โกดังคนเถื่อน
“มึงกลับมาเดี๋ยวนี้ไอ้บอล”
(เฮียครับนี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนะ ผมเพิ่งได้พักเอง)
“กูสั่งให้กลับก็ต้องกลับ มึงต้องมาทำข้าวต้มให้นานะ”
(ฮะ)
“นานะเป็นลม”
(เฮียจัดจนเป็นลมเลยเหรอ เบาได้เบา)
“หุบปาก มึงรีบมาและซื้อยามาด้วย”
(คร้าบเฮีย...)
พอวางสายจากลูกน้องดัชซ์ก็เดินออกไปที่รถเปิดเก๊ะหยิบไดอารี่ออกมา สิ่งที่นานะพูดวันนี้ทำให้เขาอยากอ่านมันต่อให้จบเล่ม ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงกล้าที่จะอยากอยู่ข้างเขา ความรักที่เธอบอกในไดอารี่มันมีค่ามาขนาดนั้นเลยเหรอ
เพราะเขาเองก็แทบจะไม่เคยได้รักใคร ที่มีให้อีกคนก็แค่ความผูกพันที่พัฒนาจากเพื่อนและพ่วงด้วยความสงสาร
ดัชซ์เดินถือมันขึ้นไปบนห้องวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะไปเปิดน้ำใส่กาละมังใบเล็กมาเช็ดตัวให้คนตัวเล็กที่หลับอยู่บนเตียง แล้วเมื่อแล้วเสร็จเขาก็ห่มผ้าห่มให้ก่อนจะหยิบไดอารี่ขึ้นไปนั่งอ่านอยู่ข้าง ๆ
แต่แค่เปิดมันออกใจเขาก็สั่นแทบบ้าแล้ว ตาคม
