ความรู้สึกของคนแอบมอง ...
1611 คำ
ความรู้สึกของคนแอบมอง ...
(ทิวา)
ผมยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย และมั่นใจว่าทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะผู้ชายที่ชื่อ ขุนน้ำ
มันคงไม่รู้ว่าผมกำลังอิจฉาอาจารย์พิเศษที่ชื่อ ‘ทรงกลด’ เขาเป็นหนุ่มหน้าตาและฐานะจัดว่าดีคนหนึ่ง แถมเป็นคนประเภทที่พร้อมให้ หนุ่มๆ ใส่ชุดนักศึกษาเข้าไปหา!
ผมไม่ได้พูดเกินจริงหรอก มองปราดเดียวผมก็เห็นไปถึงไส้ในของเขาว่ามีกี่ขดต่อกี่ขด
และมันน่าประหลาดใจที่ผมต้องแคร์ความรู้สึกคนอื่น ทั้งหมดนี้เพราะผมค่อนข้างปิดกั้นตัวเอง พอมีใครสักคนที่จะเรียกว่า ‘เพื่อน’ ได้เต็มปากผมก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเขาและเขาก็ต้องอยู่เคียงข้างผมด้วย แบบนี้ถึงไม่มีใครเสียเปรียบใคร
ผมมาเรียนที่กรุงเทพฯ ในช่วงมัธยมปลาย ปู่ตั้งความหวังอยากให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยดังในคณะวิศวกรรมโยธา หรือไม่ก็เตรียมตัวไปเรียนต่อต่างประเทศ ก่อนหน้านี้ผมอาศัยอยู่บ้านของคุณตาที่หาดใหญ่ เป็นลูกของชนชั้นกลางที่นับว่ามีเงินใช้อย่างไม่ขาดมือ ครอบครัวแม่เปิดร้านขายวัสดุก่อสร้างใหญ่โตมีชื่อเสียงมานาน เริ่มจากห้องแถวเล็กๆ และตอนนี้เติบโตจนมีโรงงานผลิตท่อคอนกรีตสำเร็จรูป
ตั้งแต่เด็กผมวิ่งเข้าเล่นที่ร้านและโรงงานอยู่บ่อยๆ รู้จักเครื่องจักรต่างๆ และคลุกคลีกับงานพวกนี้จนหลงรัก แต่หลังจากพ่อเสียชีวิตเมื่อ 10 ปีก่อน หลายสิ่งก็เปลี่ยนไป จู่ๆ เหมือนมีฟ้าผ่ากลางใจผม แม่แต่งงานใหม่กับหนุ่มลูกครึ่งแขกขาว จากนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
“เงินของตระกูลเขานะทิวา พ่อเอ็งไปแต่ตัว มาอยู่กับปู่กับย่าดีแล้ว ลูกฝ่ายนั้นก็ตามมาเป็นโขยง จะไปอยู่ขวางหูขวางตาเขาทำไม”
“แต่ที่นั่นก็บ้านผมเหมือนกัน” ผมแย้งเพราะไม่เข้าใจ
“มันเคยเป็นบ้านเอ็ง แต่ตอนนี้ปู่ชักไม่แน่ใจและแม่เอ็งก็กำลังหลงผู้ชาย”
สิ่งที่ผมรับรู้ในช่วงเวลานั้นยากเกินที่เด็กวัยประถมศึกษาอย่างผมจะเข้าใจ สุดท้ายผมอยู่ที่บ้านแม่ได้อีก 5 ปี กระทั่งโตพอจะออกจากบ้านเกิด จึงมุ่งหน้ามาพึ่งใบบุญปู่กับย่า
และถ้าหากใครบอกว่าผมรวย...ใช่ ผมยังยืนยันว่าผมรวยมาก แต่รวย...ค.ควายนะ ฮ่าๆ ๆ ได้ยินเสียงหัวเราะอันขมขื่นของผมไหมครับ
