“อะไรนักหนาเอะอะก็จะหย่าจะหย่าอยู่นั่นแหละ ก็บอกแล้วไงว่ายังไม่ถึงเวลา”
“ไอ้คนเฮงซวย!”
“เออ ใช่ผมเป็นและจะเป็นให้มากกว่านี้ด้วย”
“ไอ้อุ๊บ...” ยังด่าไม่ทันเสร็จท้ายทอยของเชิญขวัญก็ถูกเขาคว้าเข้าไปแล้วบดริมฝีปากเข้าใส่อย่างบุ่มบ่ามเอาแต่ใจ ทั้งดิ้นทั้งทุบตีแต่เขาก็ไม่ยอมผละออก มีแต่จะจูบลึกซึ้งยิ่งขึ้นกว่าเดิม คนสู้แรงไม่ไหวตัวอ่อนวูบวาบมือที่ง้างจะตบตีเขาค่อยๆ ลดลงข้างลำตัว
“คุณปาน” เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งกวีวัธน์ก็ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง มองคนที่หน้าแดงแก้มแดงหน้าเง้าหน้างออย่างเอ็นดู ยกนิ้วขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่เกรอะกรังออกให้ ก่อนจะจุ๊บเบาๆ ที่ริมฝีปากหนึ่งที
“เอ๊ะ” เชิญขวัญรู้สึกขัดใจในทุกการกระทำของเขา จงใจให้เหมือนคนรักกันทั้งที่ไม่ใช่
“เอ๊ะทำไม” คนหน้าตายถามขณะหมุนพวงมาลัยเข้าสู่ท้องถนนแล้วขับต่อไป
“ทำไมต้องทำแบบนี้กับปาน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายปานสับสนไปหมดแล้ว”
“ทำไมกลัวว่าจะหลงรักผม
