แล้วเมื่อฉันเงียบไปนานเอาแต่มองหน้าเขาแล้วร้องไห้ พี่ดัชซ์ก็เริ่มอารมณ์เสียหันขวับมาทันที
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นนานะ!”
“พี่จอดรถเถอะ”
“ทำไม?”
“จอดเถอะ”
“ทำไมวะ?”
“นานะไม่ได้แพ้อาหาร”
‘เอี๊ยด’ รถมินิแวนถูกหักพวงมาลัยจอดข้างถนนทันที และโชคดีที่ไม่มีคนตามหลัง พี่ดัชซ์ลงจากรถอย่างหัวเสียเดินอ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งฉัน ก่อนที่เขากระชากแขนลงจากรถสุดแรงและกดฉันจนหลังติดกระจก
“เป็นบ้าอะไร?” เขาตวาดใส่และชี้หน้าฉัน
“ฮือ ๆ ไม่ได้เป็นบ้า”
“นี่ใช่เรื่องล้อเล่นมั้ยวะ!”
“พี่ก็คือพี่ดัชซ์คนเดิมอ่ะ ทำไมวะพี่... ทำไมกับนานะไม่เป็นเหมือนเดิม นานะเคยร้ายกับพี่เหรอ? นานะเคยไม่รักพี่รึไง ฮือ ๆ”
ฉันเม้มปากแน่นเพราะในที่สุดก็หลุดพูดออกไป จนตอนนี้ทำได้แค่มองหน้าเขาทั้งน้ำตา ที่ไม่รู้เมื่อไหร่แม่งจะหยุดไหลก็ไม่รู้
จนพี่ดัชซ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินไปข้างต้นไม้แล้วง้างหมัดชก ‘พลั่ก’ จนฉันสะดุ้งตกใจ
“
