(ขุนน้ำเล่าเรื่อง)
ผมอยู่ในอ้อมกอดทิวา มันเป็นเวลาไม่กี่วินาทีหรอก แต่ผมรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่เชื่อมถึงกัน ในห้วงนั้น หัวใจผมเต้นแรงและ...มันเป็นจังหวะเดียวกันกับทิวา ภาพช่วงวันแรกๆ ที่ผมพบกับมันฉายขึ้นในหัว เป็นความทรงจำที่ผมมักจะนึกถึงเพื่อเตือนสติตนเอง
“มึงเป็นเบ๊กูนะ ยังมีหน้ามาขอลอกการบ้านอีก” ทิวามองผมด้วยสายตาเหยียดๆ
“ก็มึงเก่ง จะให้กูไปลอกใครวะ หัวยิ่งอ่อนๆ เรียนตามเขาไม่ทัน แถมอาจารย์ยังพูดเร็วอย่างกับจรวด”
ผมสารภาพตามตรง ขณะเพิ่งเริ่มเข้าเรียนและเป็นช่วงปรับพื้นฐาน ผมยังหัวหมุนขนาดนี้ ถ้าถึงเวลาสอบผมจะเอาตัวรอดได้ยังไง ฉะนั้น การประจบทิวาเอาไว้ย่อมเกิดผลดีแน่นอน
“เอางี้ กูขอต่อเวลาเป็นเบ๊ของมึงไปตลอดเทอมเลย”
ดวงตาคมๆ ของมันมองสำรวจผม ราวกับจ้องจับผิด
“ต่อเวลา...มึงพูดแปลกๆ นะ และคนที่จะได้ผลประโยชน์ น่าจะเป็นมึงมากกว่ากู...ไอ้ขุนน้อยๆ”
“คิดมาก ยังไงมึงก็ได้เปรียบกูทุกทา
