ทัพพ์เดินจากไปด้วยความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าที่ควร แต่งานที่เขาต้องตรวจสอบก็ยังมีอีกหลายจุด ระหว่างที่ทำงานอยู่นั้นสายตาของเขาก็เฝ้าแต่จะมองไปยัง คนที่ลงเล่นน้ำอยู่ตรงชายหาดหน้าบ้านเป็นระยะ
“เป็นห่วงคุณวีก็กลับไปดูเธอเถอะครับคุณทัพพ์ ทางนี้ไม่มีอะไรแล้วผมดูแลเองได้” ไชยาเห็นท่าชะเง้อคอมองเมียของเจ้านายแล้วก็อดทักไม่ได้
“ทำเป็นรู้ดี”
“อ้าวก็จริงไหมล่ะครับ ความจริงปล่อยให้คุณวีเธอเล่นน้ำคนเดียวไม่ดีนะครับคุณทัพพ์”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เดี๋ยวคุณวีเธอเหงาไงครับ” พูดจบไชยาก็หัวเราะร่วนอย่างชอบใจ
“ไชยาเดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะ” ทัพพ์ชี้นิ้วขู่แบบไม่จริงจัง
“อ้าว ก็จริงนี่ครับไปเถอะครับ นี่บ่ายสามแล้วนะคุณทัพพ์ ไปก่อนที่พระอาทิตย์ตกดินจะดีกว่านะครับ” คำพูดของไชยาทำให้ผู้เป็นนายนิ่งเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเอ่ยออกมาว่า
“งั้นฝากด้วยก็แล้วกัน”
“ได้ครับ”
ทัพพ์สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ
