ในที่สุดก็เดินทางมาถึงเมืองฉางอันหรือหัวเมืองเหนือ เฉินซือหยางพาจูผิงมายังเรือนที่ทางการเตรียมไว้ให้พัก ซึ่งเป็นเรือนขนาดกลาง มีสวนเล็กๆ หน้าเรือน พื้นที่บริเวณเรือนค่อนข้างกว้างและมีรั้วรอบขอบชิดอย่างดี
พวกหลี่อี้มาถึงก่อน ส่วนทหารที่ติดตามทั้งหมดต่างกลับเข้าค่ายไปแล้ว
“พออยู่ได้หรือไม่” เขาหันไปถามหญิงสาวข้างกาย
“ย่อมได้อยู่แล้ว กว้างกว่าเรือนคนใช้ที่ข้าเคยอยู่เยอะเลยเจ้าค่ะ”
เฉินซือหยางหัวเราะ “ข้าบอกให้เจ้าย้ายมาเรือนอักษรก็ไม่ยอมมา”
“ที่นั่นก็อยู่สบายอยู่แล้ว เหตุใดต้องย้ายด้วยเล่า”
ชายหนุ่มเข้าสวมกอดนางจากทางด้านหลัง ใบหน้าเกยอยู่บนศีรษะนาง “เพราะเจ้ากลัวข้ารังแกมากไปน่ะสิ”
จูผิงยิ้มไม่ได้พูดอะไรอีก หลี่อี้กระแอมไอก่อนจะเดินเข้ามา ชายหนุ่มจึงคลายกอดออก หันไปทางจูผิงเล็กน้อย นางก็เข้าใจดีว่าพวกเขาคงมีธุระต้องพูดคุยกัน
“เช่นนั้นข้าขอตัวนะเจ้าคะ”
พอจูผิงเดินออกไป เขาจึงหันไปถาม