ห้องหมายเลข 516 ไม่มีเด็กหอนอกมาส่งเสียงล้งเล้งอย่างที่เคยเป็น น่าแปลกใจที่อารมณ์ร้ายๆ ของผมทำให้คนช่างจ้อหายหัวไปเลย
ผมโกรธขุนน้ำก็จริง แต่ให้ตัดขาดความเป็นเพื่อนคงยาก ตั้งแต่เริ่มเรียนซัมเมอร์เพื่อปรับพื้นฐาน ผมกับมันก็ตัวติดกันแจ ไม่รู้ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น แต่ผมชอบหน้าเด๋อด๋าของมัน และจมูกเชิดรั้นๆ ยามที่มันแสนงอนเอาแต่ใจ พอผมขยี้ผมฟูของมันเล่น ขุนน้ำมักทำตัวสั่นน้อยๆ และแลบลิ้นน่ารักคล้ายลูกหมา ก็เพราะมันเป็นเสียอย่างนี้ ขี้อ้อน ชอบทำให้คนอยู่ใกล้มีความสุข เมื่อมีของดีอยู่ใกล้ตัว ถ้าผมไม่คว้าไว้ก็โง่เต็มทน
สองคืนแล้วที่ขุนน้ำปล่อยให้ผมเหงามือ ไม่มีใครให้ขยี้ผมเล่น ไม่มีเสียงสูงๆ ต่ำๆ ดังพอให้รำคาญข้างหู ผมมองดูสมุดเลกเชอร์วิชาจิตวิทยาของตัวเอง จำได้ว่าวันก่อนมันหิ้วไอศกรีมมาฝากกล่องใหญ่พร้อมหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดของผมที่เพิ่งออกใหม่ แน่นอนมันอยากเอาใจผม เพราะมันคือคนที่ต้องทำหน้าที่เบ๊ตามข้อตกลงของเรา
ทว่า ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิงผม หน้าตาที่หงิกอยู่แล้วยิ่งหงิกงอกว่าเดิม แถมเขี้ยวก็คล้ายจะงอกยาวออกมา ผมเลยกลายเป็น
คิงคองเผือกวิ่งไล่ฟัดขุนน้ำจนมันร้องไห้หนีกลับหอพักไป
และคืนเดียวกันนั้น ผมออกไปกินข้าวกับรูมเมต โฮม และข้าวปั้น ส่วนเด็กที่มาใหม่ชื่อ บุญเพิ่ม มาจากสุพรรณบุรี เรียนคณะคุรุศาสตร์การกีฬา มันยังไม่ค่อยสนิทกับพวกผมเท่าไหร่
“เออ ไม่เห็นขุนน้ำมาที่ห้องหลายวันแล้ว ไหนมันบอกว่าอยากให้เราช่วยซ้อมเพลงใช้ในการแสดงรับน้อง”
ข้าวปั้นมีพรสวรรค์ทางด้านดนตรีมาก และเขายังมีชื่อเสียงทางด้านนี้ด้วย
ผมยักไหล่แบบที่ชอบทำ หลีกเลี่ยงการตอบคำถาม
“อะไรของทิ เราไม่เข้าใจ”
ข้าวปั้นเป็นคุณสุภาพ พูดจาเพราะแต่ไม่ใช่แบบดัดจริต ด้วยที่บ้านสอนมาดีและยังเป็นตระกูลผู้ดีเก่า
“มึงเห็นมันไหมล่ะ ถ้าไม่เห็นแสดงว่าไม่มา”
ไอ้หล่อส่ายหน้าระอาความเล่นลิ้นของผม ก่อนหันไปซุบซิบกับโฮม
“มึงนั่นแหละผิดไอ้ข้าว ชอบถามเซ้าซี้ไม่เลิก ก็รู้ทั้งรู้ว่าผัวเมียกำลังทะเลาะกัน” ไอ้โฮมหาเรื่องให้ผมของขึ้นจนได้
ผมชี้หน้ามันและได้ผล ไอ้โฮมยกมือไหว้แบบลิงหลอกเจ้า พร้อมสัญญาว่าคืนนี้จะโหลดหนังโป๊ให้ผมสองเรื่อง ถือเสียว่าเป็นการไถ่โทษ
“ตูดงอน ตูดใหญ่ เด้งหน้า เด้งหลังเลยเนอะ ช่วงนี้มีสาวลาตินผิวสีด้วย กูรู้ บางทีมึงก็เบื่ออิไต อิคึ!”
