(ขุนน้ำเล่าเรื่อง)
เช้าวันใหม่...
ผมไม่ได้รู้สึกเพลียเลยสักนิด เพราะมันเป็นวันที่ผมหลับฝันดีสุดๆ ทิวานอนกอดผม ใช่...ถึงมันจะเมาอยู่มาก แต่ลึกๆ แล้วผมเชื่อว่าทิวารู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ซึ่งผมโคตรมีความสุข
แสงของวันใหม่ส่องเข้ามาทางบานกระจกใสด้านนอกระเบียง ผมลืมตาและบิดขี้เกียจ ก่อนที่จะมีสิ่งดึงดูดสายตา เจ้าสิ่งนั้นทำให้ผมนิ่งค้างและจดจ้องอย่างไม่วางตา ใจผมเต้นถี่กระชั้น ริมฝีปากอ้ากว้างขึ้น
ตกใจหรือ...ก็แน่ละ
ถามว่าช็อกไหม มันยิ่งกว่าช็อกเสียอีก...
สิ่งที่เคยได้ยินเพื่อนๆ พูดถึงกัน ตอนนี้อยู่ตรงหน้าผม มันชัดเจนเต็มสองตาถึงจะอยู่ในกางเกงบอลสีขาวแต่ให้ตายเถอะมันตุงมาก มากเสียจนผมเกือบเผลอยื่นมือไปสัมผัส
เมื่อคืนมันก็ถูไถกับบั้นท้ายผมจนทำให้ผมนอนแข็งไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวอำนาจฝ่ายมืดที่อยู่ข้างในจะปลุกความกระเหี้ยนกระหือรือขึ้นมาแล้วเข้าไปปลุกปล้ำมัน
ทิวาบิดตัวเล็กน้อยคงเพราะรู้ว่า
