้าจันทร์สั่นเครือจนแทบฟังไม่รู้เรื่องแต่คนที่นอนรอความตายก็พอจะจับใจความได้
ป้าจันทร์เข้ามาทำงานในบ้านอัครราชตั้งแต่อายุได้ยี่สิบต้น ๆ ซึ่งอายุก็ไล่เลี่ยกับคุณประภพไม่กี่ปี ดังนั้นระหว่างป้าจันทร์กับคุณประภพจึงไม่
