หลี่อี้ผู้รู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ตั้งแต่เห็นอู๋ชิงอิ๋งแอบย่องเข้ากระโจมคุณชายในตอนดึกดื่น ตอนนั้นเขาออกมาปล่อยเบาพอดี เขารู้ว่าอู๋ชิงอิ๋งคิดอะไรและไม่นึกว่านางจะใจกล้าขนาดนี้ เมื่อเห็นบรรยากาศขมุกขมัวในตอนเช้าเขาก็พลอยรู้สึกไม่สดชื่นไปด้วย
หลี่อี้ถอนหายใจออกมา เขาต้องทำอะไรสักอย่าง ส่วนอู๋ชิงอิ๋งอีกไม่นานนางก็ต้องไปแล้ว
ในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้านจิ้นปู้ในยามเซิน เฉินซือหยางสั่งให้นำม้าไปผูกไว้นอกหมู่บ้านและจัดเวรยามเฝ้าไว้เช่นเดิม หลี่อี้เจรจาหาห้องพักอยู่หลายที่จนในที่สุดก็ได้ห้องพอเพียงต่อจำนวนคน ครั้งนี้เดินทางมาถึงไวจึงมีเวลาพักผ่อนเยอะ พวกทหารเลยขออนุญาตดื่มสังสรรค์ เฉินซือหยางก็อนุญาตเพียงกำชับไม่ให้ดื่มจนเมามายไม่ได้สติ
อู๋ชิงอิ๋งนั่งรถม้านานจนปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลยขอขึ้นไปนอนพัก เฉินซือหยางก็ร่วมวงสังสรรค์กับเหล่าทหาร ส่วนจูผิงพาไป่ไป๋ไปเดินเล่น
“จูผิง ทายสิอะไรอยู่หลังข้า” หลี่อ
