พี่ดัชซ์หันหลังให้ฉันตั้งนาน ฉันป่วยขนาดนี้ยังจะเมินอีกเหรอ? อย่าให้ฉันต้องใช้แผนเด็ดนะ
“พี่ดัชซ์...” ฉันเรียกเขาเสียงหวานแล้วสวมกอดจากข้างหลัง แต่ดูเหมือนพี่ดัชซ์จะตกใจเขาสะดุ้งแล้วหันขวับมาทันที
“เออได้! งั้นนั่งลง” ได้ยินแบบนั้นฉันก็นั่งลงเลย ก่อนที่จะท้าวคางมองพี่ดัชซ์ที่ลากเก้าอี้มานั่งใกล้ ๆ ซึ่งพอนั่งปุ๊บมือใหญ่ก็จับช้อนคนข้าวต้มปั๊บ
แต่ที่แปลกคือเขาไม่ยอมสบตาฉันเลย เอาแต่ก้มเป่าและคน ๆ อยู่นั่นแหละ
“หน้านานะไม่น่ามองเหรอ?”
“คนป่วยอะไรถามซอกแซก”
“เอ๊ะ ซอกแซกตรงไหน? เพิ่งคำถามแรกเองนะ” เขาละสายตาจากถ้วยข้าวต้มมองฉัน แต่เมื่อฉันยิ้มแฉ่งให้มือใหญ่ก็วางช้อนแล้วรีบโอบแก้มฉันทันที
“อื้อ!” เขาจูบ จะ จูบทำไม!
“อื้ม~” แถมสอดลิ้นเข้ามาด้วย จนฉันรีบกอดคอแล้วจูบตอบอย่างดูดดื่ม แล้วเมื่อพี่ดัชซ์ถอนจูบออกมาช้า ๆ เขาก็หยุดมองหน้าฉันครู่นึง และจากนั้น...
ค่ะ! ก้มหน้าคนข้าวต้มต่ออย่างรวดเ
