ซุนเจ้าเฟิงมองเจียงซูหลันเพียงเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา “สถานที่อย่างภูเขาช่างหลิวเหมาะแก่การพาหญิงงามมาเที่ยวชมจริงๆ วันนี้ท่าทางที่นายท่านสกุลหานมีต่อหานฮูหยินทำให้ข้าน้อยอิจฉายิ่งนัก”
เจียงซูหลันได้แต่จ้องมองคนพูด ครั้งหนึ่งนางเคยรู้จักเขา และเขาไม่เคยแสดงท่าทีเช่นนี้ออกมา คุณชายซุนในสายตาของนางนั้นโอบอ้อมอารี ใบหน้าแต้มด้วยรอยยิ้มบางเบา ดูมีชีวิตชีวายิ่ง แต่ซุนเจ้าเฟิงตรงหน้าคล้ายจะเป็นอีกเงาร่างหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น
หานไป่จิ้งยิ้มตอบ หาได้สนใจกับคำพูดเมื่อครู่ไม่ “ไม่คิดว่าจะบังเอิญพบคุณชายซุนที่นี่ ไม่ทราบว่าคุณชายซุนมาชมความงามของดอกเหมยเช่นกันหรือ”
อีกฝ่ายเหยียดยิ้ม เสียงหัวเราะติดอยู่ในลำคอ “หานไป่จิ้ง เจ้ากำลังเสแสร้งต่อหน้าสตรีอ่อนแอผู้หนึ่งหรือ”
“หมายความว่า...”
“ข้าต้องการชีวิตเจ้า”
คำพูดของคนผู้นั้นทำเอาเจียงซูหลันเบิกตากว้าง นางยังไม่ทันเข้าใจอะไรกระบี่ของอีกฝ่ายก็พุ่งมา
