เกือบหนึ่งชั่วยามที่ต้องทนทรมานอยู่ในหอรุ่ยเซียง เป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุดของเจียงซูหลัน ดังนั้นนับตั้งแต่ก้าวออกมากระทั่งขึ้นรถม้ากลับถึงจวนนางไม่เหลือบสายตามองผู้เป็นสามีแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังคิดหลีกหนีไม่อยากพบหน้าเขาอีกด้วย ทว่าหานไป่จิ้งผู้นี้คงไม่ยินยอมปล่อยนางไปง่ายๆ เพราะยามนี้กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ในเรือนเหิงเยว่ ท่าทางมิได้แตกต่างไปจากก่อนออกจากจวนแม้แต่น้อย
เห็นท่าทางที่เขาเผยออกมา หากเจียงซูหลันไม่ยิ้มเยาะตนเองสักหน่อยคงเป็นไปไม่ได้ เพราะนางมิได้โง่เขลาจนมองสิ่งใดไม่ออก ดังนั้นจึงโบกมือไล่บ่าวในเรือนออกไป กระทั่งเสี่ยวถงก็ยังรีบร้อนปิดประตูเรือนแล้วยืนเฝ้าราวกับเทพทวารบาน
เมื่อไม่มีผู้ใดอยู่แล้ว เจียงซูหลันก็ไม่คิดเก็บงำความรู้สึกอีก นางเดินไปตรงหน้าเขาแล้วจ้องใบหน้านิ่งสงบของหานไป่จิ้งด้วยตาแดงก่ำ พลางกัดฟันคาดคั้น
“ข้ายอมเป็นสตรีของท่าน แล้วเหตุใดวันนี้ท่านต้องวางแผนให้ข้
