เชิญภพกับสุรมณมองหน้ากันในทันทีที่กวีวัธน์บอกว่าเขาไม่อยากหย่ากับเชิญขวัญ
“คุณอย่ามาพูดหมาๆ แบบนี้นะคุณวัธน์ ยัยปานยอมหย่าให้แต่โดยดีไม่ชอบหรือยังไง หย่าแล้วก็กลับกรุงเทพฯ ไปซะ ก่อนที่จะกลายเป็นศพไร้ญาติอยู่แถวนี้” เชิญภพไม่ได้ยอมรับในทีเดียวมีขู่เพิ่มไปอีก
“ที่ผมไม่หย่าก็เพราะผมไม่อยากหย่า” กวีวัธน์ไม่ได้กลัวคำขู่แต่อย่างใด เขาเหลือบตามองคนด้านข้างก็พบว่าหญิงสาวเองก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกแต่อย่างใด เหมือนคนโยนความผิดทั้งหมดมาที่เขาเพียงคนเดียว
“แล้วทำไมถึงไม่อยากหย่า คุณมีปัญหาอะไร”
“ปัญหาของผมก็คือถูกคุณฉกแฟนไปต่อหน้าต่อตายังไงล่ะ พอไหมปัญหาของผม” ไม่ได้เจตนาจะพูดแบบนี้ แต่ปากเจ้ากรรมมันอดไม่ได้
สุรมณส่ายหน้าในทันทีที่ได้ยิน เชิญขวัญเองก็หลับตาลงช้าๆ เพื่อทำใจ เขาช่างเป็นคนที่ขยันบั่นทอนจิตใจของเธอเสียเหลือเกิน
“งั้นคุณจะเอายังไง”
“ก็เอาน้องสาวคุณทำเมียจริงๆ นั่นแหละ”
อึ้งกันไป
