สั่งสอน
1468 คำ
ฉันตัดสินใจเดินออกมาในระหว่างการแข่งขัน ถ้าขืนอยู่ต่อไปฉันก็ไม่แน่ใจว่าต่อจากนี้จะต้องพบเจอกับเรื่องอะไรที่มันเลวร้ายกว่านี้
ตึกๆ~
เสียงฝ่าเท้าที่วิ่งลงมาจากชั้นบนไม่ได้ทำให้ใครสนใจเลยสักนิด เพราะพวกเขามัวแต่สนใจกับการแข่งขันตรงหน้ามากกว่า ฉันเดินเลี่ยงมาด้านหลังเพราะไม่อยากเป็นที่สนใจของคนอื่นนัก เมื่อออกมาจากพื้นที่ในสนามแข่งแล้วฉันก็รีบวิ่งออกมาหวังจะเรียกรถแท็กซี่สักคัน แต่ดูเหมือนว่าที่นี่จะอยู่ห่างจากเส้นทางที่รถผ่านไปมานักจึงไม่มีแม้แต่รถที่จะขับผ่านเลยสักคัน
ฉันเดินไปมาหาทางที่จะไปแต่ก็กลัวเพราะเส้นทางนี้มันทั้งมืดและก็เปลี่ยวจนฉันตัดสินใจเดินกลับไปขอความช่วยเหลือจากคนที่มาดูการแข่งขันแทน
"ขอโทษนะคะ ถ้าจะออกไปถนนใหญ่ต้องไปยังไงคะ" ฉันสะกิดถามผู้หญิงคนนึงแล้วเธอก็หันมามองฉันตาเขียวปั๊ดอย่างไม่พอใจ
"ตอนมายังมาได้ตอนกลับกลับไม่เป็นหรือไง" เธอคนนี้ชักสีหน้าใส่ฉันอย่างไม่สบอารมฌ์จนฉันต้องโค้งศรีษะเพื่อเป็นการขอโทษที่เข้าไปรบกวนเธอ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจว่าฉันผิดตรงไหนก็ตาม
ปึก!
ฉันถอยหลังไม่ทันระวังทำให้ชนเข้ากับใครบางคนโดยไม่ตั้งใจ ร่างสูงของใครบางคนที่ฉันชนเข้าอย่างแรงทำให้ฉันต้องรีบหมุนตัวกลับไปมองเขาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
"เดินดีๆหน่อยน้องสาว" ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเสียงเข้มแล้วจ้องหน้าฉันด้วยสายตาขุ่นๆ
"ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ" ฉันยกมือไหว้ขอโทษ เพราะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดที่ไปชนเขาก่อน
"จะไปไหน" ทว่ายังไม่ทันที่ฉันจะเดินหนีเขาไปทางอื่น ก็ถูกชายคนเดิมคว้าต้นแขนของฉันเข้าเสียก่อน
ฉันถูกแรงของคนตัวโตกว่ากระชากเข้าหาโดยไม่ทันตั้งตัวท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายในสนาม
"ปล่อยนะคะ หนูขอโทษจริงๆค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับพยายามจะชักแขนตัวเองกลับแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเขายังคงจับแขนของฉันเอาไว้แน่น
พลั๊ก !
เสียงที่ดังมาจากหมวกกันน็อคใบโตถูกฟาดเข้ากับศีรษะของชายคนที่จับแขนฉันไว้จนเลือดสีสดไหลออกมาอาบใบหน้าของเขาจนหยดเลือดบางส่วนหยดลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่า
ฉันที่ยังคงตกใจกับการกระทำแสนอุกอาจของคนที่เข้ามาใหม่ก็ถูกเขาคว้าเอวคอดของฉันเอาไว้ให้เข้าประชิดตัว
"อย่าแตะคนของกู"
"...เฮียบาเอล" เนิ่นนานกว่าที่ฉันจะหาเสียงของตัวเองเจอแล้วเอ่ยเรียกชื่อเขาด้วยความอยากลำบาก
"ยังดีที่จำชื่อเฮียได้อยู่" รอยยิ้มมุมปากของเขาที่แสดงออกมามันดูน่ากลัวและเย็นยะเยือกจนฉันต้องหลุบตาต่ำไม่กล้ามองหน้าของเขา
เพราะฉันกลัว...กลัวรอยยิ้มปีศาจของเขา
"ไอ้เหี้ย! ทำบ้าอะไรของมึงวะ" ชายคนนั้นพอตั้งสติได้ก็หันมาเอาเรื่องกับเฮียบาเอลอย่างโกรธเกรี้ยว ตอนนี้ผู้คนทั้งสนามต่างพากันมารุมล้อมให้ความสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"เอาเลือดหัวมึงออกไง กระแทกแรงไปเหรอวะมึงถึงได้เอ๋อขนาดนี้" เฮียบาเอลกระตุกยิ้มเย้ยหยัน ไม่ได้มีสีหน้ารู้สึกผิดที่ไปตีหัวอีกคนจนเลือดตกยางออกได้ขนาดนี้
"ไอ้บาเอล!" ชายคนนั้นตะคอกใส่เสียงกร้าวแต่เฮียบาเอลยังคงยืนนิ่งไม่ทุกข์ไม่ร้อนที่อีกฝ่ายโกรธเป็นฝืนเป็นไฟกับการกระทำของเขาแม้แต่น้อย
"คิดจะหนีเฮียเหรอ?" คนข้างกายฉันไม่ได้สนใจคำพูดของอีกฝ่ายเลยสักนิด เขากลับหันมาถามฉันเสียงเรียบ
"....." ฉันไม่ตอบทำได้แค่ก้มหน้ามองพื้นอยู่อย่างนั้น
"ตอบเฮียเฌอแตม" น้ำเสียงดุๆของเขาดังขึ้นพร้อมกับแขนกำยำของเขาที่รั้งตัวฉันเข้าไปหาจนร่างกายฉันแนบชิดไปกับร่างกายหนาของเขา
"เฌอขอโทษ เฌอไม่อยากไปเป็นของเดิมพันของเฮีย"
"มองหน้าเฮีย" ฉันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าที่ก้มหน้าลงมามองสบตากับฉันด้วยสายตาเย็นชา
"เฮียจะโกรธจะเกลียดเฌอแค่ไหนก็ไม่น่าจะต้องเอาเฌอไปยกให้ใคร เฌอก็เป็นคน...ถ้าเฮียยังเห็นเฌอเป็นคนอยู่ก็คงรู้ว่าเฌอก็มีความรู้สึก" ฉันพูดออกไปเสียงสั่นเครือ ต่อให้เขาจะโกรธที่ฉันขัดใจเขามากแค่ไหนมันก็ไม่ต่างกันกับที่ฉันต้องทนให้ใครต่อใครดูถูกว่าฉันเป็นเพียงแค่สิ่งของที่พวกเขาใช้สนองความสนุกเท่านั้น
"อย่าอวดดีให้มากนักเฌอแตม" เฮียบาเอลกดเสียงต่ำลอดไรฟัน ราวกับเขากำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองอยู่
"....."
"คงต้องสั่งสอนเด็กไม่เชื่อฟังให้จำสักที" เฮียบาเอลกระชากแขนฉันให้เดินตามเขาออกมา ถึงแม้ว่าคู่กรณีของเขาจะพยายามร้องท้วงให้เฮียรับผิดชอบ แต่คนตัวโตกลับไม่ใส่ใจแล้วฉุดกระชากลากฉันออกมา
พรึ่บ!
ฉันถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนอนภายในห้องของฉันจนปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว ทว่าเมื่อจะลุกหนีก็ถูกมือหนาของเฮียบาเอลกดข้อมือเล็กทั้งสองข้างของฉันเอาไว้กับเตียง ยิ่งดิ้นคนตัวโตก็ยิ่งบีบรัดแน่นมากขึ้น
"ฮึกก~ อย่าทำอะไรเฌอเลยนะคะ" น้ำตาเป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ในตอนนี้คือการร้องไห้ เมื่อความหวาดกลัวมันเกาะกุมหัวใจดวงน้อยจนเต้นแรงแทบจะทะลุออกมา
"ทำไม ทีตอนอยู่ที่สนามแข่งปากกล้าขัดคำสั่งเฮียได้เลย" ดวงตาคมเยือกเย็นโกรธเกรี้ยวมากกว่าทุกครั้ง ฉันเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้นไม่กล้าส่งเสียงออกไปกลัวว่าเขาจะโกรธไปมากกว่านี้
"พูดมา จะหนีเฮียไปไหน" น้ำเสียงแข็งกร้าวคาดคั้นเอาคำตอบจากฉัน คนตรงหน้าของฉันในตอนนี้ดูน่ากลัวเกินไป
"เฌอบอกไปแล้วหนิคะ ว่าเฌอไม่อยากเป็นของเดิมพัน"
"คิดว่าเฮียจะแพ้ให้มัน แล้วให้มันมาเอาเธอไปจากเฮียเหรอ...ดูถูกกันไปหน่อยไหมเฌอแตม"
"เฌอไม่ได้ดูถูกเฮียนะคะ"
"จะแก้ตัวก็สายไปแล้ว เฮียคงใจดีไปสินะ" คนตัวโตกระตุกยิ้มขึ้นก่อนที่มือหนาอีกข้างของเขาจะดึงชุดเดรสสีขาวของฉันลง ทำให้บราเซียสีขาวที่ปิดบังทรวงอกอิ่มโผล่พ้นออกมาต่อสายตาของเขา
"เฮียบาเอลอย่านะ ฮึกก! เฌอขอโทษ ฮืออ ~ เฌอกลัวแล้ว อ๊ะ!" ฉันเปร่งเสียงร้องออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อฟันคมของเขากัดลงบนไหปลาร้าสวยของฉันอย่างแรง มันเจ็บแสบจนฉันเบ้หน้าพยายามจะขืนตัวให้หลุดออกจากพัธนาการของเขาก็ด้วยแรงที่มีน้อยนิดก็ไม่ได้ทำให้คนตัวโตผละออกไปได้
"ฮืออ~ ขอร้องเฌอกลัวแล้ว เฮียบาเอลปล่อยเฌอไปเถอะนะคะ"
"ของ่ายไปไหม วันนี้เธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเองนะ" คนตัวโตก้มลงมากระซิบข้างใบหูของฉัน แล้วจากนั้นเขาก็ใช้มือหนาอีกข้างมาเช็ดน้ำตาของฉันออกอย่างลวกๆ
"ไม่นะ ไม่เอาแบบนี้ เฌอไหว้ล่ะเฮียอย่าทำเฌอเลยนะ" ฉันขอร้องเขาด้วยเสียงสั่นเทาดวงตาคู่สวยมันอาบไปด้วยน้ำตาจนฉันเห็นใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจนเพราะม่านน้ำตาที่พร่ามัว
"ทำไมขี้แยจังวะ มันน่ารำคาญรู้ไหม"
"ฮึกก ฮืออ~ ไม่ทำแบบนี้นะเฮีย หยุดนะ" ฉันส่ายหน้าปฎิเสธเมื่อเฮียบาเอลโน้มใบหน้าลงมาจนชิดกับทรวงอกอิ่มของฉัน ก่อนที่ปลายจมูกโด่งของเขาจะกดลงบนเนื้อเนินอกที่พ้นบราเซียออกมาสูดดมกลิ่นหอมฟอดใหญ่ เมื่อพอใจแล้วใบหน้าคมก็เงยหน้าขึ้นมามองมองฉันที่ตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัวจับใจ
"คิดไว้หรือยังว่าอยากโดนเฮียสั่งสอนท่าไหน"
- ผู้เขียน
