ยามซวี
“เจ้าจะมัดข้าไปถึงเมื่อใด ข้าไม่ใช่นักโทษนะ!” อู๋ชิงอิ๋งนั่งโวยวายอยู่ในกระโจม ส่วนหลี่อี้นั่งพิงไฟอยู่หน้ากระโจม ชายหนุ่มกลัวว่านางจะหนีย้อนกลับไปหาคุณชายจึงจำต้องมัดนางไว้ อีกอย่างคุณชายก็กำชับเขาให้จับตาดูนางให้ดี
“นี่! ไม่ได้ยินที่ข้าพูดรึ!”
“แม่นางอู๋ เจ้าหยุดตะโกนจะได้ไหม ข้าหนวกหู อีกอย่างตอนนี้ทุกคนกำลังพักผ่อน แม่นางอู๋ควรหัดเกรงใจคนอื่นบ้าง” หลี่อี้หันไปบอกนาง สีหน้าเอือมระอาเหลือทน
“เจ้าก็แก้มัดข้าสักทีสิ! มิเช่นนั้นข้าก็จะแหกปากอย่างนี้ทั้งคืน!” นางจ้องชายหนุ่มตาขวาง เป็นบ้าหรือไงอยู่ๆ ก็มามัดตัวนางเช่นนี้!
หลี่อี้ยืดตัวขึ้น ก้าวเท้าฉับๆ เข้ามาในกระโจม ก่อนจะแก้สายรัดเอวของนางออกแล้วเอามาอุดปากนางไว้ “แค่นี้ก็เรียบร้อย” เขาพูดพลางพยักหน้า พอใจกับผลงานตนเองยิ่ง
“อื้อ! อื้อ!” อู๋ชิงอิ๋งล้มตัวนอนลง ดีดดิ้นเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้นไปมา สายตาอาฆาตจ้องตรงไปที่ชายหนุ่มข้างนอ
