จารวีกลับเข้าบ้านไปก็รีบโทรศัพท์หามารดาในทันที เวลาที่สามีอยู่ด้วยเธอไม่กล้าคุยอะไรมากนัก
“กว่าจะโทรหาแม่ได้นะยัยวี แม่ก็เป็นห่วงจะแย่อยู่แล้วนี่” นางสมรประชดลูกสาวทันทีที่กดรับสาย
“เมื่อวานก็โทรหาแล้วนี่คะแม่”
“แม่อยากไปหาวีที่เกาะโขด อยากไปเห็นกับตาว่าเข้าหอไปแล้วเป็นยังไง”
“แม่จะมาอยากเห็นวีตอนนี้ทำไมคะ พูดอะไรก็ไม่รู้”
“อ้าว แม่อยากรู้นี่ว่าคุณทัพพ์เขาดีกับลูกสาวแม่ไหม หรือจ้องจะทำร้ายกันอยู่ตลอดเวลา” น้ำเสียงของนางสมรเหมือนคนรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่เพราะว่าเงินตัวเดียวทำให้หญิงสูงวัยทำใจมองข้ามในบางเรื่องไป
“เขาก็ปกติทั่วไปค่ะแม่ วีอยากจะขึ้นฝั่งไปหาแม่นะคะ แต่ว่าพี่ทัพพ์เขาว่าอยู่ในช่วงฮันนีมูนไม่อยากให้ขึ้นฝั่งตอนนี้” จารวียกคำพูดของสามีขึ้นมาบอกมารดา
“หาข้ออ้างไปงั้นแหละ งั้นแม่ไปหาที่เกาะโขดดีไหม”
“เอ่อ ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ค่ะแม่ เอางี้นะแม่ ไว้ให้ทุกอย่างลงตัวแ
