น้องสาว
1443 คำ
กรี๊ดดดดดด!!
ฉันกรีดร้องเมื่อความกลัวถาโถมเข้ามาเมื่อเฮียบาเอลกระชากชุดเดรสของฉันจนขาดวิ่น เศษผ้าที่บาดตามเนื้อผิวยังเจ็บแสบเท่ากับหัวใจของฉันในตอนนี้เลย
แกร็ก!
"จะทำอะไรของมึง?" เสียงประตูที่ถูกเปิดออกมาทำให้ฉันหันไปมองผู้มาใหม่อย่างมีความหวัง
"มึงเข้ามาทำไมไอ้เดม่อน" เฮียบาเอลหันไปถามเฮียเดม่อนเสียงขุ่นเมื่อถูกขัดจังหวะ แต่สำหรับฉันมันคือความหวังที่เฮียเดม่อนจะช่วยฉันออกมาจากเฮียบาเอลได้
"ร้องดังลั่นบ้านขนาดนี้กูก็คิดว่าใครจะตาย นึกไม่ถึงว่าจะเป็นน้องสาวของเราเอง" เฮียเดม่อนกระตุกยิ้มมุมปากแล้วย้ำคำว่าน้องสาวมองหน้าฉันนิ่งๆไม่ได้คิดที่จะยื่นมือเข้ามาช่วย
"เฮียเดม่อน ฮึกก~ ชะ ช่วยเฌอด้วย" ถึงแม้ว่าจะดูไร้หนทางแต่ฉันก็ยังขอร้องหวังให้เขาช่วยฉันอยู่
"ชู่ววว~ จะร้องทำไมหรืออยากให้ไอ้ซาตานมาได้ยินอีกคน" คำพูดร้ายกาจที่แสดงถึงความสนุกของเขายิ่งทำให้ฉันน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด คนใจร้ายที่เอ่ยคำพูดเมื่อครู่เดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนปลายเตียงนุ่มข้างฉันก่อนที่เขาจะเอื้อมมือหนามาลูบใบหน้าของฉัน
"เฌอทำอะไรให้พวกเฮียโกรธเหรอคะ ฮืออ ทำไมถึงทำกับเฌอแบบนี้" ฉันดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างหนาของเฮียบาเอลถึงจะพยายามดีดดิ้นมากแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้คนตัวโตยอมปล่อยฉันเลยสักนิด
"อ่าห์ เสียใจว่ะที่ได้ยินแบบนี้จากปากของเธอ เฮียจะโกรธได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นน้องสาวเฮียนี่" เฮียเดม่อนยกยิ้มเย้ยหยันคำพูดที่ออกมาจากปากของเขามันชั่งร้ายกาจเกินกว่าที่ฉันจะทนฟังไหว ถ้าเขาคิดว่าฉันเป็นน้องสาวของพวกเขาจริงๆตามที่พูด ฉันก็คงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้
"จะทำก็รีบหน่อยกูไม่ชอบรอนานๆ" เฮียเดม่อนเงยหน้าขึ้นไปบอกกับเฮียบาเอลเสียงเรียบราวกับสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับพวกเขา
แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่...
"ปล่อยเฌอไปเถอะนะคะ อย่าทำเฌอเลยฮืออ กรี๊ดดดด!!" ฉันกรี๊ดสุดเสียงเมื่อใจกลางสาวถูกฝ่ามือหนาของเฮียบาเอลลูบวนผ่านแพนตี้ตัวบาง
"เฮียอย่านะ เฌอขอโทษฮือๆ เฌอไม่กล้าขัดใจเฮียแล้ว" สิ่งที่ฉันทำได้ดีในตอนนี้คือร้องไห้อ้อนวอนให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนคำขอของฉันจะไร้ค่าเมื่อเขายังไม่หยุดการกระทำแสนโหดร้ายนี่
"ขอร้องกันแบบนี้เขาเรียกว่าขัดใจนะเฌอแตม" เฮียเดม่อนกระซิบลงพูดข้างใบหูของฉัน เมื่อพูดจบริมฝีปากอุ่นร้อนก็งับลงบนใบหูจนมันเปียกชื้นไปด้วยน้ำลายสีใส
ก๊อกๆ ~
"เฌอแตมทำอะไรอยู่ลูก แม่กลับมาแล้ว" เสียงของแม่ที่เอ่ยเรียกจากหน้าประตูทำให้พวกเฮียหยุดชะงักแล้วหันมามองฉันที่พยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองไม่ให้เล็ดลอดไปให้คนด้านนอกได้ยิน
"อยากบอกแม่หน่อยไหม เผื่อแม่จะได้ดีใจที่ได้เธอเป็นอย่างอื่นแทนลูกสาว" เฮียเดม่อนแค่นยิ้มแล้วใช้ปลายนิ้วมาม้วนเส้นผมของฉันเล่น
"เฌอแตมได้ยินแม่ไหมลูก"
"ค่ะแม่ เฌอนอนหลับไปเลยไม่ได้ยินค่ะ" ฉันตอบกลับออกไปพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น พวกเฮียเลยพากันลุกออกจากตัวฉันมานั่งอยู่ปลายเตียงแทน เมื่อถูกปล่อยเป็นอิสระฉันก็รีบลุกขึ้นนั่งแล้วดึงผ้าห่มผืนหนามาคลุมร่างกายที่เกือบจะเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้แน่น
"ตายจริงแม่ดีใจจนลืมไปเลยว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะแม่ไม่กวนแล้ว"
"แม่คะ..." เสียงเรียกของฉันทำให้พวกเฮียพากันหันขวับมามองที่ฉันด้วยสายตาวาวโรจน์
"อะไรเหรอเฌอ"
