มือของนางเปื้อนเลือดหานไป่จิ้ง กระทั่งเวลาที่ท่านหมอกำลังรักษาอาการอยู่นั้น คราบเลือดสีแดงฉานก็ยังคงอยู่ เสี่ยวถงมองคุณหนูสิบห้าของตนที่นั่งคล้ายคนไร้สติมานับครึ่งชั่วยามอย่างเป็นกังวล ดังนั้นจึงค่อยๆ รั้งมือขาวที่เปื้อนไปด้วยเลือดมาเช็ดคราบเลือดให้พลางปลอบโยน “ฮูหยิน นายท่านไม่เป็นไรแล้ว ห้าวอี้บอกว่าอีกไม่นานนายท่านก็ฟื้นแล้ว ถ้าเกิดนายท่านฟื้นมาแล้วเห็นฮูหยินเป็นเช่นนี้ นายท่านคงปวดใจไม่น้อย”
“เสี่ยวถง” เจียงซูหลันเรียกด้วยเสียงแหบเครือ “เขาเป็นเช่นนี้เพราะข้า...”
“หาได้เป็นความผิดของฮูหยินไม่”
“เขาไม่ตอบโต้ เพราะเคยรับปากข้าเอาไว้ ว่าจะไม่ทำร้ายคนผู้นั้น”
เสี่ยวถงเงียบเสียงลง แต่สุดท้ายก็กัดฟันพูดออกมา “ในเมื่อน้ำใจที่นายท่านมอบให้ฮูหยินลึกซึ้งขนาดนี้ ฮูหยินก็ควรกินข้าว ล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนชุดแล้วค่อยไปนั่งข้างๆ นายท่าน คอยดูอาการใกล้ๆ ทำแบบนี้จึงสามารถชดเชยให้นายท่านได้บ้าง”
“ท