“เชี่ย แล้วถ้าไม่เด็ดจริง มึงเตรียมรับกรรมด้วยไอ้โฮม” ผมข่มขู่อีกฝ่ายพอหอมปากหอมคอ
เมื่อกินน้ำและคอหมูย่างจิ้มแจ่วเสร็จ ผมก็แวะร้านสะดวกซื้อ ผมอยากได้ขนมปังกับขนมขบเคี้ยวสักอย่างสองอย่าง รวมถึงน้ำอัดลมเย็นๆ พอจ่ายเงินเสร็จเตรียมก้าวออกจากร้าน เป็นช่วงที่บานประตูเลื่อนเปิด ใครบางคนก็เดินเข้ามาพอดี รอยยิ้มของมันที่เต็มวงหน้าเพราะคุยกับเพื่อนๆ อยู่พลันหุบฉับ
ผมยืนค้างอยู่หน้าประตู ส่วนขุนน้ำพยายามทำตัวเล็กเดินผ่านผม มันคงคิดว่าตัวเล็กมาก จึงทำเนียนเดินผ่านผมราวกับมองไม่เห็นกัน ความเงียบกินเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที แต่หัวใจของผมมันโหวงเหวงพิกล
ตอนแรกผมอยากคุยกับขุนน้ำ แต่ปากมันหนักเหลือเกิน แข้งขามันก็ไม่ยอมทำตามหัวใจสั่ง สุดท้ายผมเลยเลือกเดินกลับหอพักใน. ทิ้งความรู้สึกสำนึกผิดเอาไว้ข้างหลัง
ปกติผมชอบนอนตอนหัวค่ำ ตื่นมากินข้าวช่วงสองสามทุ่ม จากนั้นก็อาบน้ำอีกรอบและอ่านหนังสือ บางคืนอยู่ยาวไปจนถึงตีสี่ตีห้า พอหิวอีกรอบก็ออกหาไก่ทอดหาดใหญ่กิน แต่คืนนี้ ผมไม่ได้นัดใครหน้ามหา’ลัยเพื่อเดินไปซื้อไก่ทอดกับข้าวเหนียว จากนั้นก็มานั่งแย่งกันกินใต้ตึกคณะฯ
ตอนนี้ ผมคิดถึงขุนน้ำ จนอยากโทร.ไปง้อมัน เพื่อออกไปซื้อไก่ทอดร้อนๆ และนั่งแย่งกันกินตูดไก่!
ผมหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เวลาเกือบตีหนึ่งเช่นนี้ ไม่ค่อยมีใครอาบน้ำสักเท่าไหร่ ส่วนมากจะแย่งกันอาบตอนหัวค่ำ หรือไม่ก็ก่อนไปเรียนช่วงเช้า
ผมนึกถึงหน้าขุนน้ำตอนที่มันทำตาโต เมื่อรู้ว่าหอพักใน.เป็นห้อง
น้ำรวม และผู้ชายต้องอาบน้ำด้วยกัน สำหรับผมไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร และขณะที่เดินไปห้องน้ำ จู่ๆ ผมคิดถึงตอนที่คุยกับขุนน้ำขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“มึงกลัวอะไรวะขุน แค่อาบน้ำ”
“กลัวที่ไหน แค่ชอบความเป็นส่วนตัว” มันอ้างพลางยื่นคอยาวเข้าไปในห้องน้ำรวม พอเห็นรางสเตนเลสสำหรับปัสสาวะแบบไม่มีฝาผนังกั้น หน้ามันก็ซีดเผือด
“ยิงกระต่ายแบบโต้งๆ เลยหรือ เหอๆ วัดใจกันเกินไปมั้ง กูขอลาขาด”
การที่หอพักในมหาวิทยาลัยทำแบบนี้ เพราะต้องการลดเวลาของนักศึกษาที่ชอบอาบน้ำนานๆ บางคนไม่รู้อาบน้ำ หรือเข้าไปทำอะไร
“ห้องน้ำแบบนี้ดีแล้ว ฝึกวินัยไปด้วย กูเห็นบางคนชอบสิงในห้องน้ำนานเป็นชั่วโมง และกูก็ไม่มีปัญหาอะไร แค่ถูสบู่ให้สะอาด สระผม ล้างน้องชาย ไม่เกินยี่สิบนาทีก็เสร็จ” ผมบอกมัน
“หา 20 นาทีเองเหรอ แบบนี้มันจะไปสนุกหรือ เฮ้อ...กูสงสาร น้องจิมิที่นอนโก้งโค้งให้มึงจังเลย แบบนี้คงไม่ถึงสวรรค์ เพราะพี่เบิ้มจอดตั้งแต่ต้นทาง”
“ไอ้เวร มึงนี่หื่นไม่เข้าเรื่อง” ผมชอบด่าไอ้ขุนน้ำมาก เพราะมันชวนผมให้นึกถึงแต่เรื่องใต้สะดือบ่อยๆ
“นี่ถามจริงๆ นะเว้ย พวกมึงอยู่กันตั้ง 4 คน และห้องเปิดโล่งแบบนั้น แล้วเวลา...มีอารมณ์ ทำยังไงวะ” ขุนน้ำซัก
ผมอยากเขกกะโหลกขุนน้ำหลายๆ ที โทษฐานที่ถามเรื่องส่วนตัวมากไปหน่อย อันที่จริง สิ่งนี้เป็นปัญหาของผมไม่น้อย เวลาที่ต้องการความผ่อนคลายของน้องชายก็ลำบากมาก กว่าผมจะทำให้มันสงบลงต้องใช้เวลานานเป็นพิเศษ
“สำหรับกูนะเหรอ แข็งเมื่อไหร่ก็ต้องหาคนระบาย ไม่จำเป็นต้องปลดปล่อยเอง”
ขุนน้ำมองผมตาโต
- ผู้เขียน