"เฌอดีใจนะคะที่แม่กลับมา" ฉันพูดออกไปพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองออกไปแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นจนแม่ผิดสังเกตุ
"แม่ก็ดีใจแม่คิดถึงเราจะแย่ เอาล่ะแม่ไปนอนก่อนนะฝันดีจ้ะคนสวยของแม่"
"ฝันดีค่ะแม่" ฉันตอบกลับไปแล้วนั่งกอดเข่าตัวเองเอาไว้แน่นเมื่อยังถูกสายตาคมทั้งสองคู่จ้องมองอยู่
"ถือว่ายังโชคดีที่แม่กลับมาไว แต่ครั้งหน้าอาจจะไม่ได้โชคดีขนาดนี้แล้วก็ได้" เฮียบาเอลเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแล้วหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"ถ้าฝันร้ายก็มาเคาะห้องเรียกเฮีย เดี๋ยวเฮียจะปลอบเธอเอง" เฮียเดม่อนโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนฉันต้องเบือนหน้าหนีไม่อยากถูกเขาสัมผัสไปมากกว่านี้
"ฝันดีละกันน้องสาว แล้วอย่าลืมเก็บเรื่องนี้เอาไปฝันด้วยล่ะ" คำพูดทิ้งท้ายของเฮียเดม่อนเหมือนกับมีดเล่มคมที่เฉือดเฉือนหัวใจของฉัน รอยยิ้มที่เขามอบให้ก่อนจะเดินออกจากห้องฉันไปมันยังคงติดอยู่ในหัวของฉันยากที่จะสลัดมันทิ้ง
ฮึกก! ฮือออ~
ฉันซบใบหน้าลงกับเข่าของตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พวกเขาโหดร้ายเกินกว่าที่ฉันจะรับมือไหวยิ่งอยากอยู่ห่างจากพวกเขามากแค่ไหนแต่ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีทางหนีห่างจากพวกเขาได้เลย
"เฌอแตมมากินข้าวก่อนจะไปโรงเรียนสิลูก" แม่เอ่ยเรียกขึ้นทันทีเมื่อฉันเดินลงมา แต่สายตาของฉันกลับเหลือบไปเห็นพวกเฮียทั้งสามนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่ก่อนแล้ว
"เฌอไม่หิวค่ะ เฌอขอไปโรงเรียนก่อนได้ไหมคะพรุ่งนี้เฌอมีสอบค่ะ..."
"สอบพรุ่งนี้ ไม่ได้สอบวันนี้จะรีบไปไหน" เฮียบาเอลพูดแทรกขึ้นแม่เลยพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเฮียเขาแล้วหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง
"นั่นสิ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยรีบไปวันนี้มากินข้าวกับแม่ก่อนนะ"
"ก็ได้ค่ะ" ฉันตอบรับเสียงเบาแล้วเลือกมานั่งข้างเฮียซาตานแทน เพราะฉันไม่อยากนั่งข้างเฮียบาเอลกับเฮียเดม่อน ภาพเมื่อคืนมันยังไม่หายไปจากสมองของฉันได้
"กิน" น้ำเสียงนิ่งๆของเฮียซาตานที่เอ่ยขึ้นเมื่อเขายังเห็นว่าฉันนั่งนิ่งไม่ยอมตักอาหารใส่จานของตัวเองสักที
"....."
"กินดิจะได้รีบไป" เฮียซาตานตักอาหารใส่ในจานของฉันแล้วเขาก็พูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะหันไปทานอาหารในจานของตัวเองต่อ
"ขอบคุณค่ะ" ฉันเอ่ยขอบคุณแล้วทานอาหารในจานของตังเองเงียบๆจะได้รีบไปโรงเรียนไวๆ
เมื่อทานเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็เดินออกมาสวมรองเท้านักเรียนของตัวเอง แต่ทว่ายังไม่ทันที่ฉันจะได้สวมรองเท้าเสร็จก็ถูกแม่เรียกเอาไว้เสียก่อน
"เฌอแตมวันนี้ไปกับเฮียอีกสักวันนะ แล้วตอนเย็นแม่จะไปรับ"
"เฌอนั่งแท็กซี่ไปได้ค่ะแม่ ไม่ต้องรบกวนพวกเฮียเขาเลย" ฉันตอบแล้วหันไปเหลือบมองพวกเฮียเขาเพียงนิด พวกเขาคงจะรำคาญที่ต้องคอยรับส่งฉันแทนแม่เต็มทน
"อะไรกันน้องสาวคนนี้ เห็นพวกเฮียเป็นคนอื่นไปได้" เฮียเดม่อนยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเดินมาทางฉันก่อนจะยกแขนหนาของเขาขึ้นกอดคอฉันเอาไว้หลวมๆ
"เห็นไหมพวกเฮียเขาใจดีออก แม่จะได้สบายใจไม่ต้องคอยกังวลด้วย" แม่คะยั้นคะยอแล้วรีบจูงมือฉันให้ตามเฮียเขาออกมา
ฉันไม่กล้าที่จะดื้อรั้นกับท่าน เลยทำได้เพียงพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายเท่านั้น แต่ทว่าถ้าให้ฉันเลือกไปกับพวกเฮียเขาก็ไม่ต่างจากรนหาที่ให้ตัวเอง แต่ครั้งนี้ถ้าฉันจะเลือกฉันขอเลือก...
"เฮียซาตานขอเฌอไปกับเฮียนะคะ"
- ผู้เขียน
