หานไป่จิ้งหมดสติไปเจ็ดวันแล้ว เจ็ดวันผ่านมานี้ศพของลี่จินถูกห้าวอี้กับไห่ฉวนจัดการจนแล้วเสร็จ บรรยากาศของจวนสกุลหานที่ถูกหิมะปกคลุมหนาแน่นในปีนี้คล้ายจะเงียบสงบกว่าปีก่อนมากนัก ดีหน่อยที่ธุระในจวนทั้งหมดมีเจียงซูหลันคอยสั่งการ พ่อบ้านอย่างไห่ฉวนจึงสามารถทำงานได้ราบรื่น
และเช่นเดียวกัน เจ็ดวันมานี้หากไม่จำเป็นเจียงซูหลันไม่คิดขยับตัวออกห่างผู้เป็นสามีแม้แต่ครั้งเดียว ดีหน่อยที่แม้หานไป่จิ้งจะนอนอยู่เช่นนี้แต่บาดแผลก็เริ่มดีขึ้นจนเกือบหายสนิทแล้ว หากเขาตื่นขึ้นมาก็คงไม่เจ็บปวดอีก
“ไป่จิ้ง” นางเรียกเขา และไม่ใช่ครั้งแรกที่พูดคุยกับเขาเช่นนี้ “ท่านนอนนิ่งๆ มาหลายวันแล้ว ไม่เหนื่อยบ้างหรือไร” ว่าพลางมองใบหน้าคมคายที่หลับตาพริ้มด้วยแววตาเว้าวอน “ไป่จิ้ง ท่านพูดกับข้าภรรยาสักคำได้หรือไม่ ข้าภรรยามีเรื่องอยากพูดกับท่านมากมาย” น่าเสียดายที่ต่อให้นางพูดคุยกับเขากี่สิบประโยค สิ่งที่อีกฝ่ายตอบกลับม
