“นี่ไงคุณวีเธอจ่ายเองเลย นีไม่กล้าถามต่อว่าทำไมคุณทัพพ์ถึงไม่ให้พักฟรี ดูเธอหน้าเศร้า ๆ สงสัยเครียดกับเรื่องเมียเก่าคุณทัพพ์”
“งั้นเหรอ ทำไงได้เจ้านายว่าไงเราก็ว่างั้นแหละนีเอ๊ย ว่าแต่คุณจันทร์ดาวเธอจะมาพักที่นี่ทำไม พี่ล่ะงง คุณชยินปล่อยมาได้ไง” ทัพพ์มองดูรายชื่อแขกเข้าพักแล้วส่งคืนให้สาลินี
“นีก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ว่านีต้องกลับเร็วนะวันนี้ลืมบอกไปเลย ลากลับก่อนสองชั่วโมงต้องไปดูแม่ พอดีน้องชายติดธุระกลับบ้านช้าเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้เองค่ะพี่ไชยา” สาลินีเอ่ยถึงมารดาที่เป็นผู้ป่วยอัมพฤกษ์ต้องนั่งรถเข็นตลอดเวลา
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ดูแลลูกค้าช่วงเย็นให้เอง”
“ขอบคุณค่ะพี่ไชยา” สาลินียิ้มให้ชายหนุ่มอย่างขอบคุณ เพราะงานจุดบริการลูกค้านั้น มีเพียงเธอกับไชยาที่ผลัดกันทำอยู่ ทั้งคู่จึงเหมือนต้องพึ่งพาอาศัยกัน คนอื่นมาทำแทนไม่ได้ด้วย เพราะต้องสามารถพูดภาษาอังกฤษได้
ช่วงเย็นเรือลำสุดท้ายของรี
