(ข้าวปั้นเล่าเรื่อง)
“กูรู้ ที่มึงพยายามหนีกู เพราะมึง...เอ่อ...ชอบกู”
มือเท้าผมเย็นไปหมด พอสติกลับคืนผมก็ผลักอกโฮมเต็มแรงจนเป็นอิสระจากมัน
“เหลวไหล เราไม่เคยคิดอะไรกับนายทั้งนั้น!”
“มึงมั่นใจ?” โฮมถามย้ำ สีหน้ามันคล้ายต้องการรื้อฟื้นความหลังระหว่างผมกับมัน
“ใช่ ระหว่างเราไม่เคยมีอะไรทั้งนั้น!” ผมยืนยันเสียงแข็ง
“แล้วตอนมึงอายุ 5 ขวบ มึงลืมเรื่องพวกนั้นหมดแล้วเหรอ”
ผมมองหน้าโฮม มันต้องการอะไรกันแน่ ถึงรื้อฟื้นความหลังสมัยที่ผมยังจำความแทบไม่ได้
“ปัญญาอ่อน ใครจะไปจำได้วะ”
“แต่กูไม่เคยลืม” โฮมย้ำด้วยสีหน้าจริงจัง
ในแวบนั้น ความทรงจำคล้ายจะย้อนกลับมา แต่มันเลือนรางเหลือเกิน
ภาพในวัยเด็กตอนที่ผมอายุยังไม่ถึง 5 ขวบ พ่อเล่าให้ฟังว่าผมกับโฮมเคยเป็นเพื่อนเล่นกัน พ่อพาผมไปเที่ยวเชียงรายนานหลายวัน ซึ่งเป็นบ้านของครอบครัวโฮม
แต่น่าประหลาดใจที่เรื่องนั้นไม่ติดอยู่ในหัวผมสักเท่าไห
