“อีกห้าวันก็จะถึงเมืองฉางอัน เย็นพรุ่งนี้แวะพักที่หมู่บ้านจิ้นปู้”
“เจ้าค่ะ” จูผิงขานรับเสียงเบา นางนั่งเช็ดผมให้เขาอยู่ในกระโจม รู้ว่ามืดค่ำอากาศเริ่มเย็นก็ยังสระผมอีก
เฉินซือหยางหมุนตัวกลับมา สบตาหญิงสาวแวบหนึ่งก่อนที่ใบหน้าคมคายจะซบลงที่ไหล่เล็กของนาง
“ขออยู่แบบนี้สักพัก” เขาเอ่ย
จูผิงลดมือลง นางนั่งนิ่งให้เขาซบไหล่อยู่อย่างว่าง่าย นางเดินทางมาได้ยี่สิบวันแล้ว ตอนแรกทั้งใจหายและกังวลเพราะนางไม่เคยออกจากจวนเฉินที่เปรียบเสมือนเป็นบ้านหลังหนึ่งของนางนานขนาดนี้เลย
แต่ตอนนี้นางรู้สึกสบายใจอย่างมาก ไม่ต้องทนรับแรงสายตาฟาดฟันและคำก่นด่าเสียดสีจากสาวใช้คนอื่นในจวนเพียงเพราะนางขึ้นชื่อว่าได้เป็นคนโปรดของคุณชายรองและฮูหยินผู้เฒ่า แถมยังได้รับอภิสิทธิ์เหนือบ่าวไพร่คนอื่นในจวน
“จูผิง คืนนี้เจ้ามานอนเป็นเพื่อนข้า” เสียงอู้อี้ดังขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้นอนกอดนางมาหลายวันแล้วตั้งแต่อู๋ชิงอิ๋งเข้ามา เ
