หญิงสาวแปลกหน้ายังยืนนิ่งสีหน้ามึนงงเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มหันหน้ามาก็พลันฉีกยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตเปล่งประกาย “เป็นท่าน! ท่านคือคนที่ช่วยชีวิตข้าไว้” นางดีใจอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเห็นสภาพของหนุ่มสาวบนเตียงก็รีบหลุบตาลงพร้อมกล่าวขอโทษอีกหนด้วยเสียงบางเบา “ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ที่ เอ่อ...รบกวนพวกท่าน...ข้าไม่ได้ตั้งใจ…”
เฉินซือหยางโบกมือไปมาก่อนจะเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เอาเถิด เจ้ากลับไปรอที่ห้องก่อน แล้วประเดี๋ยวข้าจะตามไปคุย”
“เจ้าค่ะ” นางรับคำอย่างนอบน้อมก่อนจะก้มศีรษะให้ทั้งสองแล้วหันหลังออกไป ไม่ลืมปิดประตูให้อย่างเบามือ
ชายหนุ่มลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยพลางปรายตาไปที่จูผิง นางกำลังก้มหน้าจัดระเบียบชุดที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่เข้าทาง สองแก้มนวลแดงก่ำไปถึงหู จะว่าไปเข้าก็รู้สึกไม่พอใจที่โดยขัดจังหวะอยู่เหมือนกัน
เมื่อจัดระเบียบตนเองเรียบร้อย เฉินซือหยางตามหญิงสาวแปลกหน้าไปที่
