“เอ่อ พี่ขอดูอีกสักวันได้ไหมสุ ให้สองคนนั้นเขาตกลงกันให้เรียบร้อยแล้วค่อยไปกรุงเทพฯ สุโอเคไหม”
“โอเคค่ะ สุไม่รีบ เป็นห่วงคุณปานเหมือนกันถ้าวัธน์ยังอยู่นี่ คนอะไรผีเข้าผีออกอยู่ตลอดเวลา”
“แต่สุก็เคยรักเขานี่”
“สุไม่ได้รัก สุแค่อยากมีใครสักคนในเวลาที่เหงา” หญิงสาวก้มหน้าแบบคนรู้ตัวว่าทำผิดพลาดไป ถ้าเธอหนักแน่นกว่านี้สักนิดเรื่องนี้คงจะไม่เกิด
“เสียเวลาไปแค่ปีเดียวก็ดีกว่าเสียไปตลอดชีวิตนะสุ พี่ว่าเรายังโชคดีที่ได้ปรับความเข้าใจกันอีก”
“ค่ะ สุก็ว่าเราโชคดี แต่วัธน์กับคุณปานจะโชคดีไหมมันก็อีกเรื่อง เหมือนความผิดสุเลย”
“ไม่เอาน่าสุ กลับบ้านกันเถอะ สองคนนั่นคงไม่คิดกลับมาหย่ากันจริงๆ หรอกเชื่อพี่”
“นี่เขาสองคนจะรักกันได้ภายในเวลาแค่ไม่กี่วันจริงๆ เหรอพี่ปาล์ม”
“ไม่รู้สิ ความรักอาจเป็นพี่น้องกับความเร็วแสงก็ได้”
“โห คิดได้ไง”
“กลับไปรอสองคนนั่นที่บ้านเถอะสุ”
“ค่า กลับก็กลับ”
เป็นอัน
