จูผิงรีบลุกขึ้นมาชำระร่างกายรีบแต่งตัวเพื่อไปยังเรือนฮูหยินผู้เฒ่า เมื่อช่วงหัวค่ำตัวนางรุมๆ และรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวนิดหน่อยจึงรีบกินยาแล้วเข้านอนหวังรีบพักผ่อน แต่กระนั้นก็มีคนมารบกวนเวลาพักผ่อนนางทั้งคืน
แต่ตื่นเช้ามานางรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก อาการครั่นเนื้อครั่นตัวหายไปเป็นปลิดทิ้ง ไม่รู้เพราะยาที่ทานหรือเพราะเขาฝังเข็มให้นางกันแน่
หลังปรนนิบัติฮูหยินผู้เฒ่าช่วงเช้าเสร็จนางก็อยู่พูดคุยธุระสำคัญกับฮูหยินผู้เฒ่าครู่ใหญ่
“ตกลงตามนี้แล้วกัน” ฮูหยินผู้เฒ่าโบกมือ ใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลามีรอยยิ้มจางๆ
มาถึงขั้นนี้แล้วนางจะพูดอะไรได้อีก เรื่องที่คุยก็คือจะให้นางตามไปรับใช้คุณชายรองที่ค่ายทหารทางเหนือ คิดแล้วก็รู้สึกเหนื่อยใจอยู่ไม่น้อย
ไม่ใช่เขาไม่เคยชักชวนนาง แต่ทุกครั้งนางก็ปฏิเสธกลับไป นางอยากอยู่ที่นี่ดูแลปรนนิบัติฮูหยินผู้เฒ่ามากกว่า แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยปากเช่นนี้นางก็รู้ได้ทันทีว่า
